día y hora

sábado, 29 de diciembre de 2012

Publicidad minimalista


PUBLICIDAD MINIMALISTA

Quien da primero, da dos veces, y si tenemos una idea, mejor sacarla a pasear antes que otro se anticipe.

            Esto viene a cuento porque un espléndido escritor y articulista que tiene el don de la ubicuidad porque aparece un día sí y otro también en los diarios, publicó un artículo hace poco que hacía referencia, entre otras cosas, a la pasta gansa en publicidad que se está gastando una conocida entidad financiera; total, para no decir nada, sólo una insinuación publicitaria con letras diminutas y situadas en el margen inferior de la página. Tal es el espacio en blanco que ha dejado –hasta de dos páginas-, que el otro día, a un cliente habitual de la cafetería donde acostumbro a tomar mi café con leche a media mañana, no se le ocurrió mejor idea que solicitar un boli al camarero y hacer en aquéllas la lista de la compra. Yo mismo hice el borrador de este artículo en una de las páginas; en la otra, confieso, esquicié sin malicia una caricatura de un político español conocido que, por cierto, me salió fatal.

 Es de agradecer que una de las culpables de meternos en esta puñetera crisis –me refiero a las entidades financieras-, tenga la delicadeza y el detalle de dejarnos tanto espacio en los periódicos para que los lectores podamos expresarnos libremente. Es más, ya que estoy todavía a tiempo, voy a reflejar pormenorizadamente –ya que hay espacio de sobra-, mis deseos para el próximo año, a modo de carta a los Reyes Magos.

domingo, 23 de diciembre de 2012

GRACIAS A TODAS E A TODOS POR FACER REALIDADE UN SOÑO


Aproveito para desexar un Bo Nadal a tod@s e ao mesmo tempo dicirvos que "sen a miña familia e amig@s, que son a faísca que fai prender o lume da miña imaxinación", non sería posible que o meu libro "mis cartas al Director" vira a luz.
Foron máis de cen artigos periodísticos publicados nos periódicos, outros tantos están contidos no meu blog e moitos máis permanecerán pechados para sempre na miña mente e na miña lembranza porque "un tamén ten dereito ós segredos dos seus pecados".
Asino para todos vós este libro con todo o meu afecto.

Ademais, tamén dou tempo para escribir un conto "O bardo da illa de Aunios"; un pequeno poemario, "Vagantío", e por último, estou principiando unha novela curta, "Sinfonía inacabada". Coido que é dabondo por este ano.

Remato cun pequeno poema, aquel tan sentido que lle adicaron nun petroglifo os habitantes da illa de Aunios ao vello Bardo Morlinguer hai perto de mil cincocentos anos, agradecéndolle a súa amizade sincera e verdadeira,


"No luscofusco dos tempos,
máis aló do anel de brétema,
chegou a Aunios Morlinguer,
o vello bardo e poeta.

A súa voz aínda se escoita
cando funga o vento Aquilón,
dende Ériu ata Gallaeci
e dende Galwing ata Bargon"

Xarope de Uva
 

jueves, 20 de diciembre de 2012

O PAPAVENTOS DE PEPIÑO

 
O seu pai, que faenaba no Gran Sol irlandés, tróuxolle na derradeira marea un papaventos ben vistoso. Dende aquela, andaba todo o día con aquel aparello voador; iba á praia da Banda do Río, preto da súa casa, cando había vento forte do sur, e deixaba voar ceibe a súa imaxinación  no ceo infindo procurando achegarse o máis que podía ás nubes. Chegou a ser todo un experto, un artista facendo viravoltas imposibles, tensando, recollendo e liberando aquela piola que era coma o prolongamento natural do seu brazo.
            Un día pensou: “se poño máis cordel, poderá mesmo acadar a lúa e o sol”´, e así o fixo. Pero unha vez, cunha nortada de medo, rachou a corda e soltouse; levouno o forte vento moi lonxe; logo, o mar alporizado tragouno para sempre ata esvaerse nas frías augas.
Mamasiña, mamasiña, "esparapapillouseme" o papaventos!, díxolle á súa nai cando chegou á casa chorando a moco tendido e aflixido.
Coitado, querrás dicir que escarallouseche o teu papaventos, contestoulle a súa nai (sabemos que cando nenos, falamos un pouco raro, confundindo ás veces as vogais e consoantes). Pero ao ver o desacougo tan grande do seu fillo enmendou a tempo preguntándolle con interese: E cómo foi entón que esparapapillouseche o papaventos?; e deseguida faloulle agarimosa deste xeito:
“Ás veces non precisamos acadar as nubes, nin o sol nin a lúa para seren máis felices; a felicidade está máis perto de nós do que pensamos, amarrada a unha curta piola de distancia dun fermoso papaventos”.

martes, 18 de diciembre de 2012

CO MEU LIBRO "MIS CARTAS AL DIRECTOR" AO FIN DO MUNDO

Seica os Mayas tiñan un calendario onde, hai moitos anos xa, dicía que o vindeiro venres, 21 de  decembro do 2012, rematábase o mundo. Por iso, se non vindes ata Beluso, ás nove da noite, na Casa do Pobo, non seredes quen de comprobalo.
A Asociación de veciños "O Progreso de Beluso" ten preparada para esta data tan sinalada unha festa rachada, principiando pola presentación do meu libro.

Entón: Qué mellor que despedir este mundo.....lendo este meu libro tan fecundo!
Estades tod@s convidados. Unha aperta.

RAJOY, LA JUGADA MAESTRA (alegoría)


RAJOY, LA JUGADA MAESTRA
(Alegoría) 

Abren negras. Lo siento, pero es lo que ha tocado en el sorteo celebrado ante el ilustrísimo señor notario del pueblo a la vista de las innumerables manifestaciones ciudadanas que recorren el país, de oeste a este y de norte a sur, en contra de la política económica y social del Gobierno.

            Empieza la partida con un movimiento esperado y comprensible, avanzando el peón rey dos pasos al frente. Este obediente y disciplinado peón, al igual que los siete restantes, lo podemos representar con la figura simbólica de un presidente de una Comunidad Autónoma gobernada por el partido que sustenta al Gobierno. Intenta conquistar el centro del tablero para hacerse con la posición. Por su parte, las blancas hacen lo mismo moviendo su peón, adelantándolo también dos pasos. Las negras, o sea el Gobierno, no quieren infravalorar en principio al enemigo y emprenden por las bravas un ataque masivo, tal vez precipitado; desean una victoria rápida y contundente que deje sin capacidad de reacción a su rival;  el rey negro da las órdenes precisas para que salgan a la palestra, o sea al tablero, sus dos alfiles y caballos, representados en este caso por las figuras de los ministros de economía, hacienda, cultura y justicia (lo de quien es quien lo dejo al libre albedrío de la imaginación de cada uno), haciendo todo lo posible para neutralizar e impedir el avance de las figuras blancas. Estas, con sus debilitadas fuerzas, sufren numerosas bajas en la cruenta refriega, pero sorprendentemente logran recomponerse y  lanzan, a su vez, un ataque a la desesperada que rompe el flanco derecho contrario, penetrando en las filas enemigas y haciendo caer, uno a uno, peones (excepto dos), alfiles y caballos.

