día y hora

jueves, 6 de septiembre de 2012

SENTIRSE FORASTEIRO- relatos do verán-publicado no Faro de Vigo, 13-09-2012

Este vai ser o derradeiro e definitivo relato do verán.


SENTIRSE FORASTEIRO

Co senlleiro e mecoso apelativo de “jodechinchos” coñécíase na Península do Morrazo aos veraneantes que adoitaban visitar as nosas vilas e parroquias mariñeiras durante o verán, principalmente aos madrileños. Despois, e sen vir á conto, estendeuse este alcume aos nosos veciños da cidade olivíca e mesmo da capital da provincia que, enfeitizados pola paisaxe, colonizaron aos poucos (con millor ou peor gusto arquitectónico e respecto á contorna, debo dicir) as nosas praias e montes.

            Non sabemos con certeza a orixe desta palabra de marras que, lonxe de ser despectiva-ou iso cría eu-, foi utilizada para nomear, por exemplo, a todos aqueles forasteiros que ían a praza a mercar chinchos e logo na casa non sabían sacar as magas, e claro, estragaban o peixe que mesmo brincaba vivo na patela da peixaría. Outros eruditos na materia dicían que non, que a orixe xenealóxica desta palabra viña sendo que os nosos benqueridos veraneantes da meseta, coma eran un pouco vaidosos e tiñan costumes distintas das nosas, ateigaban as lonxas, prazas e supermercados, rachando as quendas disciplinadas e a convivencia dos nosos paisanos (daquela, os chinchos eran os naturais da vila, claro). Agora non, as nosas vilas mariñeiras convírtense durante o verán en cosmopolitas, e mesmo podes atopar a un madrileño de Carabanchel que a un arxentino da Patagonia.

            Pero, dende que o outro día un veciño chamoume no meu fociño, sen mais, “jodechincho”, a min, que son natural dunha vila do Morrazo aínda que resido fóra, e o seareiro máis fiel da miña bisbarra, doume por pensar que este alcume, agarimoso pero ao mesmo tempo retranqueiro, segundo quen o diga, serve tamén para definir aos que se sinten apátridas, “metecos” coma adoitaban chamarlles na antiga Grecia aos estranxeiros que non gozaban dos mesmos dereitos dos nados en Atenas. Entón, comprendin moitas cousas, e sentín un desacougo tan grande que comezei a cantaruxar polo baixo a letra da canción “le métèque” que popularizou o cantautor de tanta sona á finais dos anos 60, Georges Moustaqui, que naceu en Exipto pero de pais gregos, aínda que viviu en Paris. Cousas da vida.

lunes, 3 de septiembre de 2012

O REFERÉNDUM DAS AUTONÓMICAS-publicado no Faro de Vigo, 16-09-2012


 
 

 O REFERÉNDUM DAS AUTONÓMICAS

Abofé que as próximas eleccións Autonómicas de Galicia e o País Vasco van ser un barómetro ó xeito de pequeno referéndum da situación actual da crise, tanto política coma económica, do Estado, en ausencia dun gran referéndum coma contempla a nosa Constitución no seu artigo 92, malia estar xustificado debido “ás decisión políticas de especial trascendencia” que o Goberno non deixou de aprobar dende que chegou ao poder fai menos dun ano. Si soubéramos os cidadáns todas as medidas de gran calado que ían ser publicadas no BOE en tan pouco tempo, e que socavan, non só a nosa moral, senón os nosos aforros, coido que o resultado electoral do 20 N sería ben diferente. O que acontece é que a alternativa política-daquela no Goberno-, estaba máis queimada que as nosas fragas este verán.

            Unha cousa é que nos apremien os mercados e tamén algún país aliado europeo que aperta e axusta ó noso déficit cun desaparafusador “made in Germany”, e outro ben distinto que teñamos que presenciar amoucados e anestesiados á propagación de tantos RDL, descoñecendo atordados cántos recortes máis teremos que sofrir.

            A situación actual de incerteza e a galopante perda de dereitos básicos é insostible, e ben merecería a convocatoria dun referéndum que contase coa participación directa dos cidadáns. As eleccións autonómicas do 21 de octubre son para o noso Goberno tan importantes que tanto o País Vasco coma Galicia foron agasalladas co maior investimento real nos orzamentos xerais do Estado para este ano. Casualidade?

 

NON HAI TEMPO- Poesía

NON HAI TEMPO
 
 
Tragouno a terra.
Esvaeuse fuxidío da telúrica sombra que o acubillaba.
 
Non preguntou a ninguén ónde atopar a luz
da súa agónica presenza.
 
Contempla a túa cara no espello: Qué ves?.......;
se cadra, un espellismo reflectido nunha parede de cemento?
Quizais a pegada indeleble da túa fantasía, dos teus quebrantados proxectos?
 
Sinto, agora xa non tes tempo
para lembrar o que fuches hai tanto tempo;
o que puido ser e non foi; non pretendo
ser o teu oráculo de Delfos,
nin o cicerone que che amose o camiño poeirento,
nin moito menos o álter ego dos teus pensamentos.
 
Direicho sen reproches e sen arrodeos: O teu tempo esgótase;
o tempo de pensar, de acordar, de escoitar, de non dicires nada,
de medrar, de abarcar
que o camiño detense e a túa figura esvaécese pescudando as túas pegadas
aínda frescas e latentes
do teu tempo consumido.

RAIAR O DÍA- Poesía

RAIAR O DÍA

O primeiro albor, que alumea
a soedade abafadiza e que preme
o corazón durante a noite confusa,
aínda conserva a súa natureza primitiva.

Non teñas medo das novas que abesouran
ás conciencias covardes; non te escondas
detrás da hipocresía herética de persoas de fasquía magoante,
de faciana indefinida, ensoberbecidas no seu mundo vacuo,
e que camiñan devagar polos vieiros insondables.

Comeza a perfilar o contorno esvaecido
das casas, das árbores, da paisaxe medrosa;
e amosa a timidez sen receo,
rexeitando favores prestameiros da noite usureira.

Esperta os soños do novo día, arrecendo
a soalleira mañá , embebecida deste aire húmido
de principios de setembro.