día y hora

viernes, 30 de marzo de 2012

ADOLESCENCIA


ADOLESCENCIA 

Hace algún tiempo intenté leer un libro. Empecé con ilusión, y acabé en las primeras páginas sucumbiendo entre bostezos y aburrimiento. Quizás no tenía, ni el día, ni las ganas, lo reconozco.
            Pero me llamó la atención cierto pasaje y que ahora, guardando el secreto del autor y el título, intentaré describir y hacer una pequeña aproximación, sin ningún rigor científico, a esta etapa de la vida tan convulsa y delirante.
            Trataba el pasaje del libro sobe LA ADOLESCENCIA. No cabe duda que en esta etapa de la vida de una persona, se desencadenan no pocos conflictos, personales y fisiológicos. Las hormonas afloran en el organismo, evolucionan y se reproducen a una velocidad de vértigo. ¡No hay forma de apaciguarlas!
            ¡Y qué me dicen Vds. de los ruidos y olores que desprenden sus habitaciones! En la profundidad de sus guaridas se desarrollan los sonidos más extraños y los olores más impenetrables, una mezcla de naftalina y colonia barata; recorriendo los pasillos y alcanzando con sus ecos y fragancias las demás estancias de la casa.
            Ya no digamos de los conflictos personales, interpersonales, cósmicos. La adolescencia es esa etapa de la vida en la que uno se convierte en un incipiente filósofo: Curiosea, experimenta, coteja probabilidades y posibilidades; se desespera y desespera a los demás; dudan; se sienten inseguros; se vuelven ingenuamente confiados; se equivocan; se vuelven más huraños, ensimismados en sus asuntos, en una espiral a veces peligrosa de bipolaridad y desenfreno. Conocen a su primer amor, sufren el primer desengaño. Conocen la bondad, la maldad y las miserias, al mismo tiempo.
            Es una etapa en la que el mundo está a sus pies, y también al de sus hormonas.

ESCRITOR DE OFICIO- artículo periodístico-

praia de area de Bon

ESCRITOR  DE  OFICIO 

Lo confieso con rubor: Tengo una legión de seguidores leyendo mis artículos. Eso sí, se pueden contar con los dedos de las manos, porque aquí lo que me importa explicar no es el “quantum”, sino  quienes; además una legión no significa necesariamente que haya cien, mil o más. Según nuestro diccionario de la R.A.E. legión es: ”Número indeterminado y copioso de personas, espíritus, y aun de ciertos animales”. Y para mí copioso, cualitativamente hablando, claro, no tiene por qué representar más de las falanges de los dedos.
            El otro día, un amigo de la infancia al que no había vuelto a ver desde hacía tiempo-incluido en mi legión de seguidores-, me llamó. Te vi, perdón, te leí en la prensa el otro día. Últimamente sales mucho, ¿no?; para luego confesarme: “Soy el más fiel seguidor de tus artículos”. Yo le respondí: No salgo ni mucho ni poco, sino todo lo contrario, siempre y cuando amablemente los diarios me lo permiten. Además, me aburro enormemente sin hacer nada dada mi situación profesional actual; y qué mejor forma que ocupar el tiempo-mi tiempo-y el espacio-el de todos-, escribiendo. Además, es muy barata esta  afición –oficio mío-, pues sólo necesitas papel y lápiz.
            Algunos me dicen que no lo hago del todo mal; otros me tachan de utilizar el recurso de la ironía y doble sentido en exceso; la inmensa mayoría me ignora, simplemente. Lo que sí es cierto es que uno escribe para sus adentros y también para sus afueras porque, llegado el momento, necesitamos comunicarnos con el público, ya sea en forma de legión, tropa o “espíritus”, que también los hay en este mundo y muchos. Sólo basta una chispa que, por muy pequeña que parezca a simple vista, sea capaz de prender la llama de la imaginación; y para ello me sirvo-con permiso previo o sin él- de mis amigos más próximos, de personas conocidas y desconocidas; en definitiva, soy un observador de la vida misma.
            Como iba diciendo, este buen amigo de la infancia, al reconocerme y leerme en los periódicos me propuso lo siguiente: “Tenemos un pequeño problemilla en nuestra comunidad de vecinos con uno que nos la tiene jurada por un malentendido sin importancia, me dijo”. A raíz del cual nos puso a caer de un burro y a parir al mismo tiempo mediante una carta depositada en nuestros buzones comunitarios. En esta misiva depositada con alevosía, premeditación  y nos consta que también nocturnidad, profería toda clase de insidias sin ningún fundamento, haciéndonos culpables y partícipes de todos sus males, además, con un lenguaje grosero, zafio y soez, impropio de un convecino de facto y de jure desde hace más de treinta años. La verdad, no lo esperábamos de él.
            Fue la gota que colmó el vaso, y en junta extraordinaria ad hoc y por unanimidad de los presentes acordamos realizar las gestiones oportunas para contratar ex profeso  y requerir los servicios profesionales  de un escritor o articulista, no de un escribano, ni un negro,  ni escribidor de pacotilla. Este profesional escritor se encargaría, pues, de redactar una carta, artículo periodístico o columna para, de esta forma, reconvenir como Dios manda a nuestro maleducado y grosero convecino. Este mandatario escritor  tendría que exponer ad litteram  a nuestro vecino díscolo la argumentación sostenida y la pretensión de la parte contratante; y  expresar, con objetividad y claridad meridiana, la posición común de los condueños de la Comunidad ante tanta sarta de mentiras e insidias. Por supuesto, en el acta de esta junta extraordinaria constó por escrito que la persona que se contratase tuviese libertad  en cuanto a la forma, ya fuese utilizando los recursos habituales como metáforas, parafraseos, metonimias, paradojas y antítesis. Eso sí, el fondo de la cuestión sería el que es, mutatis mutandi. Ah!, también se hizo constar en acta, a modo de nota marginal, que, en la medida de lo posible no se utilizase en demasía el recurso de la ironía y doble sentido, pues podríamos exacerbar aún más el ánimo de nuestro vecino torticero, y caldear aún más el ambiente comunitario. Este ha sido,  grosso modo, el “problemilla” que tiene mi amigo y la comunidad de propietarios.