            Viendo el cariz de la contienda y temiendo un jaque al rey negro (representado en el tablero por la figura de Rajoy), este, enrocado en su cómoda posición, susurra a su dama, o sea, a la vicepresidenta Soraya, insinuándole lo siguiente: ¡Ve tú y pon un poco de orden, después me lo cuentas…! Pero esta no se da por aludida y traslada la orden, y por lo tanto la pelota, al tejado de las dos torres negras que todavía quedan en pie sobre el tablero: las ministras de trabajo y sanidad.

            Las blancas poco a poco se van haciendo con la situación, aunque no la tienen todas consigo y avanzan con cautela; lanzan un ataque certero asestando un duro golpe, comiéndose, primero una y después otra, las dos torres que todavía no habían caído. La dama, o sea la vicepresidenta Soraya, trata de proteger como puede a su rey, pero dos caballos blancos heridos de muerte por dos peones negros que habían quedado aislados y rezagados en las filas enemigas (que también cayeron) asestan un definitivo golpe mortal a la dama, quien antes de caer intenta a la desesperada salvar como puede a su rey avanzando un paso en diagonal, pero en falso, hacia delante, acabando sin remedio tendida panza arriba en el tablero.

            Al final de la partida quedan tan solo tres figuras: el rey blanco y su fiel peón, y el rey negro “o robado”, más solo que la una, que se encuentra aislado, destruido su ejército, no pudiendo obtener ya la victoria; su única esperanza es la salvación por tablas.

            Viéndose ya ganadores, las dos únicas figuras blancas en pie avanzan con paso firme; consiguen aproximarse tanto a la casilla del rey negro, que están a punto de dar el golpe definitivo: el jaque mate.

Cuando ya todo está acabado, el rey negro desaparece misteriosamente del escenario de la contienda, o sea del tablero de ajedrez, por arte de “birlibirloque”.

            Esta “jugada maestra” no está contemplada, que se sepa, en ningún manual al uso. Técnicamente la partida no ha concluido. ¿Qué hacer en este caso singular, excepcional e inaudito? No existe casuística anterior ni jurisprudencia aplicable al caso. Estamos ante la jugada maestra de Rajoy, la definitiva, asestando un duro golpe moral y dejando al contrario en el tablero con un palmo de narices, a merced de su suerte, en un compás de espera interminable y tedioso, haciendo que la partida permanezca suspendida sine die.

jueves, 13 de diciembre de 2012

LA PRIMA NOS ESTAFA


LA PRIMA NOS ESTAFA 

Dicho así suena feo, pero que muy feo. Se podría interpretar que un familiar nuestro muy  cercano, como nuestra prima, nos está engañando y, por lo tanto, sería merecedora del reproche, no ya de nuestra propia familia, sino de la sociedad entera; por eso, si no estamos seguros, habrá que anteponer siempre el adjetivo presunta.

Pero otra cosa es que lo diga, nada más y nada menos, que Il cabaliere Silvio Berlusconi, el pintoresco ex primer ministro italiano que parece haber salido de un “libretto” de ópera barata. Lo que sucede es que este buen señor, con cara de marioneta de ventrílocuo trasnochado, se refería a la prima de riesgo, según nos cuentan los periódicos que dijo el otro día en un arrebato de locura transitoria (v.gr. Faro de Vigo, 12-12-12).

 Como muy bien dice este señor, “la prima de riesgo no le importa a nadie”, incluido a un servidor, porque sencillamente no entendemos su comportamiento caprichoso. Como nuestra prima, la presunta estafadora, la prima de Berlusconi es de armas tomar porque lo mismo un día está de buenas y se relaja, como al siguiente nos pone verdes y se inflama, y si esto sucede, que es casi siempre, pasamos de ella por no enfrentarnos y, por lo tanto, hace lo que quiere con nosotros y un buen día nos pega la puñalada trapera y nos puede llegar a estafar, que dicho sea de paso ocurre últimamente con mucha frecuencia. ¡Porca miseria!

miércoles, 12 de diciembre de 2012

LA IMPORTANCIA DE UNA COMA - parodia, publicado en el Faro de Vigo, 18-01-2013


LA IMPORTANCIA DE UNA COMA 

No es ninguna novedad que este signo ortográfico, al que pocos le dan la importancia que verdaderamente se merece, puede variar el sentido de una frase dependiendo donde se ponga, naturalmente; al igual que un accidente geográfico fortuito y excepcional puede alterar el curso normal del cauce de un río.

            Analicemos a continuación dos de las frases dichas, no hace mucho, por un político (candidato en su día a presidente de gobierno), y por un insigne y defenestrado empresario, tanto en mítines como en comparecencias públicas,  y reproducidas en los medios de comunicación después con mejor o peor estilo:

No vamos a subir los impuestos”. Esta frase la repitió hasta la saciedad el Sr. Rajoy en la campaña electoral, antes, lógicamente, de ser investido presidente del gobierno. Pero lo que realmente quiso decir en su día fue lo siguiente: “No, vamos a subir los impuestos”; como así finalmente ha sucedido subiéndolos y de qué manera, tanto los directos como los indirectos, una vez instalado cómodamente en la Moncloa. Lo que sucede es que la segunda frase sólo la entendimos unos pocos iluminados que apreciamos, más que el resto de los mortales, el auténtico significado de una coma.

La segunda frase, o perla, según se mire, corresponde a un empresario, pero no a uno  cualquiera, sino al que fuera en su día presidente de los empresarios españoles, el señor Díaz Ferrán, nada más y nada menos. Ante la pregunta de un avezado periodista: algunos expertos opinan que en España hay que ajustar todavía más los salarios y el tiempo de la jornada laboral para ser más competitivos; otros opinan todo lo contrario, y que con estas medidas, las primeras y las segundas, saldremos de esta puñetera recesión económica que estamos padeciendo cuando le venga en gana a los mercados, más tarde que pronto, eso es cierto. ¿Qué opina usted al respecto? A lo que el intachable y honorable empresario contestó: “No hay que trabajar más y ganar menos…. para ser más competitivos”, dejando a todos los presentes estupefactos y confundidos; cuando realmente lo que quiso decir y dijo finalmente, desdiciéndose de su frase anterior, con la rotundez que lo caracterizaba, fue lo siguiente: “No, hay que trabajar más y ganar menos….para ser más competitivos”, ante el alivio de los empresarios presentes y el cabreo de los trabajadores  no presentes pero aludidos directamente.

