PARAUGAS DESFEITOS
A piques de rematar este furibundo e interminable inverno
comprobamos, ao redor dos colectores do lixo ou dentro das papeleiras das nosas
vilas e aldeas, coma xoguetes esfarrapados, unha morea de paraugas, ou o que
queda deles. É unha sinal e un presaxio, ao mesmo tempo, da dureza librada no
campo de batalla e das graves feridas inflixidas que non lles van permitir
acadar nin aturar un inverno mais.
Eu, por
comparar, comparo, só no seu xeito, un paraugas inerte cunha árbore chea de
vida, onde o mango de aquél ven a ser o tronco, as baleas –as que aínda quedan-
representan as pólas, e a tea impermeable semella as follas que xuntas conforman
a copa, chegando a cubrir por enteiro a súa figura.
Comeza,
pois, unha nova primaveira, onde aparecen por todas partes paraugas desfeitos,
coma árbores derrubadas polo forte vento do Sur, deixando na nosa memoria
lembranzas daqueles que o perderon case que todo: o seu traballo, os seus
aforros e ata mesmo a saúde.
Coma
acontence coa nosa natureza máis sabia, esa árbore caída pode ser, quizais, a
semente dunha nova vida; pero os paraugas vencidos e revirados polo vento só
pódense arranxar no mundo da fantasía.
No hay comentarios:
Publicar un comentario