día y hora

viernes, 6 de julio de 2012

SONATINA Y MINUETTO


Sonatina(Ludwing Van Beethoven, 1770-1827)- Minuetto(Johann Sebastian Bach, 1685-1750)
(al piano:Yoye; a la mandolina(milucho)

HAY ALMAS QUE TIENEN

Hay almas que tienen
Azules luceros,
Mañanas marchitas
Entre hojas del tiempo,
Y castos rincones
Que guardan un viejo
Rumor de nostalgias
Y sueños............

(Federico García Lorca, poeta)

O bardo da illa de Aunios-1ª Parte- IV. O Pacto de Hospitalidade


IV. O Pacto de Hospitalidade



Unha vez na aldea, o pequeno Brion presentou a Morlinguer aos seus, primeiro á súa nai Eburia e despois ao seu pai Calviño, porque nesta illa a muller é a matriarca i é a primeira no estrato social. Despois presentoulle aos seus irmáns, curmáns e demais familia. Coma non podía ser doutro xeito, aceptáronno na súa tribu coma novo membro e asociado dándolle o rexistro de entrada correspondiente gravando o nome de Morlinguer nunha laxe no medio da vila. Así é coma coñecemos hoxe os nosos afamados petroglifos.

            Coma xa sabedes estes pactos de hospitalidade eran moi frecuentes naquela época e viñan a ser  coma unha aperta  sinceira e incondicional entre o extraño ou extranxeiro e o grupo familiar ou comunidade, mantendo deste xeito a cohesión social do grupo.

Despois de facer as presentacións oportunas, Eburia a matriarca e xefa do clan dos Brións  preguntoulle ao noso Bardo:

-Por certo, ti daquela que facías na túa vila aló en Ériu?

- Eu era mestre de nenos e tamén de adultos. Ensinaba filosofía, dereito,  cencias naturais, astronomía, música e mesmo toco a arpa e a ocarina, agás de compoñer algunha poesía de cando en vez cando estou inspirado.

- Ou sexa, ti daquela eres multifacético, non sí? Preguntoulle Eburia.

- Pois podemos decilo deste xeito tan doado, respondeu Morlinguer.

-Bueno, dixo Eburia, teremos que facer a presentación oficial na nosa Comunidade coma manda a tradición: haberá que facerlle unha ofrenda aos deuses no Nemeton da illa.

 Aquí non había deuses con un nome definido, nin Lung, nin Long nin farrapos de gaita, porque os Brións mesmo un día  adicábanlle a ofrenda ao Carballo da Golvada, que ao seguinte ao lago Lametremias, que dous días despois á praia de Lagoelas, dependendo do día e tamén da posición da lúa e as mareas.



A Morlinguer subíulle un arrepío polo corpo lembrándose das ofrendas de animais e incluso de homes, mulleres e nenos, que adoitaban facer de cando en vez na súa aldea de Galwing, e que coma xa sabedes non lle gustaba nadiña. O que non sabía o noso amigo Bardo era a qué tipo de ofrenda referíase a Xefa dos Brións.


SOBREVOLANDO LA CAFETERÍA-publicado en el Faro de Vigo, 10-07-2012-


SOBREVOLANDO LA CAFETERÍA 

Esto, aunque dicho con mi peculiar estilo literario, es una denuncia en toda regla y, al mismo tiempo, una llamada de atención a los dueños, empleados y clientes-entre los que me incluyo-, de nuestras apreciadas cafeterías que, allende su territorio natural, se expanden ya libres por nuestras humanizadas aceras.

            El otro día, estaba sentado en las afueras de una cafetería hablando con mi amigo Alejandro de lo divino y también de lo humano cuando un ave palmípeda sobrevoló el perímetro, vio la presa, cayó en picado, y literalmente se zampó en un tris un croissant que nuestra vecina de mesa iba a llevarse inocentemente a la boca. Ni que decir tiene que la pobre mujer se quedó más blanca que el ala de la furtiva gaviota.

            ¿Y esto por qué sucede?, pues muy sencillo, como ocurre con el género humano, el hambre hace la necesidad, y porque somos también especies de costumbres y disciplinadas. ¡Venga a darles la patatilla, o los cacahuetes, o las aceitunas a las susodichas aves! Y claro, estas, obedientes y famélicas acuden con presteza a nuestra llamada.