            Lo dicho, sólo unos cuantos sabemos darle a nuestro signo ortográfico la importancia que se merece, como los buenos jugadores conocen el momento oportuno para utilizar convenientemente el enroque en una partida de ajedrez. Así sea.

viernes, 7 de diciembre de 2012

"OBRAS MENORES"


"OBRAS MENORES" 

Hay obras –las públicas-, que parece no tener fin, por ejemplo, las del AVE; con esto quiero decir que sabemos cuando empezaron, a través de un complicado proceso previo – necesidades reales y decisión política, acertadas o no, consignación presupuestaria, estudios, tanto de impacto medioambiental como geológicos,  etc-, y finalmente puesta en marcha del proyecto; pero no sabemos cuándo van a concluir.

            Pero existen otras obras menores, no sólo por el coste económico y la decisión que supone, que también se pueden eternizar en el tiempo por la duración de las mismas. Me refiero  a ciertas obras que algunos soportamos estoicamente en una comunidad de vecinos (incluidos domingos y fiestas de guardar). Como las públicas, se sabe cuando empiezan, porque las sentimos, por ejemplo en la reforma integral de un cuarto de baño. Empiezan con unos martillazos indiscriminados y ensordecedores, Pom!, Pom!, que hacen temblar, literalmente, las paredes y columnas comunitarias, también las maestras, pero que afecta principalmente a los pisos adyacentes –los más próximos, superior e inferior-, haciendo tintinear los vasos y vajillas de nuestra vitrina, porque, en una primera fase, aporrean sin piedad las vetustas baldosas y el pavimento. Después de retirar los escombros pertinentes, incluida la anticuada e inútil bañera y demás sanitarios, dejan aquel cuarto de baño como un campo de batallas minado, como un queso gruyere. A continuación y después de cementar, preparando el terreno para colocar las nuevas y relucientes baldosas, escucharemos los Pim!, Pim! y los Toc!, Toc! acompasados que provienen de aquel martillo más pequeño pero machacón y que retumba en nuestro oído medio y cerebelo con un sonido acompasado, con cadencia, como marcando el ritmo a los penitentes galeotes en una galera romana de esclavos.

            Cuando finalmente piensas que todo ha finalizado, recuperando la paz y tranquilidad perdidas antes de las obras menores, escuchamos nuevamente los Pom!, Pom! y los Pim!, Pim!, o Toc!, Toc!, en el mismo u otro piso, rompiendo definitivamente la buena armonía y convivencia comunitarias, desquiciándote los nervios.

Finalmente diremos, no a modo de reproche, que estas obras menores no las suelen hacen las UTES sino los SIN-PA, apelativo este cariñoso de todos aquellos abnegados albañiles conocidos, o desconocidos, que hacen la obra menor sin factura –IVA no incluido, por supuesto-, que trabajan, no por amor al arte precisamente y que, llegado el caso, pueden convivir con sus mandantes convecinos largas temporadas hasta formar parte “de facto”, no “de jure”, de la unidad familiar.

jueves, 6 de diciembre de 2012

LAS CAPAS DE LA CEBOLLA


LAS CAPAS DE LA CEBOLLA 

De una buena amiga aprendí una vez que nada mejor que utilizar periódicos para tapar los restos orgánicos, o no, -porque lo de reciclar es una facultad discrecional que de momento no es obligatoria, y que cada uno la usa como le venga en gana-, que depositamos en la bolsa del cubo de basura durante el día antes de bajarla por la noche y no antes, como indican las ordenanzas y el sentido común, al contenedor municipal. Cuanto más comamos, más basura generamos y, en consecuencia, más páginas de periódicos harán falta para tapar nuestros desechos.

            He de decir que siempre pongo periódicos atrasados, nunca los del día, a pesar que, a menudo, me veo tentado a hacerlo viendo, nada más comprar la prensa, las portadas donde casos de presunta corrupción destacan, día sí y otro también, en grandes titulares nuestros periódicos y que salpican indistintamente a políticos- los que más-, pero también empresarios, banqueros, policía, gente ilustre, y un largo etcétera, porque algunos particulares no llegamos a alcanzar aquella categoría superior y nos quedamos en un escalafón más bajo, a lo sumo, en simples corruptelas sin malicia.

            Algún día, reconozco, he llegado a llenar, capa a capa con hojas de periódicos, hasta dos cubos de basura diarios, y no precisamente porque haya comido más de lo acostumbrado, utilizando los de toda una semana, incluidos suplementos; y hasta he tenido que bajar al bar de la esquina para pedir refuerzos, donde suele haber hasta seis diferentes.

            Ya sé que esta costumbre que una amiga me contagió hace tiempo no está bien porque, como reza a modo de súplica en la parte superior de la contraportada de algún periódico: ¡Recíclame!; este es susceptible de reciclarse, como Dios manda, dejándolo en el contenedor azul que para tal fin ponen en la calle a nuestra disposición los ayuntamientos. Pero: Qué mejor que utilizar las páginas de un periódico para tapar con nuestra propia basura generada, capa a capa, página a página, los casos de presunta corrupción que aquellos nos muestran en portadas, faldones o columnas de opinión.

Lo que sucede es que cuantas más páginas superpuestas pongamos, como las capas de la cebolla, más nos dan ganas de llorar……de rabia.

           

domingo, 2 de diciembre de 2012

"PENSIÓN IMPOSIBLE"-(repetición de artículo)

A petición popular, debido a los numerosos @ recibidos, por ser de rabiosa actualidad (1), y sin que sirva de precedente, repetiré a continuación el artículo de referencia, "Pensión imposible", publicado en el Faro de Vigo el día 14 de junio del presente año. Prometo que esta circunstancia, repito excepcional, no se volverá a repetir.
 Muy agradecido a los lectores e internautas por su generosidad.


PENSIÓN  IMPOSIBLE

La pensión del abuelo no da para más. Toda una vida trabajando para que ahora tenga que compartir su paupérrima pensión con los suyos. Pero no queda otra. Otrora, cuando la paga extra,  aún podía invitar a comer de vez en cuando a sus hijos y nietos, pero ahora sólo le queda el consuelo de mascullar sus penas leyendo las noticias en el Faro y al mismo tiempo tomándose su descafeinado de máquina con leche y un poco de sacarina en su bar habitual.

            Reparó en una noticia dentro de la sección de sucesos, pues las de economía y política no le dicen nada nuevo que él no sepa ya y padezca en primera persona todos los días. Se refería a la”tasa Robin Hood”, y cuando ahondó en la noticia no pudo por menos que esbozar una mueca de incredulidad, porque bien sabe nuestro pensionista que esta pequeña tasa que gravaría las transacciones financieras internacionales, y que solo con el 0,05% de las mismas se podrían recaudar hasta 300.000 millones de euros, contribuyendo a mantener las políticas sociales, a luchar contra el cambio climático y a mitigar el hambre en el mundo, nunca llegará a ser una realidad. Y cuando leyó a continuación que el 86% de las empresas españolas que cotizan en el selectivo IBEX 35 tienen presencia en paraísos fiscales, le empezó a insinuar un leve dolor en el pecho que le hizo recordar que tenía cita con su médico en el centro de salud a las 11 horas.

