PERDÓN, ANTES DE NADA-publicado en el Faro de Vigo, 20-07-2012

PERDÓN, ANTES DE NADA

Perdón, Sres. Presidente y Consejero delegado de NGB, antes de nada por atreverme a contestar a sus declaraciones, acto de contrición, manifiesto de culpabilidad y buenos deseos que han efectuado en esa comparecencia pública del pasado día 12 de julio, apareciendo a la limón a toda página en todos los medios de comunicación del país (perdón, excepto en alguno de la ciudad de Vigo donde el consejo de NGB tiene su sede social). Al mismo tiempo hoy nos hemos despertado con otra campaña informativa y en los mismos medios en la que aparece una empleada de la entidad manifestando, entre otras cosas, ser “confesa” de haber mal vendido en su día productos financieros complejos hasta en su propia familia. No sabemos si esta campaña publicitaria, verticalmente descendente en el organigrama de la empresa, continuará en los próximos días.

            Desconocemos también cuánto dinero se ha gastado NGB en esta campaña, que sumado a la de EVO, marca ad hoc  y unidad de negocio con un concepto de banca inteligente al estilo de “fresh-banking”  creada por la primera y que opera en toda España excepto en Galicia, Asturias y León y con condiciones diferentes en algunos de sus productos financieros, nos sorprendió a más de uno cuando nos disponíamos a ver por televisión algunos partidos del último campeonato europeo de fútbol. A buen seguro que a más de un cliente que tiene atrapado su dinero en estos momentos en preferentes o subordinadas, por ejemplo, le gustaría saber que su situación actual de penuria económica bien podía ser aliviada en parte por estas campañas publicitarias que, dicho sea de paso, también están sufragadas por el Estado que tiene en estos momentos el control del 93% del capital de NGB. Si no es verdad lo anterior, pido perdón.

            Perdón, antes de nada, por no decirnos abiertamente, como lo contempla el “memorando de entendimiento” acordado por el  Eurogrupo para la banca española recientemente, cuál va a ser finalmente la estimación de merma del capital invertido en productos como las preferentes, salvo que la Justicia resuelva en algunos casos lo contrario, claro.

                        Perdón, antes de nada, por manifestarles que echarle la culpa a equipos directivos anteriores es una táctica de escaso recorrido; si no que se lo digan al PSOE yal PP que se echan la culpa mutuamente de la herencia política y económica recibida, diluyéndose siempre esta culpabilidad en el mar tormentoso de los mercados, cargando con el muerto los de siempre.

            También debo pedir perdón, antes de nada, por decirles que su deseo tan loable de conseguir un banco “independente galego e para os galegos” bien saben ustedes que es una entelequia, puesto que los capitales son caprichosos, y lo mismo puede haber accionistas sensatos como especuladores despiadados, ya sean estos de origen gallego, español, americano o chino.

            Finalmente, pido perdón por pedir perdón ustedes en esa rueda de prensa estudiada hasta el más mínimo detalle en la que han garantizado que en el futuro no van a percibir los directivos indemnizaciones abusivas, pero como reza la letra pequeña de algunos contratos de productos de inversión:”tropelías pasadas no garantizan desmanes futuros”.

             

O Bardo da illa de Aunios.2ª Parte.V. O feliz descubrimento: o Petroglifo agochado

V. O feliz descubrimento: o Petroglifo agochado

            Despois de botar unha soneca, Lois, Quique e mais Toñito dixéronlle aos maiores: imos facer unha excursión pequena perto de aquí, a xogar un pouco.

-Non vos alexedes moito, non vaiamos ter que chamar á policía!, dixo o irmán de Toñito que tiña unha vea retranqueira de moito coidado.

-Vale! curto e cambio, dixéronlle.

Nós a nosa bola, coma na vila. Xogando a indios e vaqueiros e contándonos as nosas cousas fóra de miradas furtivas dos irmáns maiores. 

 Lois o marabillas contounos que tiña noiva formal dende hai pouco e que a coñecera nunha romaría en Sanamedio un lugar moi fermoso perto da parroquia de Beloso, cando fora cos seus país, tíos e curmáns. Despois houbo  festa rachada e seica lle pedíu baile a unha rapaza. Ela recatada díxolle que sí con un aceno de complicidade. Bailaron mesmo agarrados dúas cancións calmosas.  Así foi coma Lois contounos a súa primeira experiencia amorosa, pero de detalles nadiña de nada. Era o máis parrandeiro, pero ao mesmo tempo moi calado para as súas cousas máis íntimas. Había que querelo tal e como era, sen máis profundidades filosóficas.

Ían camiñando e xogando ao mesmo tempo, xa fóra do pequeno souto de piñeiros que había perto da praia de Lagoelas onde acamparan cando Quique esborrexou de súpeto nunha laxe que tiña unhas rochas esnaquizadas pola erosión do tempo, terra miuda e un pouco de brión enriba, e mancouse no xeonllo dereito.

-Non é nada, dixo, limpando a parte ferida con unha pouca de cuspe. 