            Señores míos: lo que estamos haciendo con este gesto altruista como si de ONG avícola se tratase es una guarrada de mucha enjundia, por no decir de los efectos perversos que puede tener para nuestra salud, debido a las deficientes condiciones higiénico sanitarias que, en ocasiones, se aprecia entre sillas, mesas y sombrillas.

            Algún día de estos veremos no a una risueña paloma, sino a buitres de dos metros de envergadura sobrevolando nuestras cafeterías en busca de cacahuetes o gusanitos que hemos descuidado en la mesa. Tiempo al tiempo.

ESTE VERANO PUÑETERO


ESTE VERANO PUÑETERO 

Lo que nos está sucediendo este verano con el tiempo no es normal. No basta con que hayamos recuperado el Códice Calixtino; que después de toda una vida buscándolo, la comunidad científica haya encontrado por fin la “partícula de Dios”; que hayamos descubierto las miserias de nuestro sólido sistema financiero, y también las de la City de Londres; que seamos capaces de comprender el efecto yo-yo bioquímico en nuestro organismo descifrando cómo, después de pasarlas canutas con una dieta, recuperamos a posteriori el peso perdido; que “la roja” haya conseguido lo que ninguna otra en el mundo futbolístico con la última victoria en la Eurocopa; que un tal Tito y un tal Suso, vecinos de Bueu, fueran capaces de recorrer a nado los 13,5 kilómetros que separan las islas de Ons de esta hermosa Villa marinera, etc, etc.
 Pero todas estas conquistas saben a poco viendo pasar encima de nuestras cabezas un día sí y otro también los nubarrones que nos regala en este arranque del verano nuestra meteorología. Estamos hasta el gorro de este tiempo puñetero. Que levante la mano el que haya estado más de dos días seguidos en la playa. ¡Ya está bien, hombre! Nuestros bandullos crecen a medida que lo hacen las decisiones de nuestro Gobierno. Tengo en mi flujo sanguíneo unos niveles de grelina del copón por pisar la playa y achicharrarme tendido al sol, cual hoja de bacalao de Terranova, sin temor a los chubascos; de nadar furtivamente hasta la boya y de tomarme una cerveza bien fría en el chiringuito. Este tiempo que tenemos, mezcla de primavera y otoño, se sirve bien fresquito y aderezado por las medidas económicas de nuestro Gobierno empeñado en que hagamos dieta dura y perpetua de verdad, desafiando la teoría del yo-yo de marras. Lo único que quedará de esta dieta hipocalórica inducida será algunas estrías tan profundas que no nos va a conocer ni San Benito el próximo verano, y será la señal inequívoca de los tiempos de penuria que nos ha tocado vivir.

jueves, 5 de julio de 2012

O bardo da illa de Aunios-1ª Parte-III.- Os habitantes da illa


III. Os habitantes da illa



            Pasou un día e a súa noite antes de que o noso Bardo Molinguer atopara ao primeiro habitante da illa; mais ben foi ao contrario. O noso bardo estaba demasiado canso despois da axitada travesía e ficou esgotado na area a durmir perto da súa embarcación.

 Escoitou ao lonxe o asubío de alguén; ergueuse con preguiza e mirou coma achegábase un neno que non tería más de oito anos de idade. Ao contrario dos seus paisanos en Galwing que coma el tiñan o cabelo loiro e a faciana branca, este pequeno habitante tiña o cabelo mouro coma o chamizo, en punta coma un ourizo cacho, ollos grandes e pel morena. Estaba fraco coma un pito do cairo e ao seu carón Cosus, unha pequena cadela negra coma a noite agás unha pequena pintiña branca no rabo, seguíano a todas partes e choutaba leda xogando coas ondas do mar.  Vestía o noso pequeno Brión unha especie de saia curta feita de coiro de ovella e levaba os pés descalzos.



 Morlinguer daquela pensou que acadara de achar unha nova illa, fóra das rutas marítimas coñecidas e polo tanto él sería o seu único descubridor e conquistador pacífico. Moitos anos despois seica un tal Mil, neto de Breogán e da tribu celta dos Milesianos partíu de Brigantia (que é un nome enteiramente Celta) coas súas dornas guerreiras  e invadíu Ériu, non tan pacíficamente  se facemos caso ao que nos contan uns monxes irlandeses aló polo século XII no “Lebor Gabala” que ven a ser o libro das invasións de Irlanda: “Cousas da vida”.