            Después de leer la noticia, dar su último adiós a los difuntos que pasaron a mejor vida y fijarse en el tiempo que hará los próximos días, se marchó con su periódico debajo del brazo, y al mismo tiempo pensando en por qué esta noticia estaba en la sección de sucesos, fuera de contexto,  pues no era ni ningún juicio mediático, ni accidente de tráfico escabroso, ni tan siquiera la última muerte por violencia de género conocida.

            Antes de llegar al ambulatorio lo comprendió todo: Esa noticia nunca sucedió, pues de lo contrario figuraría en la portada de todos los periódicos con letras bien grandes. Fue fruto sencillamente de su imaginación, aunque a él bien le gustaría que verdaderamente sucediese.
 
Nota aclaratoria (1): Nuestro Gobierno ha dejado helados a nuestros queridos pensionistas al no aplicar la revalorización de las pensiones para el 2013 en función de la desviación del IPC del año en curso, tal y como contemplaba la ley hasta ahora, siguiendo, de esta forma, la senda de las decisiones políticas más controvertidas y sonadas adoptadas en el poco tiempo que llevamos de legislatura: IRPF, IVA, pago de recetas médicas en Sanidad, más tasas en Educación, y un largo etcétera que por razones obvias-no de espacio, sino de tiempo-, me es imposible reproducir.
           Este cambio de rumbo, desviación en las decisiones, o como algunos la denominan vulgarmente "donde dije digo digo Diego", en latín clásico y culto se llama "nihil aeternus est", que traducido al lenguaje común de los mortales significa, ni más ni menos, que "nada es eterno". Pax vobiscum. 
 
 
 
 

sábado, 1 de diciembre de 2012

"LA MITAD DE LA MITAD", publicado en El Correo Gallego, 4-01-2013


“LA MITAD DE LA MITAD” 

Del todo a la mitad, esto es lo que nos ha traído, desgraciada o afortunadamente, la crisis económica; y algunos, viendo el lado positivo, hasta dicen haber conseguido con ella, ahorrar misteriosamente algunas de las facturas de sus servicios básicos.

            Hablando el otro día con un amigo mío, del que no tengo en principio que desconfiar, me comentaba que él, en su casa, había reducido a la mitad el consumo de electricidad, desenroscando algunas bombillas de las habitaciones: si en una había una lámpara, por ejemplo, con seis bombillas encendidas, cada una de 40 W, ahora sólo hay tres y de 15; si antes se ponía una lavadora diaria, en una casa de cuatro almas, incluida la de la abuela, pues ahora se espacia y, a costa de ser un poquito más guarros, sólo se enchufa los días impares del mes-excepto los domingos y festivos, que no cuentan-. Hacemos nuestras, por necesidad económica, no por falta de hambre, las dietas CLM y BLM, o lo que es lo mismo, comer y beber la mitad de lo que estábamos acostumbrados a hacer antes de la crisis. Con el agua, pasa tres cuartos de lo mismo. Ya no digamos de los teléfonos móviles: donde antes en una casa había cuatro o seis para tres personas, ahora sólo utilizamos uno y compartido, y nada de llamadas tontas, excepto las urgentes y estrictamente necesarias, usando para ello la aplicación, gratuita de momento, de los “whatsApp”. Idem ocurre con la factura de la gasolina y demás gastos superfluos: comunidad, club de golf, náutico, squash, gimnasio,  etc.

            Cuando, finalmente nuestro amigo nos suelta aquello de que: “hasta he conseguido reducir a la mitad las cuotas que mensualmente pago por mis préstamos, hipotecario y personal,  con enviar un simple correo electrónico a mi banco”, entonces es cuando nos levantamos de la mesa y le diremos, con muy buenas palabras: amigo mío, de lo que me has contado, “la mitad de la mitad”. ¡No te digo!   

viernes, 30 de noviembre de 2012

EN STANDBY, publicado en el Faro de Vigo, 4-12-2012 y en El Correo Gallego, 5-12-2012


EN STANDBY

Llevamos en Standby desde hace cuatro años. Es como si hubiésemos puesto un disco del género de terror o suspense, en 3D, tan real, y en la escena más escabrosa, en mitad de la película, nos diese un apretón, pero de los de verdad, y un deseo irrefrenable de ir pitando al baño; pero antes de esto, le diésemos al botón de nuestro aparato reproductor dejándolo en standby, para congelar la imagen y no perder, consecuentemente, el hilo del argumento.

 Así estamos desde entonces. Nada se mueve, Nadie se mueve, me comenta un amigo que trabaja en una oficina. No reciben ni una llamada telefónica, ni tan siquiera correos electrónicos. Los papeles están estáticos, paralizados, cubiertos con una capa de polvo; los ordenadores, sin más imagen que el logotipo de la empresa, inmóvil en la pantalla; el tóner de las impresoras sin tinta por falta de uso. Apenas hay algo que hacer; lo mínimo de lo mínimo, me dice, cuando antes era lo máximo de lo máximo. Pasamos del todo al nada en tan corto espacio de tiempo –o largo, según se mire, tenga cada uno o no su propia visión espacio temporal del tiempo transcurrido-; de 0 a 100 en 9,1 segundos, como rezaba algún anuncio de vehículos, que ahora tampoco se venden. Hasta nosotros estamos /nos comportamos en standby; no sabemos si subir o bajar; si acostarnos o levantarnos.

            No se solicitan préstamos y, por razones obvias, tampoco se conceden. En los comercios de ropa, por ejemplo, han vuelto a sacar la  moda de los 60, con olor rancio a naftalina, aunque no se lleve, con precios de antaño, y ni con esas.

            Tal vez, cuando hayamos regresado del baño, después de haber evacuado nuestras miserias por el váter-quizás debido al miedo psicológico que antepone siempre nuestra mente a la imagen que íbamos a presenciar-, y tengamos la sana intención de poner en marcha, de nuevo, nuestro DVD, dándole a la tecla ON, dudemos si hacerlo, porque, a lo mejor nos encontramos con una película en blanco, como si alguien hubiese borrado deliberadamente el contenido; o tal vez, veamos otra escena peor de la que esperábamos, y que nos helará, aún más si cabe, la poca sangre que nos queda en nuestras venas.

            Según nuestro Gobierno, los negocios no se cierran, sencillamente están en standby, a la espera de esos “brotes verdes” tan esperados que no llegan nunca, ni antes ni ahora. Nuestros parados, excepto los endémicos, sistémicos y privilegiados, que también los hay, no lo son en realidad, sino que están en standby, a la espera de una oportunidad de encontrar algún día un puesto de trabajo. Las pensiones, sueldos, nuestros ahorros, no han decrecido, sencillamente están en standby, esperando que les abonen con un rescate europeo a la carta para que crezcan y vayan a parar…. a las mismas manos de siempre.