 Só tivera unha pequena rabuñada sen importancia. Axudaron a erguer ao compañeiro e afastaron as pequenas pedras e a terra que había enriba da laxe. Viron entón unha especie de debuxo feito na pedra que semellaba uns círculos concéntricos, uns máis grandes ca outros e outras figuras que estaban esvaidas, pero que a Lois o marabillas pareceulle a figura dun barco de vela, unhas letras intelixibles,  e mais algo semellante a unhas figuras de homes e mais un can. 

Eles xa coñecían o que eran os petroglifos porque na clase de historia explicáronlle o seu significado, e que en Galicia así coma noutras partes do mundo había unha morea deles espallados por todas partes. O que non estaba tan claro eran as figuras tan raras ao xeito de barcos con velas, agás doutras que non se podían apreciar moi ben a simple vista. 

Baixaron de contado polo camiño ao souto onde puxeran o seu pequeno campamento e contáronlle o sucedido aos seus irmáns. Levaron unha reprimenda de medo.

-Pero vós a qué andades a xogar! Menudo día nos estades a dar.

-Non é nada home, unha rabuñada de nada,  contestoulle Quique.

-Non me amoles Quique, queres?  Estate caladiño, díxolle o seu irmán.

O irmán de Toñito  foi polo seu botiquín. Sabía algo de primeiros auxilios porque na mili tocoulle tamén traballar unha tempada na enfermería do seu cuartel.

Os tres amigos explicáronlles os debuxos que viran naquela laxe e quedaron para ir ao día seguinte, esta vez todos xuntos e coa cámara de fotos.

Chegaron á laxe onde o petroglifo e o irmán de Quique dixo:

- Pois é verdade, seica hai algún debuxo que non os vira nos libros de historia na miña vida. Aquel de aí, abaixo a man esquerda semella un can, non si?

Os outros non lle deran mais importancia e despois de facer unhas fotografías dos debuxos baixaron de novo ás súas tendas de campaña.

CONFIDENCIAS NA TENDA DE CAMPAÑA 

Á noitiña, despois de cear unhas salchichas de Frankfurt con ovos fritidos e un colacao quente fumos ao catre, quero dicir, á nosa tenda de campaña. Como non tiñamos sono despois de andares todo o día de camiñada, o contratempo de Quique, atoparen o petroglifo agochado e a reprimenda de marras do seu irmán, quedamos espertos,  estomballados nas colchonetas, alumeados pola feble luz da lanterna de peto, e a falar das nosas cousas coma adoitamos a facer de cando en vez.

            Quique sincerouse e contounos unha historia ben triste e mesmo arrepiante. Resulta que o home da irmá da súa nai, ou sexa o seu tío político, de cando en vez mallaba na súa tía, zoscándolle cada tunda de medo, e ademais insultábana, deixándolle  sinals na faciana e as veces viña a nosa casa cos ollos mazados. Ela agochaba as súas feridas poñendo ata tres capas de pintura e coloretes que mesmo semellaba as veces que ía de festa de entroido.

            Quique seguía a contar que moitas veces do medo  que tiña a súa tía durmía na casa, e por iso, na escuridade da noite choraba a moco tendido e contáballo á súa irmá.

-Xa está ben!, dicíalle a nai de Quique. Vou chamar ao teu home e poñerlle a cair dun burro!. Non hai dereito! Non vouno a consentir!

-Non é nada miña irmá, no fondo é boa persoa, pero cando empina o codo de máis alporízase e despois pasa o que pasa.

            A tía de Quique pagaba a maragota das frustracións do seu propio home deste xeito tan miserable.

-Teu tío, perdoa que cho diga con estas palabras é un fillo de p…., decía Lois o marabillas. Esas cousas non se fan. Son eu e…… póñolle a faciana revirada!

            Xa coñecemos que daquela estas cousas  permanecían en silencio e as feridas, as que se vían e as que non, eran agochadas polas olladas receosas e moitas veces cómplices dos seus, e tamén da propia sociedade.

            A conversa colleu unha tintura certamente ben tristeira. Víase nas facianas dos tres amigos e compañeiros de instituto acenos da carraxe contida e a incapacidade por non ser quenes de pór remedio a esta situación.

            Despois Toñito rebaixou a tensión cunha historia diferente, se cadra menos dramática en principio, pero que tamén tiña o seu aqueloutro.

            Resulta que o pai do noso amigo ten tres irmáns, dous homes e unha rapaza maís nova que seica viu dun descoido imprevisto, dunha carta de última hora (así contoullo un día o seu pai).

            O avó de Quique era mariñeiro e morrera faenando ao bacallau en Terranova. Os problemas xurdiron aos poucos cando houbo que partir a súa herdanza. Non era moito porque según nos contaba Toñito, agás a casiña e unha pequena horta ao redor, tiñan dúas pequenas leiras, unha viña e mais un soutelo de eucaliptos compartido coa súa familia. Catro patacos de nada.

            Pero estaba pendente de recibir a indemnización da compañía aseguradora que, a través do pagamento da casa armadora, correspondíalle polo accidente laboral con resultado de morte. Esto sí que era algo máis de cen pesetas.

            Xurdíu entre os irmáns a cobiza, a envexa e as cambadelas por conquerir a mellor partilla. A avoa de Quique chegou ata mesmo enfermar daquela.