            ¿Cuánto nos vas a cobrar por tu trabajo?,  preguntó mi amigo. Será todo un placer, le contesté sin más, estamos entre amigos, ¿no?
            Dicho y hecho, me puse ipso facto en el encargo. Y así fue, mis queridos amigos como me convertí, sin proponérmelo, en escritor de oficio, casi en escribano pero sin escribanía.

Nota marginal: Me olvidé comentar que mi vecino de la infancia es el presidente de la comunidad de propietarios. Para que no haya lugar a suspicacias. Esta contratación no creo que esté tipificada en el código penal como cohecho impropio pasivo, entiendo.

ES UNA CUESTIÓN DE NÚMEROS-Artículo periodístico-Publicado en Atlántico Diario, 3-04-2012-


ES UNA CUESTIÓN DE NÚMEROS

¿Cuántos han participado: cincuenta mil, doscientos mil, medio millón, arriba o abajo? Siempre sucede lo mismo el día después-incluso el mismo día- de las manifestaciones. Los analistas, los opinantes, los sociólogos asépticos y mediáticos, los de una u otra tendencia política, echan mano de sus argumentos y ciencia infusa para calcular aproximada o exactamente el número de personas que han asistido a una manifestación, y hasta te lo retransmiten en directo. Nunca aciertan. De todos ellos se sirven los políticos y autoridades, por supuesto, y dejan que aquéllos les hagan el trabajo sucio, puesto que hay cosas más importantes en las qué pensar, argumentan y con razón en este caso.
            Hace poco cerró una empresa española especializada en contar exactamente el número de manifestantes habidos en una concentración o manifestación ciudadanas. Mediante unos parámetros medibles, reales y demostrables científicamente podían calcular, sin ningún margen de error, si en  esta o aquella había ocho mil doscientos tres, o cincuenta mil doscientas veinticinco  personas; ni una más, ni una menos.
            No me extraña que haya echado el cierre esta empresa. Primero, porque es-era-española y no anglosajona o alemana, que siempre se le concede una halo de credibilidad diferente a las nuestras. Segundo, porque en este País las personas –físicas o jurídicas-de ciencia, y también las de letras, sencillamente no interesan, estorban a nuestros políticos; son incómodas. Y la tercera, porque: ¿De qué vivirían entonces todos aquellos analistas, opinantes, contertulios, etc. que pueblan nuestros medios de comunicación y que pueden echar, no horas, sino días enteros analizando, desmenuzando, y hasta contando cuántas calvas, bisoñés o pelucas había exactamente en la manifestación, para el regocijo de unos  y el cabreo de muchos lectores, escuchantes o televidentes, como si se tratase de un programa de El Gran Hermano?