            Esto es lo que intenta nuestro Gobierno: poner en standby nuestras vidas y congelar la imagen de esta película de terror que estamos viviendo y padeciendo todos los días, porque, si hasta el momento presente- recuerden lo del espacio-tiempo-, nos han puesto las peores secuencias y en el peor escenario posible, nos dicen, puede que, por nuestro bien, no nos deban contar el resto de la película que todavía no hemos visto, siempre pensando en el interés general, por supuesto.

               

lunes, 19 de noviembre de 2012

OBEDIENCIA DEBIDA Y OBJECIÓN DE CONCIENCIA

Nuestro diccionario define la obediencia debida como aquella "que se rinde al superior jerárquico y es circunstancia eximente de responsabilidad, cuando se trata de delitos"; y la objeción de conciencia la califica como "negativa a realizar actos o servicios invocando motivos éticos (o religiosos").
 
     Por otra parte, el artículo 410-3 de nuestro código penal establece que "no incurrirán en responsabilidad criminal las autoridades o funcionarios por no dar cumplimiento a un mandato que constituya una infracción manifiesta, clara y terminante de un precepto de ley o de cualquier otra disposición general". Este artículo es aplicable, según mi opinión, al drama que para muchas personas supone el deshaucio cuando le es embargada su vivienda habitual por la entidad financiera; pero la objeción de conciencia debería serlo también en la esfera privada cuando, por ejemplo, un empleado de banca se niegue a meter por los ojos un producto financiero complejo a un cliente, en muchos de las ocasiones con nulos conocimientos financieros, y que no tiene ni idea de su funcionamiento, o vendiendo y haciéndole suscribir un seguro al que no está obligado cuando firma, por ejemplo, un préstamo.
 
     Por desgracia, en la práctica, esto no es lo que sucede y al empleado "objetor" se le aplica injustamente y por las bravas, en el mejor de los casos, la movilidad funcional y geográfica, cuando no la sanción económica disciplinaria o el despido, por no cumplir a rajatabla las órdenes dictadas por la dirección. 

domingo, 18 de noviembre de 2012

DEFUNTOS ALCUMES, publicado en el Faro de Vigo, 12-12-12


DEFUNTOS ALCUMES

Nós, os galegos, “honramos” en vida aos nosos paisanos poñendo algún alcume agarimoso, uns máis acertados ca outros, todo hai que dicilo; pero tamén o facemos cando a persoa atravesa sen remedio a fronteira dos vivos.

            Só hai que mirar as esquelas que adoitan poñer os nosos xornais nas súas derradeiras páxinas  para observar esta saudable costume de alcumar aos nosos benqueridos defuntos. Alguns destes alcumes teñen relación co traballo que fixeran en vida o defunto, a saber: “o cesteiro, o afiador, a peixeira”; outros amosan o afecto que lle profesaban os seus: “a raíña, a parrochiña”; e finalmene temos uns que é todo un misterio diviño: “o milhomiños ou o mirafondos”, entre outros moitos.

Cando comezei a traballar como xerente nunha asociación de empresarios, o seu presidente dicíame daquela: ”Milucho, o primeiro que tes que facer pola mañá cedo é mercar o xornal, e deseguido botar unha olllada ás esquelas, por se algún asociado marchara sen avisar ó outro barrio”.

            Abofé que dende aquela, mirar as esquelas é o segundo que fago- o primeiro é ler con atención a sección de opinión “cartas ao director”-, unha teima coma outra calqueira.

            Sei que moitos lectores tamén o fan –refírome a mirar as esquelas, naturalmente-, porque ademais do propio finado, tamén podemos decatarnos se este era solteiro, estaba viuvo, o nome dos fillos, netos, curmáns e demais familia.

            Pero onde cravamos a mirada nas esquelas, no intre, é no alcume porque, se había algunha pequena dúbida co nome do finado, deseguida caemos da burra dicindo aquelo de: Mira ti de quen ven sendo o fulano!

            Estes alcumes, principalmente nas nosas vilas, herdábanse de avós a pais, para despois pasaren aos fillos, de xeración en xeración, ás veces para alguns coma se fose unha pesada lousa cando o alcume é revirado de mais.

            Finalmente, cando algunha persoa morre lonxe do seu lugar de nacemento e entérrano, fanlle o funeral ou celebran o cabodano no seu pobo, o alcume, que figura debaixo do nome do finado nas esquelas dos nosos periódicos atrae, cando menos, a curiosidade dos parroquianos congregados na igrexa ou fóra, no adro, dándolle deste xeito o derradeiro e sentido homenaxe ao defunto.

            Esta cristiá costume de alcuñar nas esquelas trasládase despois aos cemiterios poñéndoos nos nichos, perpetuando para sempre os “defuntos alcumes” nos nosos camposantos.

AVERÍA MISTERIOSA (RELATO, NO FICCIÓN)
 

Llevaba más de un invierno pasando frío en mi propia casa, mientras mis convencinos disfrutaban del calorcito hogareño. La culpa, una avería misteriosa y pertinaz que el técnico de la calefacción de nuestro edificio no acertaba a descubrir. Aquel, casi desmonta la caldera comunitaria, siguiendo los tubos de la calefacción-los de entrada y de retorno-, hasta llegar justo a la entrada de mi vivienda. Nada, aquella extraña avería impedía que fluyese libre el agua caliente por los radiadores, a lo sumo que se consiguió fue un hilillo de agua, más bien tibia, que los calentaba tímida y parcialmente.
            Después de analizar el problema, el frustrado técnico ya derrotado, me suelta, sin mucha convicción, lo siguiente: "Yo creo que el problema lo tiene usted, en su propia vivienda". Imaginando la supuesta causa de la avería me explicó, a modo de ejemplo, el problema que padecen muchas personas con el colesterol, no sé muy bien por qué.

            Yo me quedé más helado que mis radiadores, y, al mismo tiempo, preocupado por esta dolencia que, al parecer, padecían en algún punto recóndito los tubos del circuito de la calefacción. No tuve más remedio que requerir los servicios de un fontanero para desmontar uno a uno los radiadores; pero aquél, cuando acabó el trabajo concluyó: "El problema no lo tiene usted, quiero decir, no está en su vivienda, sino en algún lugar misterioso del circuito comunitario, porque estos radiadores están perfectamente". ¡Y vuelta a empezar otra vez!

            Hasta que, por fin, este otoño, cuando el arranque general, apareció por mi vivienda el técnico de la calefacción de la comunidad (no el mismo de antes), quien después de bajar a la caldera y seguir como un perro sabueso la tubería comunitaria-la de entrada y la de retorno-, al final del recorrido, justo antes de llegar a mi vivienda, fijó su mirada en una de las tuberías generales comunitarias, sacó un simple destornillador, desajustó un tornillo de nada y ¡Voila!, volvió a fluir como un manantial el agua por el circuito, y con ello llegó nuevamente el calor a mi hogar, como el turrón en Navidad.