            En definitiva, o que en aparencia era una familia normal e ata eu diría que exemplar, empezaron a saír das súas alfombras as peores mesquindades. Dende aquela e por mor dos cartos, esnaquizou a familia, dixo con un aceno de tristura Toñito.

            Despois, e aínda co arrepío e a carraxe metida no corpo viñeron outras confidencias, non menores pero sí máis levadeiras, virando a conversa a terreos menos tebrosos.

            Sacou o tema Lois o marabillas. Preguntoulle a Toñito:

-Ti qué pensas ser de maior?

Entramos aquí no eido da ciencia ficción porque para uns rapaces de trece anos coma estes a resposta non é doada e ven sendo as veces todo un misterio diviño.

Toñito contestoulle calquera trapallada que non ven a conto neste intre; despois tocoulle o turno a Quique.

Dende logo quen o tiña clariño de todo foi Lois o marabillas. Eu coido que sempre o tivo dende que nacera:

- Eu vou ser patrón de pesca coma meu Pai, dixo. E así foi certamente.

            Cada un coa súa teima particular e deixando ao doután as súas fantasías.

            Despois o rumbo da vida mesma pon a cadaquén no seu sitio, sexa este procurado ou non.  

            Certamente as conversas nunha tenda de campaña poden dar ata para escribir un libro, dixo finalmente Quique. 

            Xa eran as dúas da mañá e cairon co sono.

            Ao día seguinte espertaron co primeiro raio do sol; cedo, serían as sete e media da mañá. Durmiran apenas cinco horas, magoadas as súas costelas pola falla de costume de durmir case que no chan, e tamén ferido o seu corazón polas confidencias feitas nas horas vagarosas da noite e ditas naquela tenda de campaña.   

Pasaron todo o día seguinte na praia de Lagoelas tomando o sol, nadando e tamén xogando ao fútbol; os pequenos na procura de ameixas e navallas e algún polbo que outro que miraran agochado nuns penedos próximos.

O Bardo da illa de Aunios.2ª Parte.IV.- Obxetivo cumprido; a viaxe á illa

IV. Obxetivo cumprido; a viaxe á illa

            Aló vemos un sábado pola mañá aos tres amigos no peirao da vila, cargados coma burros cos seus petates: tenda de campaña, mochilas e comida dabondo que lle meteran, coma non, as súas nais, e que mais que de campamento semellaba que ían á emigración cara á Suiza, por exemplo.

            Embarcaron nun monocasco de madeira, antigo bateeiro agora reconvertido en barco de pasaxe e que era o único que facía só no verán a ruta cara  á illa. A travesía durou perto de unha hora. Os tres compañeiros puxéronse en todas as partes do barco: na popa, vendo coma as ondas deixaban detrás un ronsel que mesmo semellaba unha corredoira revirada; na proa, dándolle o vento nas súas facianas; en babor e tamén en estribor onde estaban os flotadores que semellaban as roscas que os seus padriños lles agasallaban no día de Reis. Ata mesmo chegaron a entrar na ponte de mando convidados polo patrón do barco que se chamaba Checho e que era moi amigo do pai de Lois o marabillas, pois andiveran xuntos nunha empresa armadora que tiña barcos pesqueiros que ían ao Gran Sol irlandés. Despois, o pai de Lois sufrirá un accidente nunha marea e o Instituto Social da Marina déralle a invalidez absoluta, e ficara dende aquela na súa casa. Coma tiña tempo libre dabondo, aficionouse aos libros de Historia antigua e aos de Prehistoria. Tiña unha teima moi particular no tocante coa Cultura Celta.

 Checho, canso daquela vida mariñeira e pasaren moitos días e tamén noites fóra do fogar comprara cos seus pequenos aforros este barco, e tiña tamén unha pequena taberna que facía ao mesmo tempo de tenda e almacén para os poucos habitantes da illa que aínda vivían alí. 

            Chegaron ao pequeno peirao da illa. A marea estaba tan baixiña que Toñito estivo a piques de cair ao mar co seu petate. Aferrouno o patrón do barco pola mochila: Seica gústanche os peixes, meu?

 Aos irmáns maiores puxéranselle a faciana esbrancuxada: menuda liada imos a ter na casa se lle pasa algo a estes rapaces!- Agora xa sabemos que os tres amigos conqueriran o seu desexo de ires á illa con algunha ca outra argallada de por medio e os pais fixéranlles aos irmáns maiores responsables de que chegaran sans e a salvos. En definitiva, ían a ser por uns días os seus titores legais. 

            Afastándose do peirao,  subindo unha pequena costa empinada e deixando a man esquerda a cantina de Checho, viraron a cen metros á dereita e dirixíronse polo camiño de terra e pedras poeirento á praia de Lagoelas. A illa estaba un pouco pelada demais de árbores. Seica foi por mor dun lume descontrolado que houbera hai anos e que prendeu nalgúns soutos pequenos que aínda quedaban. Tempo máis tarde fixeran unha repoboación con piñeiros, pero xa non sería o mesmo, según nos contaban os máis vellos da lugar, que viñan a ser unha especie de colonos, que traballando a reo na terra, ésta non era súa(isto merece unha consideración xurídico sociolóxica aparte, pero non é nin o momento nin o lugar, coido). 