O cativo mirou de esguello a Morlinguer e inocentemente preguntoulle, coma si non lle fose o conto:

- e ti de onde saes?, dito en un idioma distinto do Gaélico que en principio era descoñecido para o mestre Bardo, pero coma coñecedor de varias linguas extranxeiras non tardou moito en entendelo, non sen certa dificultade.

-Contoulle unha trola:

 “Pois andaba navegando por estes mares facendo unha regata con un arroaz; pegou un chimpo xogando con unha onda brincadeira e esvaeuse mar adentro; entón eu perdino de vista definitivamente e puxen rumbo a esta illa para repousar un chisco”.

 Estaba demasiado esgotado pola viaxe e non tiña o bafo suficiente para explicarlle a súa teima e o motivo polo que tivo que deixar a súa aldea aló en Galwing, na costa oeste de Ériu.  O pequeno Brión andaba na beira do mar na procura  dunhas ameixas e navallas e xogando ao mesmo tempo coas ondas do mar facendo reinos de area que axiña  eran desmontados polas ondas.

 Morlinguer preguntoulle:

- Onde están teus país, meu? O pequeno contestoulle:

- Miña nai chámase Eburia e anda arrepañando  castañas  na fraga e o meu pai que se chama Calviño e mais catro compañeiros andan nas rochas batidas polo mar ferido collendo percebes e mais ostras.





 O pequeno Brión deseguida puso a súa mirada na pequena embarcación  feita de pólas de salgueiro e coiro de boi que estaba esnaquizada e barada na area e  preguntou:

- Non me digas que chegaches nese cortiza? Pero iso frota?

- Morlinguer díxolle que na súa aldea era normal estas lanchas e que se chamaban curraghs e que eran moi mariñeiras e con elas percorrían longas distancias acadando mesmo outras illas afastadas. Morlinguer seguía a preguntar:

- Cántos habitantes ten esta illa?

 O pequeno Brión non soubo dicirlle se eran neste intre douscentos vinte catro ou douscentos vinte cinco porque seica algún que outro morrera nontronte cando  perto do muiño da Cova esborrexou un brión e bateulle na fronte unha póla de salgueiro: ficou no chan coma un paxariño, díxolle o pequeno Brión. Fixéranlle o enterro  seguindo o ritual da tribo que era meter ao difunto nun cadeleito sen tapa feito de tronco oco de carballo e deixalo no fondo dun burato, máxico para os habitantes da illa, que lle chamaban o burato do infernum que era unha cova de máis de cen metros de profundidade situada nun lugar da illa  chamado  Fedorenta, perto da enseada de Barcelo e  que comunica directamente co mar. Cando a marea está baixa descenden o cadaleito dende enriba con cordas feitas de pólas de vimbios e queda pousado nas rochas. A marea alta entra despois no burato e leva o cadaleito ao xeito dunha dorna alén do mar, fora do anel de brétema que protexe á illa.

           

 Despois deste breve encontro o pequeno Brión levou a Morlinguer a súa aldea.


miércoles, 4 de julio de 2012

O bardo da illa de Aunios-1ª Parte-II.-A illa de Aunios


II. A illa de Aunios



Compre aquí facer unha descrición polo miúdo desta illa ben fermosa.

 Na zona occidental atopamos unha fermosa praia de branca area (Lagoelas), onde embarrou a gamela do bardo; e os regatos que baixan das ladeiras da fraga atravesábana dibuxando figuras sinuosas coma serpes  ata fundirse co mar azul, levando no seu canle os pequenos pelouros arredondeados rabuñados das rochas. Tamén hai penedos e pequenas rochas perto da beira do mar onde aniñaban os cormoráns. Estes animais metade peixes e metade mamíferos mergullábanse de cando en vez nas augas frías  i eran capaces de permanecer máis de vinte minutos  na procura dos peixes máis saborosos.


            No extremo norte hai un pequeno illote xebrado da illa principal polo paso do tempo, é o illote do Sentulo. Aquí bate o mar con forza pero pola contra é onde se atopan apegados un dos mariscos máis prezados polos habitantes de Aunios: o percebe.

 Ao sur hai outra illa maís pequena ca principal que se chama illa de Ansag, que despois, a través dos trocos e a deformación revirada das consoantes e vogales do idioma mudou  por Onsag, unha teima coma outra calqueira da linguaxe dos homes. Esta illa pequena está pelada de árbores e só hai matogueiras formada principalmente por queiroas ou carrascas e toxos mariñeiros e tamén trovisco. No medio das matogueiras é onde aniñan os paxaros coma as papuxas cabecinegra, a escribenta paponegra, o liñaceiro e o chasco comúns.