            Moraleja: “Para un técnico “artista” no hay avería, por muy misteriosa, que se le resista.

viernes, 16 de noviembre de 2012

CHEIROS PROFUNDOS, publicado en el Faro de Vigo, 18-12-12


CHEIROS PROFUNDOS

 

Hai cheiros que poden pasar pola nosa vida sen pena nin gloria, desapercibidos; e outros, pola contra, tan profundos que deixan un recendo na nosa pituitaria do nariz que permanecen para sempre gravados na nosa memoria.

Só hai que meterse nun bus, por exemplo, si é urbano e no inverno mellor, para bater cos nosos fociños, ás veces, cun cheiro penetrante: unha mestura a “nenuco”, naftalina e chamusco que asolaga o corredor do bus, de proa a popa.

Ás veces, estes cheiros esváense polo efecto da física cuántica e quedan no aire, en suspenso, coma partículas sudoríparas anónimas. Pero outras, teñen nome e apelidos e o nariz lévache sen remedio a un destes viaxeiros que mesmo cheiran que alcatrea, coma si desde que foran bautizados non se lavasen na súa vida.

Xa coñecemos que hai crise, e que alguns non poden mercar “chanel nº 5”, pero eso “non é óbice nin cortapisa” para que, en prol dunha sa e pacífica convivencia, procuremos entre todos ter un mínimo de decoro. Para esto non fai falla moito, só un pouco de xabón e auga, porque tampouco se trata de ser ben xeitosos ou ires peiteados coa raia ao medio todo o día.

O que verdadeiramente ponche fóra de cacho é cando algún viaxeiro que vai de pé bate as ás levantando o brazo-xa sexa o dereito ou esquerdo-, para agarrarse como poden da varanda do bus. Aí é onde miras e percibes ese cheiro penetrante que ven das profundidades insondables daquel corpo e que no verán sae, sen dúbida, do suor do seu sobrazo, e que deixa un cheirume en todo o perímetro que non o esquecerás mentres vivas.

jueves, 15 de noviembre de 2012

QUÉ DIFÍCIL ES SER FELIZ, publicada en el Diario La Región de Ourense, 28-11-2012 y Faro de Vigo, 3-12-2012.


¡Qué difícil es ser feliz! 

Esta ha sido la escueta nota que una menor de Ciudad Real dejó, al parecer, antes de suicidarse debido al presunto acoso a que se vio sometida por sus propios compañeros de instituto.

Estas cinco palabras encierran un sentimiento tan grande de rabia, de profunda frustración, de hartazgo e impotencia que poco más se puede decir; y refleja, al mismo tiempo, la madurez de determinación de esta joven de 16 años, incomprensible para muchos, ante los continuos padecimientos sufridos.

Si para una persona mayor de edad ser víctima psicológica de violencia de género, por ejemplo, o de acoso en el trabajo-mobbing-, representa un trauma difícil de sobrellevar, lo es más en una persona que todavía no ha alcanzado la plena madurez como el caso de esta adolescente y que nos descubre los peores instintos a lo que son capaces algunas personas, aunque sean niños o jóvenes, y que son difíciles por sí mismos de entender y explicar.

Todos hemos leído y escuchado en los medios de comunicación situaciones similares de bullying, que es como se conoce el acoso escolar, situación que en algunos de los casos es alimentada por la pasividad, incomprensión e ignorancia de profesores y padres y que los propios niños o jóvenes reproducen, a veces, cruelmente con sus propios compañeros de clase infligiendo un daño que va más allá de la burla o la no aceptación de la diferencia, o de las limitaciones físicas, y que puede, en los casos más extremos, suponer la pérdida irreparable de la persona sometida durante un tiempo prolongado a estas antisociales y reprochables conductas, como lamentablemente ha sucedido en este caso.

miércoles, 14 de noviembre de 2012

14N-DÍA DE REFLEXIÓN Y COMPROMISO





Algunos la podrán calificar de "huelga sindical", otros de "política". Sencillamente yo quiero denominarlo "día de reflexión y compromiso".
 
Como digo en uno de mis artículos "Unos tanto y otros tan poco" publicado en los periódicos y recogido en mi libro "Mis cartas al director":
 
 "Nos estamos acostumbrando, cada vez más, a una sociedad depauperada, y la desigualdad, cada vez mayor, parece ser momeda de cambio en nuestras vidas. Algo tendremos que hacer para que esta enorme brecha que se está produciendo en nuestra sociedad, a modo de falla tectónica, no sea la antesala de un futuro terremoto de incalculables consecuencias sociales. El Estado tiene la obligación legal y moral de reducir estas diferencias entre los que tienen unos ingresos desproporcionadamente elevados y los que se encuentran con unos exiguos recursos económicos".
 
Hasta "craspi", un schnauzer campeón del mundo, se sumó a la convocatoria portando su/nuestro lema: "Qué perro futuro nos espera".

14N-Día de reflexión y compromiso-artículo 

Ha sucedido en todas las huelgas generales que se han convocado, y en esta última no iba a ser diferente. Algunos la han calificado de “huelga sindical”, otros, de “política”; yo prefiero denominar al 14N vivido, sencillamente “día de reflexión y compromiso”.
                Es cierto que la huelga general del 14N ha sido convocada por las centrales sindicales, como lo fue en Portugal, así como los paros parciales habidos en Francia, Italia o Grecia, porque uno de los motivos principales de la convocatoria, no el único, ha sido el galopante desempleo que existe en Europa, consecuencia del cierre de empresas debido a la peor crisis económica y financiera conocida, alimentado y favorecido, en el caso español, por la aprobación de medidas tan discutibles en cuanto al resultado pretendido como lo fue la aprobación de la última reforma laboral.
¿Acaso la pérdida de derechos básicos en sanidad, educación o cultura, y que socava nuestro estado de bienestar, no ha sido consecuencia de decisiones políticas?
                Por lo tanto, huelga sindical o política pueden ser términos acertados, pero insuficientes. El 14N, sin duda alguna, ha representado un gran movimiento social formado por trabajadores, parados, pensionistas, estudiantes; personas jóvenes y también mayores que han recorrido las calles y llenado nuestras plazas mostrando el hartazgo ante la clase política, incapaz de dar respuesta a las quejas y solución a los gravísimos problemas que padecemos estoicamente los ciudadanos.
                Todos debemos reflexionar, pero sobretodo es la clase política quien debe preguntarse si prefiere seguir viendo a la gente más cabreada e indignada si cabe, o adoptar el firme compromiso de trabajar juntos dejando a un lado las medallas partidistas, evitando con ello la degradación de nuestra sociedad donde la miseria y sufrimiento cada día son más que evidentes.