            Temos que dicir que daquela, a acampada na illa era ceibe, respetando por suposto de non botar merda algunha-bursas, latas e cristais sobre todo e non molestar aos poucos veciños que quedaban aínda. Mesmo había rótulos no peirao advirtíndoo. Coma ten que ser. 

 Chegaron ao pequeno souto que hai a menos de cen metros da praia e puxéronse a montar as tendas de campaña. 

            Lois o marabillas, que en principio era o máis espabilado dos tres, fixo unha liada de medo cos ventos, cos paus e  máis coas cordas. Tivemos que pedir axuda ao irmán de Toñito.

- Pero vos que fixéstedes coa tenda, seica sodes parvos ou!, deixádame a min.  

Montouna nun tris, con maña de un experto boy scout. Seica aprendera na mili, nas moitas manobras que lle tocara apandar. 

            Puxeron as tendas unha a dez metros da outra porque cada grupo tiñamos que ter o noso espazo vital de liberdade, coma ten que ser. A nosa primeira noite na illa durmimos coma paxariños despois do nervios e a emoción da viaxe, alumeados por unha lanterna pequena de peto. 

            Espertounos cedo o irmán de Toñito. Á beira da tenda dos maiores puxeran unha pequena fogueira con pedras ao redor. Ao carón dela, á noitiña prendíamos lume coas pólas e piñóns de piñeiro que recolliamos no chan. O irmán de Quique, aficionado a tocar a guitarra e o irmán de Toñito mollando os beizos con maestría na súa harmónica diatónica de blues marca “blues harp”, facían o resto. Tiñamos festa rachada garantida.  Tamén levabamos un pequeno fornelo para quentar o leite e mais a comida. Tiñamos cazos, tixola e unha morea de comida de medo. Tamén larpeiradas coma chocolate e un bandullo que nos fixera a nai de Lois o maravillas. Por iso pesaba tanto as nosas mochilas, claro! Despois de almorzar, os maiores convidáronos a facer unha pequena excursión.

-Eu quería ficar na praia a nadar un pouco e tomar o sol, dixo Quique.

-De iso nada, meu. Xa haberá tempo dabondo para eso. Ti ves con nós, non queremos que afogues e despois tiñamos outra liada na casa. Rosmando un pouco, aceptou sen rechistar.

            Fumos primeiro ó Faro. Levántase maxestuoso no medio, no lugar chamado Chans que é o cumio máis alto da illa (hai que ter en conta que só ten cento cincuenta metros respecto ao nivelo do mar), alumeando na noite escura cos seus refachos lumínicos coma se fose a luz dunha ambulancia, pero sin son. Dende aí collimos á dereita bordeando os cantís ata chegar ao extremo norte da illa. Dende esa posición observamos un pequeno illote quebrado da illa principal que se chama Sentulo. Detivémonos a contemplar a fermosa vista da illa mirando cara ao sur onde podíamos ollar tamén a pequena illa de Ansag. Aos poucos, voltamos de novo cara as nosas tendas de campaña, na praia de Lagoelas.

- Por hoxe xa abonda de camiñar, dixo o irmán de Quique.

 Era a hora do xantar. Comimos unha empanada de zamburiñas que fixera a miña nai e mais uns bocadillos de tortilla de patacas. Para beber, auga e refrescos marca “mirinda” para nós e para os maiores unhas cervexas que deixaran   pola mañá cedo nun regato con auga doce que baixaba das ladeiras da illa.

O Bardo da illa de Aunios.2ª Parte-II.A teima de ires de acampada á illa; III.O Plan

II. A Teima de ires de acampada á illa

Dicíano sempre nas súas casas de boca para fóra, pero a ilusión dos tres amigos e compañeiros era ires algún día de acampada á illa, pero os seus pais crían que aínda eran moi pequenos para iren sós.

 Todos menos Lois o marabillas tiñan irmáns de máis idade ca eles. Estes,  durante as vacacións de verán ían sempre uns días de acampada. Cando voltaban á casa, feitos uns porcalleiros e con roña no corpo pero cheos de ledicia, contabanos as súas vivencias telúricas e tamén cósmicas, sen entrar en profundidades porque coma decía o irmán de Quique: Temos dereito tamén ao segredo dos nosos pecados (Dicíano porque despois soupemos que empinaban o codo coas cervexas e “outros  líquidos elementos”, ademais das fumatas de canutos que levaban agochados nos seus puchos).

 Acampaban sempre no mesmo lugar na illa: no pequeno souto de piñeiros perto da Praia de Lagoelas. Contabanos as súas andainas, e os seus percorridos pola illa, que coma non é moi extensa adoitaban facelo en dous días, porque tampouco era cousa de ires de marcha a todo meter coma no servizo militar. Hai que facelo aos poucos e amodiño. O irmán maior de Quique era tamén aficionado á fotografía e levaba sempre unha cámara fotográfica marca kodak, con película de cartucho e que podía disparar ata trinta e seis fotos, non á vez senon de unha en unha. Despois na casa  poñíaas nun álbum coa data da acampada. Xa tiñan polo menos catro.