            Na parte máis occidental dende o cumio atá a praia de Lagoelas espállase ceibe a fraga de Bargon onde viven os Brións, cheiña de carballeiras, castiñeiros e piñeiros. A súa árbore máis senlleira era o carballo, e algún deles podía medir máis de 40 metros de altura. Xa sabemos  que o carballo é a árbore máxica para os celtas, tamén para os habitantes de esta fermosa illa. As árbores viñan sendo unha representación simbólica na que as raíces e as pólas representaban a apega na terra e mais a comunicación co outro mundo. Destacaba sobre todo un que ten o nome de carballo da Golvada que mide máis de sesenta metros de altura e ten  unha chea de pólas reviradas que abranguen boa parte do poboado.   Coas suas cortizas e landras os Brións-que así é como se chaman os habitantes da illa-fan  unha pócima que ten propiedade antiinflamatoria. Úsana para sandar as feridas que de cando en vez producíanse ao mancarse chimpando polos penedos perto da praia na procura de  polbos e nécoras que pescaban por medio de un pau fino de loureiro.


            A aldea de Bargon estaba disposta en xeito semicircular con  castros redondos de metro e medio de altura con unha soa porta, feitos con pedras de granito esnaquizadas pola erosión, e tellado cóncavo de pólas de ameneiros forrado con fentos. Estaban divididos uns dos outros  por pequenos milladoiros. No medio da aldea tiñan o graneiro onde amoreaban o millo, as mazáns e as castañas. Estaba a dous metros de altura,  enriba de catro pés de pedra de granito con unha construcción moi simple  de chan e paredes de carballo e tellado de paus de piñeiro entrelazados e forrados de coiro curtido de pel de balea. Coma acontece cos nosos hórreos, este graneiro estaba afastado do chan para evitar aos ratos, raposos, e tamén fóra de miradas furtivas dos máis larpeiros da aldea.

           
A auga doce collíana de dous regatos que teñen o seu berce no cumio da illa, na lagoa de lametremias e que atravesaban a carballeira de Bargon: o rego Beloso e o Lago mansiño, este máis fondo e ancho onde os Brións lavaban aos nenos, a roupa e limpaban os cazos da comida.

            Xunto ao graneiro tiñan o gando: ovellas, cabuxas, porcos e galiñas que andaban ceibes polo día no medio da aldea e había que ser un artista  en non pisar as cagallas e os zurrullos que zarrapicaban os animais por todas partes. Ao serán e antes de iren para o catre había un encargado de facer a limpeza necesaria, varrendo o chan con unha vasoira feita de follas de loureiro e pau de cana de millo; tamén á mesma hora había que poñer aos animais dentro do curro, un recinto cadrado perto do graneiro  feito con pólas grosas de castiñeiro. As galiñas á parte, porque sempre foron moi súas.  Precisamente o día que cheguei á illa tocoulle esta ingrata tarefa ao meu pequeno Brión.           

No medio da illa, no seu cumio máis alto hai unha lagoa que lle chaman a lagoa de lametremias  onde continuamente brota auga doce dos manantiales soterrados e que baixa en regatos pequenos  polas ladeiras. No mundo celta as augas constitúen un elemento fundamental, facilitando o camiño ao Alén. Á beira destes pequenos ríos medran  os ameneiros, salgueiros e freixos.  De cando en vez os regatos forman pequenas  fervenzas que son aproveitadas e dirixidas en canudos chegando con forza ao muiño da Cova o único nesta illa  onde os Brións  moen o millo corvo, un dos seus alimentos preferidos que medra nas leiras perto da fraga. As veces estes regatos forman pequenas pozas onde van a limpar o seu plumaxe e a  mollar o peteiro os paxaros máis fermosos: os paparrubios, as bubelas, lavercas, melros e as pegas rabonas.


Por último hai que dicir tamén que polos montes e fragas da illa andan ceibes algúns équidos ou cabalos de cabeza pequena e orellas curtas, clasificados tradicionalmente dentro do grupo do cabalo doméstico ou tarpán, e achéganse a beber aos regatos que baixan da lagoa de Lametremias.