jueves, 29 de marzo de 2012

LA JUVENTUD RECUPERADA-Publicado en El Correo Gallego, 10-04-2012-

A Coruña, entre lusco e fusco

LA  JUVENTUD  RECUPERADA 

Han dejado pasar tras de sí algunos años; han sorteado más de mil batallas en la vida, algunas agradables; muchas personas no han tenido tiempo suficiente para saborear la juventud que les negó el tiempo y sus obligaciones. “Cualquier tiempo pasado fue mejor”…., o no; porque ahora, con la experiencia vivida y libres de ataduras se sienten jóvenes, llenas de vida, desafiando con bonhomía a las arrugas y al tiempo; mientras otras ven pasar la vida intramuros en sus butacas, derrotadas, como flores marchitas e inertes, esperando que la Providencia llegue sine die y ponga punto y final a su existencia.
            Por ello, a las primeras, a las personas que con valentía e ilusión  irrumpen  en la nueva vida recuperada-su nueva juventud-, dando una lección de superación  y optimismo, no nos queda otra que mostrarles nuestra admiración, a pesar de lo que digan con envidia sus vecinos, familiares y amigos.
            ¡Viva la juventud recuperada!

CADÁVERES URBANÍSTICOS-Publicado en El Correo Gallego, 31-03-2012-


cadáver urbanístico


Salpican con indiferencia nuestras ciudades, pueblos y aldeas; y son el fiel reflejo de la opulencia y el frenesí urbanístico en la España de los últimos años. Son como de la familia porque los ves todos los días pegados a tu casa, a todas horas; allí clavados, inmutables ven pasar las estaciones de la vida ajenos a cualquier reforma de gran calado puesta en órbita por nuestro Gobierno últimamente.
            Algunos de estos cadáveres urbanísticos, que se han hecho un hueco en nuestras vidas, huelen que apestan, putrefactos entre el asfalto y el cielo, depauperados en sus estructuras muestran sus miserias y las  de un tiempo que ya no volverá.
            Otros los ves en medio de pacientes sanos, incipientes, como brotes mustios de cemento y ladrillo; sabes que no llegarán a desarrollarse y morirán definitivamente en el olvido urbanístico.
            Antes de ser lo que son ahora-cadáveres urbanísticos-, fueron proyectos, ilusiones de muchos, acariciados en los estudios y bendecidos en los despachos; forjados a sangre y fuego con denuedo por las manos de todos aquellos que hoy caen en el olvido de una sociedad a la que algunos le dieron toda su vida.
            No ha habido funerales previos; ni les hemos guardado el duelo necesario; simplemente los hemos dejado ahí, como lo que son, cadáveres urbanísticos, falsos iconos, ídolos con pilares de barro  y a merced del paso del tiempo que todo lo olvida, y de la historia, para que sirva de ejemplo a generaciones futuras.
cadáver incipiente

martes, 27 de marzo de 2012

O CICLO DOS SEIS SENTIDIÑOS-O TACTO OU TINO, E O GUSTO OU SABOR-

(Perdoen vostedes, seica perdín o sentido e o tino; topei en falta estos dous sentidiños nosos)

O CICLO DOS SEIS SENTIDIÑOS-O TACTO OU TINO, E O GUSTO OU SABOR-

“MOI GUSTOSO”