III. O Plan

            Puxeron en marcha entre os tres amigos e compañeiros de instituto un plan feito á conciencia, con aleivosía, premeditación e tamén nos consta que con nocturnidade, porque de cando en vez quedaban a durmir na casa dun deles, por quenda rigorosa. Ían pedirlles aos seus pais ires de acampada este verán na compaña dos seus irmáns maiores, tendo en conta que acadaran unhas boas notas no curso e ían pasar a cuarto limpos de toda asignatura, non coma outros que mesmo andaban a pintar a godalla xogando ao futbolín en vez de ir á clase. Eles considerábanse persoas maiores e as súas hormonas así o confirmaban. Eran uns adolescentes coma a copa dun carballo. 

            Compre, aínda que sexa breve, facer un comentario en col de esta etapa da vida tan importante para un.

 Desátanse non poucos conflitos, persoales e tamén fisiolóxicos. As hormonas agroman no organismo, evolucionan, múdan e reprodúcense a unha velocidade de vértixe. Non hai xeito de acougalas! Na profundidade dos seus cuartos ao xeito de tobeiras saen os cheiros e os sons máis extraños. Unha mestura de naftalina e perfume barateiro asolaga o corredor e acada ás demais estadías da casa cos seus ecos e recendos misteriosos.

            A adolescencia é esa etapa da vida na que un convírtese nun incipiente filósofo: pescudan, experimentan, axexan, cotexan probabilidades e posibilidades; desespéranse, alporízanse, anóxanse. Revíranse e recuan: dubidan e vólvense inxenuamente confiados. Trabúcanse. Coñecen ao seu primeiro amor, tamén sofren o primeiro desengano. Advirten a bondade, a ruindade e as mezquindades dos homes ao mesmo tempo. En definitiva, é unha etapa na que o mundo póñese aos seus pés, e tamén  á das súas hormonas. 

            Feita esta apreciación persoal que non pretende ser nin científica nin moral, podemos continuar sen mais coa nosa historia. 

            Estabamos a falar da teima que tiñan os nosos amigos de ires de acampada á illa. Pois ben, non sei coma fixeron e convenceron aos seus pais, nais e aos seus irmáns maiores, pero o feito indubidable é que o conqueriron. Isto eche un misterio Divino, coma di a miña tía.

ÚLTIMO AVISO: PRESENTACIÓN DEL LIBRO "MIS CARTAS AL DIRECTOR"

¿HAY ALGUIEN AHÍ?

PARA TODOS AQUELLOS QUE TODAVÍA NO SE HAN ENTERADO:

ADELGAZAMIENTOS-publicado en El Correo Gallego, 14-07-2012-

ADELGAZAMIENTOS

Acudí el otro día a un Organismo Público para realizar una gestión cuando encontré la puerta, que se supone que es la principal, cerrada, y un cartel que rezaba:”sin servicio, por adelgazamiento”. Ya sabemos que los funcionarios públicos andan cabreados con tanta congelación salarial sine die, pérdida de poder adquisitivo, y prolongación de jornada para incrementar la productividad que nuestro Gobierno pretende aplicar en nuestra Administración Pública para cumplir con el límite de déficit que nos ha impuesto Bruselas. Pero de ahí a indicarnos a los sufridos contribuyentes en un vulgar folio y a modo de despecho que entremos por la puerta trasera no me parece, la verdad, muy elegante que digamos.

            Lo mismo me ocurrió en Hacienda y en los Juzgados. No es que yo ande como un paparazzi buscando este tipo de situaciones, es que debido a mi profesión debo peregrinar cual alma en pena por nuestras dependencias administrativas, y acostumbrado a ver todo tipo de puertas: blindadas, giratorias, cocheras y excusadas, uno, que es curioso por naturaleza, se fija en estas menudencias.

            Últimamente veo muchos carteles de este tipo en todos los servicios de nuestra, según la secretaria del P.P. Mª Dolores de Cospedal, inflada Administración Pública, quizá debido al inminente adelgazamiento de sus estructuras por parte del Gobierno y otras medidas más que las iremos conociendo en los próximos días. La Administración empieza, pues, adelgazando las puertas principales como primer paso al cierre de ventanas, ascensores, aseos y finalmente alcanzar las  neveras, ya de por sí depauperadas, de los penitentes funcionarios públicos que pueblan todavía las ventanillas, mostradores y negociados.

O Bardo da illa de Aunios.2ª Parte.I-A amizade personificada

Nesta segunda parte do relato temos a historia dunha amizada, e tamén a de tres amigos e compañeiros de instituto enfeitazados por unha illa marabillosa.

2ª PARTE 

I.A amizade personificada

O curso estaba a piques de rematar. Lois o marabillas, Quique e Toñito andaban daquela en terceiro curso de bacharelato no instituto que estaba situado noutra vila veciña, a doce kilómetros da súa. Todos os días tiñan que coller o coche de liña ás oito da mañá na parada do autobús que hai perto da casa do Mar. O máis preguiceiro era Lois o marabillas que ás veces viña cunhas lepas apegadas aos ollos e que lle baixaban atá as meixelas e o nariz que daba noxo; pero pola contra sempre foi o máis parrandeiro dos tres; cando chegaba á parada sempre tiña un chiste que contar. Mexabamos a rir coas súas parvadas. Os tres eran amigos inseparables dende que pequerrechos ían á escola nacional da vila onde comezaron os seus estudos de primaria.

