O Sábado día 11 de maio tivo lugar en Vigo o acto de nomeamento dos novos Irmandiños da Irmandade Xurídica Galega (IXUGA) onde figuran, entre outros, maxistrados, fiscais, xuíces, avogados, funcionarios da administración de Xustiza, etc. Para min é todo un honor , coma avogado, formar parte desta Irmandade Xurídica que ten coma principio básico o uso do noso idiona, o Galego, no eido do Dereito.
Este ano, a Irmandade Xurídica Galega rendíu unha merecida homenaxe ao ilustre avogado, que este ano cúmprese o 115 anos do seu nacemento en Moaña, D.Roberto González Pastoriza, un xurista de lei e referencia obrigada á hora de falar do dereito consuetudinario galego, portando na súa andaina profesional diaria a bandeira da nosa lingua.
En presenza, entre outras personalidades, do Fiscal Xefe de Galicia, o Presidente da Sección segunda da Audiencia Provincial, e como asistentes o recén elexido Presidente da Real Academia, fíxéronnos entrega dun diploma acreditativo aos novos Irmandiños, despois de asinar o noso compromiso de utilizar o idioma Galego na nosa actividade profesional, así coma unha medalla da Irmandade Xurídica.
(na imaxe, Milucho con toga; á dereita, Xesús Alonso Montero, Presidente da Real Academia)
.....Poeta do mar e dos camiños, buscando sempre o niño da inmortalidade……. (poema da canción do mesmo nome, Milucho).
día y hora
martes, 14 de mayo de 2013
As cagallas dos nosos cans, publicado no Faro de Vigo o 19 de maio de 2013
As
cagallas dos nosos cans
Os
nosos cans e cadelas teñen dereitos, pero non obrigas. Explícome.
Dereitos porque, cando saen a rúa na nosa compaña, teñen tamén
dereito a facer o derradeiro treito da súa dixestión en algures, e
nós, os seus donos, temos a obriga de recoller as cagallas ou feces e pousalas,
coma Deus manda, nos colectores que, para tal fin, ten que haber nas
nosas vilas. E aquí quero facer unha súplica, tanto ás autoridades
coma a nós mesmos, os afortunados donos de ter a un destes cans ou
cadelas coma compañeiros de viaxe. Unha súplica ás autoridades
para que repoñan as bulsas destas papeleiras con asiduidade e non
agardar a caída da folla en Outono. O outro día fun dende Coia ata
Teis, e non atopei ningunha dispoñible. E unha petición tamén a
nós mesmos para que non sexamos tan luras e arrinquemos amodiño,
unha a unha, a ser posible, e non todas á vez, as bulsas destas
papeleiras caninas, deixando aos demais donos cos fociños dunha
cuarta.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)