 

lunes, 12 de noviembre de 2012

Tragedia en Gibraltar, "Homenaje, 74 años después"

El pasado día 9 de noviembre, en el Centro Social del Mar de Bueu, se presentó el libro "Soltando amarras", del autor Pedro Castilla.
 Aunque inicialmente el tema de la novela iba a tratar de la emigración de los marineros gallegos y sus familias a las costas de Cádiz a principios de los años 20 del pasado siglo (el 17% de la población Gaditana era en esa época de origen gallego, y en particular de la comarca del Morrazo), se cruzó por medio una trágica historia que, gracias a la labor de investigación del historiador José Regueira y el empeño de los familiares de los marineros fallecidos por recuperar la memoria histórica, se averiguó  por fin las circunstancias reales de este trágico acontecimiento sucedido en el Estrecho de Gibraltar, donde en la madrugada del 27 de agosto de 1938, 24 marineros gallegos del Morrazo murieron a consecuencia de una contienda injusta y sin sentido como lo fue la Guerra Civil Española.
 
Como muy bien decía Rosalía de Castro en su poema "Vaguedades", escrito en 1880  dentro de su obra Follas Novas:
                         " a desgracia traidora que ven, e que nunca se sabe ónde ven".
 
Entre las intervenciones, que fueron muchas y muy emotivas y que ya los medios de comunicación se encargaron de destacar, les invito a escuchar un poema sentido y bien hermoso, "Homenaje, 74 años después", soneto compuesto y recitado por Gelines Pereira, nieta de Enrique Pereira Castro, patrón del San Fausto que junto con otros 23 compañeros perdieron la vida en aquel día fatídico.
 

HOMENAJE  ( 74 años después )

Volvían de marea , satisfechos,
tras noches de faena pescadora
y a mitad de su ruta, ¡ en mala hora !
se les torció el destino en el Estrecho .

No hubo tiempo de encontrarle sentido ;
no hubo tiempo de evitar el horror :
con sombras de sospecha y deshonor
se hundieron en los mares del olvido .

Allí quedaron hombres mancillados ;
allí quedaron redes de ilusiones ;
allí quedaron sueños de Galicia .

Pero hoy, con el honor recuperado ,
y anclados siempre en nuestros corazones …
Hoy – aunque tarde -  ¡ al fin se ha hecho JUSTICIA !.
 

Mª Ángeles Pereira 
( Bueu ,  9 de Noviembre , 2012 )

 

jueves, 1 de noviembre de 2012

AMIZADE-publicada en El Correo Gallego,7-11-2012


AMIZADE

 

A Amizade verdadeira ten que ser sincera e incondicional, debe guiar sempre as nosas vidas e temos a obriga de procurala e agarimala con paixón, rexeitando aquela que por interesada ou revirada non fai outra cousa que anublar os nosos sentimentos levándonos moitas veces por vieiros certamente desconcertantes. Non é doado, pero temos que intentalo unha e outra vez.

Moitas veces somos nós mesmos os que poñemos unha árbore no camiño, un empezo que non nos deixa ver a fraga e o vieiro, sementando desconcerto e desacougo aos nosos, e que non ven a ser outra que o froito dos propios receos.

E outras idealizamos esa enganosa amizade elevándoa á unha categoría superior, envorcando nela as nosas propias fallas sen ter en conta que os deuses só existen na mitoloxía.

 

 

 

lunes, 29 de octubre de 2012

CABO UDRA E ACTIVIDADE CINEXÉTICA-publicado no Faro de Vigo, 11-11-2012

CABO UDRA E ACTIVIDADE CINEXÉTICA

Os que queiran visitar na tempada de caza (do 21 de outono ata o 6 de xaneiro) o espazo natural protexido tan senlleiro e fermoso da Península do Morrazo como é Cabo Udra, integrado no Parque Europeo da Rede Natura 2000, deberían facerse, unha vez rematado o percorrido, a seguinte pregunta:
 
É doado establecer para este espazo natural unha liña divisoria de seguridade e tanxible entre a actividade de caza permitida, como terreo cinexéticamente ordenado (Tecor), coa presenza visible e próxima, moitas veces, de persoas que levan escopetas e que de cando en vez disparan perdigóns, e as doutras que o que queren é disfrutar da paisaxe e pasear tranquilamente ou facer deporte?
 
Non vale que me digan, sen mais, que só fai falla utilizar o sentido común, porque algúns, definitivamente, non o teñen.
 

Abuso de los espacios públicos-publicado en el Faro de Vigo, 14-11-12 y El Correo Gallego, 18-11-12


ABUSO DE LOS ESPACIOS PÚBLICOS
 

Antes de la era de las humanizaciones que impulsó definitivamente el Plan E del anterior Gobierno en los ayuntamientos, había en nuestra ciudad algunos establecimientos abiertos al público como bares y cafeterías que disponían en las aceras, al lado de sus negocios, de mesas y sillas al cobijo, en algunas ocasiones, de unos pocos toldos y sombrillas.

            Ahora con la ciudad prácticamente humanizada y gracias a la simbólica tasa municipal de ocupación, bares y cafeterías entoldados campan a sus anchas expandiendo su territorio natural por las humanizadas aceras. Gracias a ello, también hay que decirlo,hasta podemos caminar de principio a fin de la Gran vía, por ejemplo, debajo de estos toldos y sombrillas sin necesidad de mojarnos cuando llueve, o de quemarnos el cogote cuando pega con fuerza el sol justiciero del mes de agosto. Eso sí, algunos de estos establecimientos siguen haciendo la puñeta a los sufridos ciudadanos que intentan traspasar pacíficamente sus dominios esquivando como pueden el “mobiliario urbano” que ya forma parte de nuestras vidas durante todo el año.

            Estas incómodas y evidentes situaciones que se dan han sido objeto ya de denuncia ciudadana en más de un diario, y también cuentan con la seria advertencia del mandamás municipal que tratando de conciliar por las buenas el legítimo negocio con el derecho a la servidumbre natural de paso, ha tomado cartas en el asunto para evitar el desmadre que se advierte en algunos puntos concretos de la ciudad y que más que de un abuso natural podemos afirmar que existe en estos momentos una auténtica apropiación indebida por unos pocos de un espacio público humanizado pagado con los impuestos de todos.

viernes, 26 de octubre de 2012

Poltronas y Yogures-publicado en el Faro de Vigo, 29-10-2012-


POLTRONAS Y YOGURES

Lo hemos comprobado recientemente a raíz de los últimos resultados conocidos en los comicios  tanto en Galicia como en el País Vasco, pero no es exclusivo del mundo político (si no, fíjense en el ejemplo cercano de algún mandamás financiero que ha disfrutado, hasta hace bien poco, de un poder casi omnímodo en su empresa).