            Como non cabían os tres nos asentos dispostos en ringleira de a dúas que tiña o coche de liña, ían atrás de todo, onde máis se move e bate o autobús cando collía as ducias de fochancas que hai na estrada. Aquel coche de liña semellaba feito na primeira guerra mundial. Era de ferro, con unhas defensas dianteiras que mesmo semellaba un tanque de combate. A baca do autobús, enriba, sempre cheiña de petates, había de todo: maletas, caixas de madeira e ata gaiolas con  pitos que a xente mercaba na Capital; uns a vender os productos das leiras e outros a mercalas, deste xeito son os mercados. As fiestras eran de cristal groso e tremían con un barullo enxordecedor cando o Sr.Amable, que era así coma se chamaba o condutor, reducía a marcha e deixaba o coche en ralentí nas paradas regulamentarias que había que facer para coller  aos demais alumnos do instituto. Tamén daquela había revisor que viña sendo unha figura, metade sereno e metade cobrador de impostos i era o encargado de cobrar o precio do billete que por aquel tempo aínda era en pesetas. 

O instituto estaba ao carón do mar, perto da praia e dende as fiestras da clase podíase mirar aló ao lonxe a illa, que exercía nos tres compañeiros e amigos unha atración enfeitizante. Ficaban de cando en vez co nariz pegados aos cristales, deixando un debuxo de dous puntiños pequenos de bafo da súa respiración. Máis dunha vez pillounos  o profesor de lingua e literatura, que como era medio poeta, rifaba nos alumnos máis distraídos con algunha das súas poesías máis senlleiras:

Tres moscóns apegados á xanela,

seica andan aos biosbardos,

namentras os demais coma parvos

fican mirando pra ela.

-Era todo un poeta, e millor profesor.

As clases remataron a finais do mes de xuño.

"MIS CARTAS AL DIRECTOR"-12 de Xullo, 20 horas, na CASA DEL LIBRO, en Vigo

Lémbrovos que este xoves día 12 de Xullo, ás oito do serán, presento o meu libro "Mis cartas al director".
       Estades convidados a compartir este venturoso día na compaña de todos aqueles que pensen que un mundo millor é posible. Fará a presentación Salvador Rodríguez Pastoriza, periodista do Faro de Vigo, e porá a nota musical o grupo folk Xarope de Uva.


       Tamén decirvos que ademais da Casa del Libro en Vigo, o meu libro estará á venda o mesmo día 12 de xullo  na  Libraría ABRENTE en Bueu, rúa Montero Ríos, 167 na Banda do Río.
      

    

O Bardo da illa de Aunios.1ª Parte.VII-A morte de Morlinguer

Este é o derradeiro capítulo da primeira parte deste conto.

 

VII. A Morte de Morlinguer

            Finou Morlinguer un día de inverno, frío, con treboada e unha nortada de medo. Fungaba o vento na fraga de Bargon que mesmo fixo abanear aos carballos máis senlleiros; o da Golvada, por exemplo, perdou non sei cantas pólas e ficou ferido no seu tronco por un raio electrizante que descendeu dende o Alén.  Chovía con forza inusitada na illa de Aunios.

            Fixéranlle o enterro coma adoitaban facelo cos demais defuntos, agás un detalle importante; no canto de poñer o corpo nun carballo oco coma era costume, puxeron a Morlinguer deitado no chan da súa embarcación de cando chegara a illa facía xa moitas lúas, o seu curragh, a  súa fráxil chalana restaurada pola man sabia do carpinteiro de ribeira da illa.

 Na praia de Lagoelas déronlle o derradeiro adeus.  A algún que outro Brión caíronlle bágoas pola meixela. O seu amigo e discípulo, chorando a moco tendido a perda do seu amigo e mestre empurrou a embarcación por derradeira vez. Despois o vento Aquilón inflou a vela relinga e a nave silandeira desapareceu da vista dos habitantes da illa ata esvaerse fóra do anel de brétema que envolve Aunios.

 Coñecemos hoxe polos estudos achados que para o pobo Celta  o mar era un lugar de paso e a comunicación imprescindible co Alén. 

            “Este conto seica está gravado nun petroglifo na laxe da fraga de Bargon, e aínda hoxe segue tapada polos carballos senlleiros derrubados polo vento Aquilón, e agochados polas silveiras e a morea de rochas esnaquizadas polas treboadas e as chuvias que de cando en vez baten á illa de Aunios, agardando que alguén descubra, interprete e saiba transmitir esta curta pero fermosa historia aos seus”.

Festival do Acordeón, Bembrive 6 de Xullo, 2012

O pasado venres, 6 de Xullo fumos quen de disfrutar nesta parroquia de Vigo, Bembrive, do día adicado a este fermoso instrumento: o Acordeón. Organizado pola Entidade Local de Bembrive e polo noso director do grupo folk Manolo Olegario. Pasacalle pola rúa, tendo ao noso carón a fermosa igrexa románica de Bembrive con San Blas coma Patrón, concerto de acordeóns, grupos de gaiteiros, e coma non coa participación desinteresada coma sempre do noso grupo folk Xarope de Uva.

