día y hora

martes, 14 de mayo de 2013

Eu tamén son Irmandiño

O Sábado día 11 de maio tivo lugar en Vigo o acto de nomeamento dos novos Irmandiños da Irmandade Xurídica Galega (IXUGA) onde figuran, entre outros, maxistrados, fiscais, xuíces, avogados, funcionarios da  administración de Xustiza, etc. Para min é todo un honor , coma avogado, formar parte desta Irmandade Xurídica que ten coma principio básico o uso do noso idiona, o Galego, no eido do Dereito.
Este ano, a Irmandade Xurídica Galega rendíu unha merecida homenaxe ao ilustre avogado, que este ano cúmprese o 115 anos do seu nacemento en Moaña, D.Roberto González Pastoriza,  un xurista de lei e referencia obrigada á hora de falar do dereito consuetudinario galego, portando na súa andaina profesional diaria a bandeira da nosa lingua.

En presenza, entre outras personalidades, do Fiscal Xefe de Galicia, o Presidente da Sección segunda da Audiencia Provincial, e como asistentes o recén elexido Presidente da Real Academia, fíxéronnos entrega dun diploma acreditativo aos novos Irmandiños, despois de asinar o noso compromiso de utilizar o idioma Galego na nosa actividade profesional, así coma unha medalla da Irmandade Xurídica.

(na imaxe, Milucho con toga; á dereita, Xesús Alonso Montero, Presidente da Real Academia)

As cagallas dos nosos cans, publicado no Faro de Vigo o 19 de maio de 2013


As cagallas dos nosos cans

Os nosos cans e cadelas teñen dereitos, pero non obrigas. Explícome. Dereitos porque, cando saen a rúa na nosa compaña, teñen tamén dereito a facer o derradeiro treito da súa dixestión en algures, e nós, os seus donos, temos a obriga de recoller as cagallas ou feces e pousalas, coma Deus manda, nos colectores que, para tal fin, ten que haber nas nosas vilas. E aquí quero facer unha súplica, tanto ás autoridades coma a nós mesmos, os afortunados donos de ter a un destes cans ou cadelas coma compañeiros de viaxe. Unha súplica ás autoridades para que repoñan as bulsas destas papeleiras con asiduidade e non agardar a caída da folla en Outono. O outro día fun dende Coia ata Teis, e non atopei ningunha dispoñible. E unha petición tamén a nós mesmos para que non sexamos tan luras e arrinquemos amodiño, unha a unha, a ser posible, e non todas á vez, as bulsas destas papeleiras caninas, deixando aos demais donos cos fociños dunha cuarta.