Estes dous sentidiños nosos ímolos tratar asemade. Son quizais os máis enigmáticos porque a través deles podemos sentir dende o mundo telúrico ata o firmamento enteiro, ao mesmo tempo,  deitándonos definitivamente nos praceres sensuales e concupiscentes máis prohibidos. Ademais, podemos botar man do pensamento filosófico de Platón, que xa o dixo daquela ben clariño:”Todo o que podemos sentir e tocar pódese comparar con unha pompa de xabón e nada, nadiña, do que existe no mundo dos sentidiños permanece”. E con estas palabras ficou coma un neno pequeno. ¡Qué home tan sabio, arre demo!
            Tamén lémbrome das sabias palabras do meu amigo Carballo, “o home das mil e unha sensacións”, que cando eu estaba na procura dun piso díxome: Ti entras; pécha-los ollos; tapas as orellas e o nariz, e tocas a columna maestra do edificio, e xa mirarás, perdón, xa sentirás as sensacións, e tamén daras coa solución a túa  inquedanza.¡ Oes, qué razón tiña!. Sen ver, sen cheirar e sen escoitar nadiña, mais que as miñas propias sensacións, puiden resolver o conflito e dar por rematada a miña teima, e calmar o meu desazón.
            Utilizaremos, coma sempre, o noso dicionario máis universal, o Xerais da Lingua, ademáis do diccionario Galego-Castelán de X.L.Franco Grande.
            Cando falamos do sentido do gusto ou sabor, por exemplo, lémbrome do viño, variedade de uva TINTOFEMIA, envellecido nas barricas de carballo(quercus robur),  das fragas do Morrazo , e que ten o seu berce natural nas ladeiras mornas da parroquia de Cela, en Bueu. Este viño, ben botado aos poucos, manseliñamente nun carolino extrafino-este vaso especial é tan importante coma o propio líquido elemento-, ten un buqué que nada ten que envexar aos mellores caldos dos incluidos na guía Parker. Déixate o ceo da boca tan a gustiño , con ese acedo lene ao final, e mesmo pode maridar perfectamente con un bruño da ría que con unha carne ao caldeiro; porque este viño ten un celme democrático e universal. Agora si, temos que ir a gustiño con él, coma con calquer viño ou espirituoso que se precie, porque se non andamos con tino, podemos mesmamente perdelo, e ata acabar cantando o “my way”, de Frank Sinatra, nos soutelos e fragas do Morrazo.
            Alguen mal pensado que pase por ahí e non te coñeza de nada, pode facer o cego primeiro e chamarmos á policía municipal despois, e mesmo poñerche a cair dun burro na ágora do teu Concello, para xúbilo dos teus veciños. Así que, eu de vos, andaría a gustiño polos camiños e vereas das nosas vilas, e facer coma  un tal Epicuro,  que dixo que a meta da súa vida era conquerir o maior pracer sensual posible,  dicindo aquelo de: ”Vive o momento”, non de boca para fóra, se non ben alto e forte; e tamén aquelo de:”Carga que con gusto se leva, pouco pesa”.

O SEXTO E ÚLTIMO SENTIDIÑO. “A XUSTIZA”

Bueu, dende a miña dorna

Este é para min non o sentidiño, senón o Sentido con maísculas, máis importante, e para moitos tamén, afortunadamente. Xa podemos ver, oír, cheirar, ter un gusto refinado e tacto, que se non temos o sentido da xustiza metido nos nosos miolos, non seremos quen de chamarmos persoas.
            Algúns búscana desesperadamente por todas partes, e as veces atópana; outros , por máis que a solicitan non son quen de merecela; a maioría das ocasións non está nin dispoñible, nin onde ten que estar. E algún tamén coñécena polo seu antónimo de inxustiza.  Temos no noso dicionario máis universal, o Xerais da Lingua, as seguintes palabras relacionadas coa Xustiza: Xuízo, xusta, xusteza, xusticeiro, xustificación, xuíz, xurado, xulgar, xurisprudencia, etc.
            Sócrates xa daquela desafiou aos poderosos da súa época , criticando a inxustiza  e abuso de poder, e así lle foi, claro. Un tal Ulpiano na Roma de aquel entonces definíu moi ben o que é a Xustiza con maísculas:”suum cuique tribuere”, ou sexa, “dar a cada un o que é De seu”. Tamén Montesquieu, ao falar da lei ,en xeral, no seu libro Espírito das leis di que é a razón humana, e que debe ser axeitada ao pobo para quen foi ditada.
            É xusto termos as nosa dúbidas razoables verbo da xustiza, porque eu  fágome os seguintes xuízos: ¿É xusta a crise económica que sempre bate nas persoas máis vulnerables?; ¿Están xustificadas as indemnizacións millonarias que se levaron  os directivos das Caixas de Aforros?; ¿Existe unha xustiza para os ricos e outra distinta para os máis débiles?; ¿Existe xustificación posible ante tanta corrupción?; ¿Os xuíces  recorren máis á xurisprudencia que a impartires realmente xustiza?: ¿É o mesmo ter sentido da xustiza que impartila?: ¿Se a un non lle da a razón a xustiza, pode toma-la “xustiza pol-a man” a modo de xusticeiro, como aquel poema de Rosalía de Castro na súa obra Follas Novas?; ¿Temos as veces a sensación que “sempre fannas os burros e páganas os arrieiros”?; ¿É o mesmo que a un lle declare un xurado popular, non culpable que ser inocente?
            Finalmente podemos preguntarnos con xusteza: ¿É xusta as veces a propia Xustiza? Dixi. Ipso Jure.