Pero o millor estaba aínda por vir.
 Unha vez rematado o festival na rúa continuamos a festa rachada en casa de Pepe ata altas horas da noitiña onde fumos quen de compartir uns momentos de ledicia cos nosos amigos e amigas.(Pepe é o que ten na camisa o nº2, porque esta vez e sen que serva de precedente compartiron "ex aequo" o nº 1, Manolo Olegario "Too Much, my friend" e un tal Juan Ruibal, o home da gaita e multifacético, que viu da Estrada para este multitudinario festival do acordeón, porque seica máis de 1000 almas déronse cita polas rúas da parroquia de Bembrive)Na casa de Pepe en Bembrive

O bardo da illa de Aunios.1ª Parte.VI.-As ensinanzas do vello Bardo

VI. As ensinanzas do Vello Bardo 

Despois da presentación oficial aos demais membros da Comunidade na aldea de Bargon, a ofrenda aos deuses e a esmorga, Morlinguer adicouse dende aquela con moito agarimo a ensinar aos pequenos da aldea de Bargon, guialos e alumealos co seus amplos coñecementos.

 Despois do tempo regulamentario á ensinanza que adoitaba facelo debaixo do carballo da Golvada, ía xunto co pequeno Brión  aos cantís perto da enseada de Canivelas onde xuntos  contemplaban ao lonxe coma o sol devalaba e afundíase misteriosamente na liña do horizonte. Xa coñecemos que os Romanos pensaron daquela cando chegaron a Gallaeci e toparon cos cantís batidos polo mar ferido e viron que o camiño detíase abruptamente, que aquelo non podía ser outra cousa que o fin do mundo, o Finis terrae, e que máis aló ben podería ser a morada dos deuses do Infernum, o mundo descoñecido e sinal inequívoco de malos presaxios. A illa de Aunios viña a ser entón o derradeiro recuncho do mundo coñecido O Finis Finis terrae.

            Dende que o vello Bardo vira ao pequeno Brión na praia de Lagoelas sabía que ía ser o seu discípulo máis adiantado, a quen poder envorcar todas os seus coñecementos e confidencias, ademais de ter un amigo inseparable e incondicional para o pouco tempo que lle quedaba de vida neste mundo.

            Morlinguer, con máis de sesenta anos no seu lombo xa ía vello. Hai que ter en conta que para aquela época dificultosa chegar aos cincuenta era pouco menos que un milagre, porque a esperanza de vida  non acadaba no millor dos casos as cuarenta lúas. Os seus días neste mundo estaban a piques de rematar: él sabiao e tamén o pequeno Brión. Ao seu carón acompañabao a súa cadela moura con pintiña branca no seu rabo curto, coma sempre. As leccións maxistrales seguidas con atención polo pequeno Brión abranguían todos os eidos do coñecemento: a filosofía, astronomía, coñecemento do medio, e por suposto a arte da oratoria e a poesía. Podemos dicir que non eran leccións ao xeito, senon  conversas, diálogos entre o mestre e o alumno (igualiño que centos de anos despois fixera un tal Sócrates, filósofo Grego con Platón).

O bardo da illa de Aunios-1ª Parte-V.-A Ofrenda e a Esmorga

V. A Ofrenda e a esmorga 

Coma xa coñecedes  os celtas, porque estamos a falar dos pobos celtas,- ¿ou pensades que estamos a falar dos bosquimanos?-, facían ofrendas de animais  aos seus deuses, inclusive de persoas, dependendo da gravidade dos pecados cometidos. Tamén creían no Alén, no maís alá e na inmortalidade da alma, e que un día algunhas partes diminutas da mesma espallábanse polo ceo acadando as de outro home, muller, ou neno. (Despois xa coñecemos que un tal Demócrito, filósofo grego do século V a. XC. explicou case mil anos despois a súa teoría dos átomos; pero iso é outra cousa).

            Os preparativos eran frenéticos e a Morlinguer non lle deixaron facer nadiña. Os Brións puxeran a vestimenta de gala e as súas millores xoias e abelorios: diademas, torques, pendentes, etc. Todos de ouro macizo de vintecatro quilates.

 Dixéronlle: Ti hoxe eres o noso convidado  e vaste encargar a partires de agora de coidar aos nosos nenos e nenas e ensinarlles os teus coñecementos para que sexan mulleres e homes  de ben no futuro. Tamén de paso na clase de adultos pódenos instruir a todos no mundo enfeitizante e misterioso da filosofía e tamén da astronomía.

            A ofrenda fíxose coma sempre nun lugar no medio da fraga chamado Nemeton-Leboreiro, e cando Morlinguer abriu os seus ollos non podía dar creto ao que estaba a mirar: estaban todos, os douscentos vinte catro ou douscentos vinte cinco, non o sabemos con exactitude porque coma xa coñecemos os nosos antepasados celtas non adoitaban a ser fachendosos nin ter escribanos, nin a escribir en poemas as súas proezas e larpeiradas senón que estas historias eran transmitidas oralmente polos séculos dos séculos ás novas xeracións. Coido que os nosos furanchos teñen algo ou moito que ver con aquelas ceremonias.

