día y hora

viernes, 1 de marzo de 2013

El "besugo" del Sr. Bárcenas

Es que últimamente las cosas que se van conociendo de este buen señor es para hacer un culebrón, no me digan...........


EL BESUGO DEL Sr. BÁRCENAS

No es que el extesorero y exempleado privilegiado del partido Popular, ahora rebotado, se parezca a este pez teleósteo, que puede que también, porque lo que es la segunda acepción del diccionario: persona torpe o necia, no creo en absoluto que lo sea, sobretodo conociendo sus tejemanejes y como se desenvuelve –como pez en el agua- con el dinero, con sobres o con los dos al mismo tiempo. Es que, además, ahora conocemos que trabajó en su día también como marchante de arte vendiendo algunos cuadros, como uno del siglo XVIII de un tal Bartolomé Montalvo que representa a un besugo colgado de un cordel y también de las paredes de la prestigiosa pinacoteca del museo de El Prado en Madrid.
¡ Hay que ver este pez gordo  lo que es capaz de hacer por amor al arte!. Me río yo de los peces de colores.

miércoles, 27 de febrero de 2013

O DESTETE DO Sr. BÁRCENAS, publicado no Faro de Vigo, 4-03-13


O DESTETE DO Sr. BÁRCENAS

Este home tan ben peiteadiño e pinta de non romper un prato na súa vida é un claro exemplo de destete tardío. Se facemos caso ó que di o dicionario, esta palabriña pódese empregar tamén para indicar o afastamento que, aos poucos, fan os pais cos seus fillos para que aprendan a desenrolarse por si mesmos, saian das súas tobeiras dun raio dunha vez e non andaren pendurados todo o día do teto.

            O Sr. Bárcenas chupou do teto do seu partido –o Popular- dende hai máis de vinte anos, e nese tempo doulle por amorear, asemade, unha chea de cartos en Suiza froito, seica, da súa pericia nos negocios. Qué pillabán! Non conforme, pretendía seguir chupando toda a súa vida do teto, que é tamén do noso porque non esquezamos que os partidos políticos dependen económicamente, na súa meirande parte, dos cartos que vostede, eu e ata o máis trouleiro pagamos cos nosos impostos. Para este xeito vicioso e compulsivo de chupar temos tamén no dicionario unha palabra tan contundente coma malsoante.

            A cousa chegou a feder tan mal que non houbo mais remedio que forzar a este persoeiro tan inpecablemente vestido ao destete definitivo. Pero coma acontece cos nenos da teta  e tamén alguns maiores, coma o Sr.Bárcenas, pillou unha rabecha de moito nabo e armouna ben gorda, ata o punto de demandar aos seus por “destete improcedente”. A cousa aínda non vai rematar aquí. Isto vai ser mellor que ver, despois da soneca, unha telenovela por capítulos.

lunes, 25 de febrero de 2013

LA ÚLTIMA PALABRA DEL PAPA: ¡DIOS NOS ASISTA!


Lo he vuelto a hacer, lo siento. He rescatado un artículo mío publicado el 16-06-2012 en el Faro de Vigo, pero es que muchas veces la realidad supera a la ficción y esta -la renuncia del Papa- bien lo merece.


DIOS NOS ASISTA 

Al parecer la sospecha se cierne sobre el Vaticano; y lo preocupante es que la cosa viene de lejos, hasta puede ser que desde los tiempos de San Pedro si me apuran.

            Como cualquier estado pequeño y singular, y este lo es aunque dentro de una ciudad, que a su vez pertenece a un Estado, las intrigas palaciegas están a la orden del día. Intramuros se libra la de Dios es Cristo  entre Padres, Hermanos  y Órdenes religiosas por conseguir la indulgencia Divina y el poder telúrico. En este pequeño Estado ni  Dios se fía ya de nadie, empezando por el que manda más, o sea, el Santo Padre, que a su vez es Jefe del Estado, pues en los últimos días ha puesto de patitas en la calle a su mayordomo y al Sr. Gotti, presidente de las finanzas vaticanas(IOR), que es el equivalente para entendernos de nuestro MAFO en el Banco de España, diciéndoles aquello de: ¡anda con Dios!

 Al parecer se comenta en el claustro papal que la causa es por los tejemanejes de algunos en los caudales divinos, que también terrenales; y peor aún, la sospecha, entre otros sacrílegos pecados, de andar con amistades peligrosas y de no muy buena reputación, y al mismo tiempo de blanquear, no precisamente la sábana santa, sino los dinerillos celestiales.

            Ya sé que es una cuestión de Fe, Dios me perdone,  pero si esto llega a oídos del Todopoderoso se le caería la cara de vergüenza y reabriría el purgatorio (que ya sabemos que dejó de existir para la doctrina de la Fe Católica en enero de 2011), para que más de uno  expíe sus pecados y purifique su alma. Como Dios manda. Adiós.