            Na zona oriental están os cantís, non tan empinados como os da aldea de Galwing, na costa oeste irlandesa. Cando hai marusía, as ondas baten con forza e socavan as rochas penetrando ata as mesmas entrañas da illa formando covas. Unha das máis fermosas é a cova da Anduriña onde un pódese achegar con moito coidado cando hai mareas vivas e lúa chea. Nos seus  saintes é onde  pousan os  niños as gaivotas e pardelas.

NORTE VS SUR-publicado en El Correo Gallego, 7-07-2012-


NORTE   VS  SUR

Tengo el convencimiento de que hay algunas cosas que nunca han cambiado ni van a cambiar tan fácilmente; y las diferencias siempre serán insalvables por mucho que se empeñen nuestros políticos en equilibrarlas. Por ejemplo, en nuestra vieja Europa existe una notoria diferencia entre países del Norte como Alemania con una tasa de paro del 6,6 % y los del Sur con España a la cabeza con una tasa del 24%; y si al nuestro sumamos Grecia nos llevamos la palma en desempleo juvenil con una tasa conjunta del  52,1%. Podemos seguir y fijarnos sólo en nuestro País, porque según fuentes del INE, la diferencia entre  la tasa de paro registrado entre Autonomías del Norte como la del País Vasco (15,3%) y, por ejemplo la Comunidad Autónoma de Andalucía (25,6 %), es más que evidente.
 Y por seguir con diferencias Norte Vs Sur, no de desempleo precisamente, podemos continuar con Galicia, y no me refiero solo a la diferencia de temperatura meteorológica entre las Rías Altas (Norte) y las Rías Baixas (Sur) que, según información de los expertos, puede ser de hasta 10 grados en la máximas en el mes de verano, sino en las defenestradas Cajas de ahorros porque, según algunos, se juntó el hambre (la del Norte) con las ganas de comer (la del Sur). Ya lo dicen algunos expertos meteorólogos: Galicia es una zona compleja y los responsables de esta diferencia de temperatura son los vientos que en verano llegan del Norte empujados por el anticiclón de las Azores(a buen entendedor pocas palabras bastan).
Para finalizar, podemos indicar la diferencia de criterio que existe en estos momentos, por ejemplo,  en la división de los partidos judiciales en la Provincia de Pontevedra entre el Norte (Pontevedra) y el Sur (Vigo) al hilo del dibujo territorial en el mapa de la Justicia que quiere establecer el Consejo General del Poder Judicial para nuestra Provincia.
 Siempre el Norte Vs Sur.

lunes, 2 de julio de 2012

O bardo da illa de Aunios-1ª Parte- I.- Na aldea de Galwing

1ª PARTE


I. Na aldea de Galwing

Todo comezou nunha aldea situada na costa oeste de Ériu chamada Galwing; unha pequena tribo celta de non máis de duascentas persoas que vivía da pesca, da caza e o cultivo dos froitos que lle ofrecía as súas leiras e fragas, e de cando en vez andaban en liortas cos seus veciños: máis das necesarias diría eu. O rei deste clan chamábanlle Meigang, era feo coma un corno e tiña unhas greñas que lle chegaban ata os pés. Eu coido que non se lavou na súa vida agás cando nacera e a súa nai mergullouno a modo de bautizo no frade que era un regato pequeno que atravesaba o poboado. Despois estaba a nobreza representada polos guerreiros da tribo e a continuación os druidas a secas e mais os druidas bardos.

     Os druidas eran a caste sacerdotal superior, os que se encargaban da relixión e dos sacrificios públicos e privados nas ofrendas que adoitaban facer ao deus Lung nun claro da fraga chamada Nemeton, e tamén eran revirados de mais. Non se lles podía levar a contraria. Os druidas bardos pola contra adicábanse a laboura de estudar a astronomía, a filosofía, o dereito, a literatura e a mitoloxía e a ensinar aos máis pequenos na arte da oratoria: eran os Mestres da aldea ademais de poetas e músicos. Coma tiñan una morea de traballo enriba e non daban feito dividíronse en: os fileas, que eran os poetas; os Breehons que viñan sendo os xuízes e os Seanachas que eran coma os fedatarios públicos, para entendernos, eran os notarios de hoxe. Aos bardos non lle gustaba nadiña aquelo de facer sacrificios (sacrum facere, coma dicían os romanos) de animais e as veces ata de humáns; somentes admitían as ofrendas dos froitos da natureza: o millo, as castañas, os peixes e mariscos. Non teño que dicir que entre os Druidas e os Bardos había un pouco de envexa e algunha que outra cambadela por gañar o afecto do seu rei e acadar algún día o poder que lle confería o trono.

