día y hora

viernes, 22 de noviembre de 2013

E= mc2

E=mc2

Vou tentar explicar, revirando á mantenta e co permiso do egrexio científico Sr. Einstein, a súa coñecida, dabondo, fórmula da teoría da relatividade: E= mc2.
 Non vou falar da antimateria, nin da enerxía, nin da masa e a velocidade da luz, non. Vou aplicar, ó meu xeito, a devandita fórmula coma axioma para demostrar científicamente o que no Estado español e, daquela na nosa Terra, está a acontecer cos asuntos que máis nos desacougan.
            En primeiro lugar, se falamos da clase política, resulta que estamos afeitos á mediocridade e á corrupción, indicando a fórmula de marras que, exponecialmente, os nosos gobernantes fan do seu cu un pandeiro con todos nós.
            Por non falar do que acontece no eido da cultura. A ver quen é o afoutado que pretende ir ao cine, ó teatro ou entrar nunha sala de concertos, despois da subida do IVE ó 21%. Polo tanto, o resultado non pode ser outro que menos cultura.
            No emprego, tampouco estamos para moitas gaitas. Cunha taxa de desemprego do 26%, e despois da derradeira reforma laboral que deu á doután a milleiros de despedimentos, eres, rebaixa salarial, etc, temos como resultado máis conflitos, menos contratación e menos consumo nas familias.
            Rematamos cun asunto que eu coido dos máis importantes porque afecta á calidade de vida de todos nós: o medio ambiente. A polémica sentenza do caso Prestige e as súas consecuencias non deixa lugar a dúbidas: máis contaminación.

            Se hai alguén que sexa capaz de refutar o meu particular axioma que mo diga, por favor.


domingo, 17 de noviembre de 2013

Poemario Mirafondos. Sin resentimiento, poema

(sin resentimiento)

Con el tiempo, te irás dando cuenta
que no vale de nada tu orgullo
que corre por dentro y por fuera,
que navega en mares inciertos,
que te ahoga y me desespera;

te crees la dueña del mundo,
y te corroe tanta soberbia
que vas vertiendo como lava
en los surcos de tus venas.

Un buen día desaparecerás de mi vida
como un barco en la mar, sin estela,
se habrá, entonces, apagado tu ira, tu orgullo,
el eco de tu voz en la niebla;

una ola sin escamas borrará tu sonrisa,
las huellas de tus pies en la arena;
y cuando te vuelvas invisible
te preguntarás: ¿ha merecido la pena?,

No me esperes esta noche, por favor
deja entornada la puerta....