                Después de sufrir una sonora derrota en las urnas, algunos dirigentes políticos la justifica con argucias y sutiles argumentos diciendo simplemente: “lo haremos mejor en las próximas elecciones”. Se aferran al cargo como si les fuese la vida en ello sin importarles la opinión, en muchas ocasiones, de sus propios votantes y simpatizantes. Son conscientes, una vez fuera de los cargos públicos, que dejarán de ostentar esa sensación de poder narcisista y de figurar en los titulares de los periódicos. La poltrona en el cargo, a la que algunos se agarran como a un clavo ardiendo, debería tener impresa de antemano fecha de caducidad, como los yogures. Sabemos científicamente que aunque nos tomemos un yogur treinta días después de su fecha caducidad no tiene por qué sucedernos nada malo. Pero no se les ocurra a ustedes tragarse uno comprado hace más de un año, porque las consecuencias para nuestra salud pudieran ser bien distintas; aunque aparentemente vean en la nevera el envase impoluto de un inocente yogur, el contenido puede que esté más putrefacto que la corrupción en algunos ayuntamientos.

                Lo dicho, la permanencia en las poltronas para cargos públicos no debería extenderse más allá de la fecha de caducidad de un yogur. Después, habrá que reponerlos necesariamente, pues de lo contrario se corre el riesgo de que un buen día alguien los retire sin contemplaciones del expositor refrigerado del súper.

martes, 23 de octubre de 2012

La singularidad de unas elecciones-Publicado en El Correo Gallego, 25-10-2012-y Faro de Vigo, 6-11-2012


La singularidad de unas elecciones

 

 

Una vez transcurridas las elecciones Autonómicas Gallegas me pregunto: ¿Es que ha habido alguna diferencia, políticamente hablando, entre el día 20 y el 22 de octubre? Algunos me dirán: Pues sí, hombre, porque el partido popular consiguió revalidar la mayoría absoluta, que no es poco en estos tiempos, mientras los demás partidos políticos de izquierda, divididos y fragmentados, han propiciado el voto útil, y lo que es peor, la indiferencia y el hastío a los potenciales votantes manifestada en los resultados electorales con una galopante abstención (7 puntos más que en los anteriores comicios).¿Es que, como afirman otros, se ha dado un respaldo definitivo a las medidas de recortes económicos y de servicios básicos aprobadas por nuestro Gobierno? ¿Es que usted, desempleado, por ejemplo, ha encontrado acaso un puesto de trabajo durante esos días; o tal vez usted, empresario, ha visto incrementado su volumen de negocio y facturación, y por consiguiente su confianza en nuestra economía? Y por qué siendo Galicia una nacionalidad histórica como lo son el País Vasco o Cataluña no cuaja ni a tiro un partido nacionalista? ¿Es que los gallegos somos masoquistas? Pues no señores, ni somos tontos ni masocas, somos diferentes. Tal vez lo que pretendemos es apostar por lo seguro en este horizonte de inseguridad económica que nos ha tocado vivir haciendo valer aquel famoso dicho que dice:”Más vale malo conocido que bueno por conocer”; y, al mismo tiempo, tampoco queremos renunciar a nuestro variopinto minifundismo de izquierdas y que pondrá, sin duda, un poco de vidilla a este monocolor arco parlamentario; y si es con la reaparición del histórico e incombustible profesor Sr. Beiras mejor que mejor, para que no queden dormidos en sus escaños los señores diputados autonómicos.

            Lo dicho, nosotros los gallegos no somos ni mejores ni peores, ni más tontos ni más listos que los de otras Comunidades Autónomas. Somos sencillamente singulares.

             

 

sábado, 20 de octubre de 2012

"MIRAMENTOS", poesía


MIRAMENTOS
 

Podería estar toda unha vida contemplando este mar  azul cyan.

 As lenes vagas cabalgan enriba do manto da súa pel,

dourando a epidermis mariña pola tenue raiola asustadiza.

Participo desta quietude, violentada ás veces polo grallo

crebadizo dunha pardela solitaria, e reparo, que no horizonte,

transcurre a lenta navegación dun pequeno cargueiro

que, quizais, leve no seu ventre a semente que fecunde a terra estéril.

Contemplo ao lonxe cómo transcurre o tempo sosegado do presente,

para poder mergullarme de novo no pasado irrecuperable e no porvir dubidoso.

O sol morno e tímido adurmiña os meus pensamentos.

Unha rosa murcha, avermellada e fragmentada espalla os seus pétalos polo chan,

e así ficarán  inertes, ata que o vento húmido e fresco do solpor

borre para sempre as súas lembranzas. 

Será breve o letargo cando a escuridade se apodere da súa figura:

a rosa, o mar; a rosa , ata que novamente esperte para a vida.

 

 

jueves, 6 de septiembre de 2012

SENTIRSE FORASTEIRO- relatos do verán-publicado no Faro de Vigo, 13-09-2012

Este vai ser o derradeiro e definitivo relato do verán.


SENTIRSE FORASTEIRO

Co senlleiro e mecoso apelativo de “jodechinchos” coñécíase na Península do Morrazo aos veraneantes que adoitaban visitar as nosas vilas e parroquias mariñeiras durante o verán, principalmente aos madrileños. Despois, e sen vir á conto, estendeuse este alcume aos nosos veciños da cidade olivíca e mesmo da capital da provincia que, enfeitizados pola paisaxe, colonizaron aos poucos (con millor ou peor gusto arquitectónico e respecto á contorna, debo dicir) as nosas praias e montes.

            Non sabemos con certeza a orixe desta palabra de marras que, lonxe de ser despectiva-ou iso cría eu-, foi utilizada para nomear, por exemplo, a todos aqueles forasteiros que ían a praza a mercar chinchos e logo na casa non sabían sacar as magas, e claro, estragaban o peixe que mesmo brincaba vivo na patela da peixaría. Outros eruditos na materia dicían que non, que a orixe xenealóxica desta palabra viña sendo que os nosos benqueridos veraneantes da meseta, coma eran un pouco vaidosos e tiñan costumes distintas das nosas, ateigaban as lonxas, prazas e supermercados, rachando as quendas disciplinadas e a convivencia dos nosos paisanos (daquela, os chinchos eran os naturais da vila, claro). Agora non, as nosas vilas mariñeiras convírtense durante o verán en cosmopolitas, e mesmo podes atopar a un madrileño de Carabanchel que a un arxentino da Patagonia.

            Pero, dende que o outro día un veciño chamoume no meu fociño, sen mais, “jodechincho”, a min, que son natural dunha vila do Morrazo aínda que resido fóra, e o seareiro máis fiel da miña bisbarra, doume por pensar que este alcume, agarimoso pero ao mesmo tempo retranqueiro, segundo quen o diga, serve tamén para definir aos que se sinten apátridas, “metecos” coma adoitaban chamarlles na antiga Grecia aos estranxeiros que non gozaban dos mesmos dereitos dos nados en Atenas. Entón, comprendin moitas cousas, e sentín un desacougo tan grande que comezei a cantaruxar polo baixo a letra da canción “le métèque” que popularizou o cantautor de tanta sona á finais dos anos 60, Georges Moustaqui, que naceu en Exipto pero de pais gregos, aínda que viviu en Paris. Cousas da vida.