QUE
NON MEDRE O ABATEMENTO……
(que no cunda el desánimo)
(recollido no meu poemario, VAGANTÍO)
(recollido no meu poemario, VAGANTÍO)
Malas
novas chegan dende o Norte,
e
no ar hai un recendo
a
desacougo e renuncia.
Políticos
desleixados
podrecen
as nosas veas,
contaminan
o ar limpo
de
propostas tolleitas.
Envelenan
as ilusións
dunha
xeración perdida
e
logo nos din, con desprezo,
que
"sabían
o que facían".
Por
mor duns cantos ladróns
que
sorrín ás agachadas,
que
empobrecen a nosa vida
e
fenden a nosa ialma
(l) (1) (licenza poética)
estamos
hoxe aquí, xuntos,
para
que non nos quiten o soño,
para
que non aldraxen esta Democracia,
acadada
despois de moitas e
fatigosas
batallas.
A
Educación, a Sanidade, a Xustiza,
a
nosa Cultura, o emprego;
as
nosas vidas esnaquizadas;
queren
ferir de morte este devezo compartido.
Queren
soterrar no esquecemento
esta
nosa rebeldía pacífica,
para
que sexamos
coma
vagas sen escuma, árbores sen raíz,
boias
á deriva como
dicía Ortega y Gasset,
a
mercé dos mercados aloucados
e
políticos insensibles e mercenarios.
Temos
a obriga de afiuzarmos,
de
seguir berrando,
de
desenmascarar as medias verdades,
de
non ter medo a equivocarnos,
de
seguir sumando esforzos.
Non
nos deixemos enredar
polas
palabras políticamente educadas.
Non
nos deixemos engaiolar por falsas promesas,
que
só buscan atordarnos,
e
non resolven as nosas inquedanzas.
Só
Nós seremos quen
de
virar este rumbo errado que nos queren impoñer.
Só
Nós seremos quen
de
coller o temón da nosa propia existencia.
Que
non medre o abatemento.