lunes, 26 de marzo de 2012

XIV EDICIÓN DO ENCONTRO DEGUSTACIÓN DO MILLO CORVO DE MEIRO

Coas miñas amigas Nely e Vicki, en Meiro-Bueu

a cesteira de Meiro
o carro de bois
Tivemos  moita sorte este fin de semana. Para nós foi un “fin de”  cinco estrelas, porque mesmo xuntáronse tódalas estrelas do firmamento en apenas día e medio. Visitamos a fermosa  cidade de A Coruña, convidados a un hotel de cinco estrelas; fumos quen de asistir i escoitar a nosa estrela máis escintilante no panorama da música clásica como é a  Orquestra Sinfónica de Galicia, interpretando  dúas pezas marabillosas: “Unha noite no Monte Pelado, de Modest Músorgski”, e mais a “sinfonía nº1, en do menor, op.68 do compositor Johannes Brahms”. E por último, despois de pasarmos a visitar o meu cuñado e coñecer a súa fermosa boutique-estrela que acaba de nacer- en Bertamiráns, perto de Santiago de Compostela, fumos a rematar a festa  tapeando un pouco en Meiro-Bueu-, onde celebrouse a  XIV edición de esta Festa  que ven a representar as sete estrelas do norte no mundo gastronómico e popular da Nosa Comarca, “O millo Corvo de Meiro”. Pedimos de todo: empanada de millo de polbo, de berberechos; pan de millo; agarimosos doces feitos con millo corvo, etc. ¡ Qué maís  se pode pedir! Ata o vindeiro ano.



a coroza


O CICLO DOS SEIS SENTIDIÑOS-"FALAR POLAS ORELLAS"-


FALAR  POLAS  ORELLAS

Meu amigo Toñito díxome: Estou seguro que tes na recámara outros artigos adicados aos nosos cinco sentidos e, deste xeito, completar o ciclo iniciado ao falares dos “cheiros”. Eu díxenlle: Pois sí, pero erras nunha cousa, nos temos non cinco, senón seis sentidiños. Se tes un pouco de paciencia voucho  demostrar nos vindeiros días. Será toda unha sorpresa. Para este noso sentido do oído faremos uso, coma sempre, do noso dicionario máis universal, o Xerais da Lingua, e outro de X.L.Franco Grande, o dicionario Galego-Castelán-edición 1981-. Este tema estará adicado en exclusiva ao mundo apaixonante dos nosos políticos.
No período electoral, sacan todo o seu aparello mediático á rúa, que mesmo hai intres que abóuzanlle a un os ouvidos. Decididamente falan polas orellas nos seus mítines e comparecencias públicas, senón mirade o que aconteceu  nos derradeiros  comicios  en Andalucía e Asturias. Agora si, pasa a festa e tamén a romaría; e as promesas e os cumpridos que fixeran nos estrados pasan a mellor vida; e xa bendecidos polas urnas nas súas poltronas do poder e nos seus despachos fan coma quen ouve chover as peticións de mellora da sanidade, servizos públicos, etc.
Recoñezo que eu  presenciei algún que outro mitin, máis de oínte que convencido das propostas de intencións que largaban polas súas bocas, porque xa sabía por experiencias pasadas que os unicornios só existen na imaxinación das persoas. Pero xamais vin aos nosos políticos que baixaran as orellas ante tanta desesperación da xente por non atoparen traballo, por exemplo; e sí escoitei mesmo como espallaban as súas miserias aos catro ventos, uns contra os outros.
Iso si, míranse na televisión con unhas orelleiras de moito coidado; e mesmo podemos demostrar científicamente que algún son orelludos sen mais. En definitiva, nós os coitados cidadáns o que pretendemos é escoitar propostas cribles e non imposibles, porque, as veces, semella que os nosos políticos andan máis preocupados en roer na orella que en solucionarmos os problemas verdadeiros. Temos que aguzar ben as orellas.