 Nunha laxe, en col de un mantel de fentos había unha sinfonía de mariscos que na súa vida vira xuntos o noso Bardo irlandés: centolas, lumbrigantes, ostras, percebes, camaróns, nécoras:¡Unha mariscada de medo! 

Ao soar a buguina tocada con maestría polo músico da aldea, Ebunia, a Xefa dos Brións tomou a palabra: 

 “Meus benqueridos paisanos e conveciños. Estamos aquí reunidos neste día para nós venturoso. Os deuses trouxéronos do alén a compaña dun home que chegou doutras terras, canso, maltratado pola vida e os seus “elementos” (referíase a certas persoas “reviradas” da aldea de Galwing). Na súa aldea seica non atopou o agarimo e a comprensión que nós ímoslle dar incondicionalmente nesta illa de Aunios. Somos un grupo reducido pero sólido. Xa sabedes que  temos como norte na nosa vida a fraternidade, a axuda mutua e o respecto á nosa natureza, coma corresponde a un pobo civilizado. Nós non premiamos aos pillabáns e castigamos aos máis febles. Todos, e cando digo todos quero dicir todiños, somos iguales ante os deuses. Xa sabedes que cando algún membro fai algunha falcatruada deixámoslle espido nos cantís dous días e dúas noitiñas seguidas para que aprenda a lección; pero é un tormento que nada ten que ver cos sacrificios humanos que seica fan noutras tribos según nos conta o noso convidado e agora amigo para sempre Morlinguer. De non ser deste xeito o noso pequeno clan esvaeceríase nun chiscar de ollos e ninguén contaría algún día que nesta illa de Aunios houbo un pobo amante da natureza, que non andaba en liortas con outros e o único que quería neste mundo é vivir en paz, porque xa sabemos que no Sid, no mundo da Paz eterna, onde  non existen as xerarquías sociais nin rexe o espacio e o tempo convencionais, a lei diviña tamén é igual para todos”.  

            Despois e sen máis preámbulos Ebunia dixo:

- Xa abonda de tanta leria: A comer que se quenta o marisco e despois non presta.

Para baixar pola gorxa a abondosa mariscada puxeron nunhas cuncas feitas de madeira de carballo  un caldo de cor tinto vermello, afroitado que deixa un sabor lene na boca do ceo, e que mesmo fixo perder o tino a máis dun Brión. Coido que daquela xa coñecían a “sede Celta” e a súa famosa expresión que chegou sorprendentemente ata hoxe: “teño una sede que morro”. Non había culler nen garfo. Despois contoume Calviño, o pai do pequeno Brión, que esta pócima seica máxica que ten por nome “tintafemium” somentes bébena os maiores e sírvena en días especiais i en ceremonias coma esta porque a diario beben a auga doce procedente do lago de lavetremias e mais xarope de mazás das maceiras que hai perto da aldea. Todo esta larpeirada tiña que ser acompañada por bolas de pan de millo corvo, coma mandan os deuses, porque os Brións son uns panadeiros de moito coidado e andan rillando pan todo o día. Todos sin excepción botáronlle  os dentes a esta mariscada sen precedentes que mesmo chegou a ser contada e cantada en églogas i epopeas moitos centos de anos despois polos gregos e romanos nas súas famosas ilíadas.

            O noso amigo bardo sumouse a festa rachada tocando a ocarina e mais a “rotta” que era unha especie de cítara, mentres o pequeno Brión zurraba no pandeiro con cadencia pautada de mañoso percusionista. E todos, todiños cantando, alumeados pola fogueira que deseguida prendeu, avivecida de cando en vez pola brisa da noite. 

 O noso Bardo Morlinguer estaba abraiado i emocionado por seren  agasallado deste xeito, e mesmo estivo a piques de bagoar, esvarándolle algunha bágoa que outra pola meixela, enchoupando o seu mostacho e  pingando polo efecto da gravidade  á nécora que tiña nas súas mans, botándolle máis salitre e sabor, se cabe, ao tan prezado crustáceo.

 Pensaba que estas viandas ben saborosas  estaban destiñadas únicamente aos deuses do Alén coma acontecía na súa aldea. Ebunia, a Xefa, vendo o desacougo do noso Bardo dixolle, poñéndolle a man no seu hombreiro:

- “Non sei coma sería na túa aldea, meu amigo Morlinguer, pero aquí nesta illa de Aunios comemos todos e de todo, cadaquén según as súas posibilidades de bandullo e de fame. Temos que aproveitar estes intres ben fermosos que nos ofrece o mundo que estamos a vivir, porque no outro, que xa sabemos que existe, canto máis tarde veña millor: Quén sabe se daquela  haberá marisco, tintafemium ou qué centella acontecerá!  Creer creemos, pero se cadra……

            Non houbo palabras de agradecemento de Morlinguer; a emoción do momento impediuno, porque ás veces non fai falla dicir nada para agradecer a hospitalidade da xente. Somentes tiñades que ver a faciana de ledicia do vello bardo iluminada pola luzada escintilante da fogueira para comprender que este ía ser o principio dunha fermosa amizade.