       O noso vello bardo Morlinguer non facía maxia, nin boa nin mala, nin tiña poderes sobrenaturais nin variña máxica coma o mago Merlín. Era un home garrido, e ía vestido con un camisón de cor almafí que lle chegaba ata os nocellos, pelo gris, mostacho e barba brancas porque xa andaba polos sesenta anos de idade e calzaba unhas sandalias abertas coma as dos apóstolos centos de anos despois. Tamén tiña un caxato de buxo que lle axudaba a camiñar porque as súas forzas non respondían tan ben coma cando era mozo.

       Ocurríu un día coma outro calqueira que o druida de máis sona na aldea chamado Coedio levantou falso testemuño contra o noso Bardo Morlinguer por mor dunha liorta xudicial entre lindeiros de dúas leiras veciñas. Este foi condenado en xuízo sumarísimo ao desterro e a non voltar endexamais a súa tribo, e polo tanto tivo que coller o seu petate e marchar da aldea de Galwing, deixando atrás todo canto el amaba, pero sobor de todo aos seus benqueridos discípulos, nenos e nenas. Morlinguer entón tomou unha determinación: quería esquecer as envexas e os malos momentos vividos e percorrer un pouco de mundo na procura da paz e a amizade que lle foi negada na su aldea.

      Colleu a súa embarcación feita de pólas de salgueiro branco trenzadas e recubertas de coiros de bois cosidos ao redor e provista de un mástil de madeira de buxo con unha vela relinga feita de liño e botouse ao mar. A súa idea era percorrer a costa de Ériu na procura doutras aldeas onde poder traballar no que máis lle gustaba: o ensino. Non debería afastarse moito e aventurarse a navegar longas distancias, porque o noso amigo Bardo Morlinguer non era precisamente o que se di un avezado mariñeiro. Coidaba moito facelo perto da costa observando os fachos que de cando en vez alumeaban a noite e que viñan das aldeas que zarrapicaban a costa abrupta.

      Coma era principios do verán non contaba con atopar mal tempo no mar agás algunha pequena ondada que de cando en vez batía con forza aos esgrevios cantís.

       Pero unha mañá, ao comenzo do terceiro día dende que saira da aldea de Galwing, unha tormenta con treboada incluida sacudíu a súa fráxil embarcación. Non puido controlar a vela e o timón, partíu o mastro polo medio e rachou a vela, e ficou á deriva no ponto inmenso do Atlantis, deixándose levar pola corrente do mar dos sargazos.

        Azoutado por Rudra o vento Aquilón da tempestade, alexouse definitivamente da costa poñendo rumbo a un mar descoñecido que o levaría quén sabe onde.

       A travesía durou maís de nove lúas. Ao décimo, case sen auga e sen comida envolveuno unha espesa brétema e pensou que era xa o final da súa existencia. Deitado e cos ollos pechados na súa esnaquizada nave batida unha e outra vez polas ondas do mar e o vento pensaba no Sid- que en idioma gaélico quere decir “o outro mundo”, a paz definitiva onde moran os seus devanceiros.

      Unha brisiña morna espertouno. Incorporouse e debullándose os ollos viu ao lonxe o contorno esvaecido e lene dunha illa non moi grande. Tiña coñecemento que na súa aldea os mariñeiros máis vellos falaban dunha illa misteriosa no medio do Atlantis, pero ninguén ata o de agora fora quen de atopala. Chegara sen sabelo á illa de Aunios. A súa feble embarcación bateu manseliña na area da praia de Lagoelas.

O Bardo da illa de Aunios-LIMIAR-

Vouvos contar unha historia.
      Aconteceu hai moito tempo, perto de 1500 anos, nunha illa afastada do océano atlantis que se chamaba Aunios. En dazasete capítulos, divididos en dúas partes seredes quen de sentir e apreciar este fermoso relato que, en definitiva, é a historia dunha amizade con maiúsculas. Espero que vos guste.




LIMIAR

A dicir verdade estamos a falar de dúas historias. A dunha amizade, inxenua se cadra, pero límpida entre tres amigos e compañeiros de instituto enfeitizados por unha illa marabillosa, por unha banda, e por outra a dun vello druida bardo e o seu pequeno amigo e discípulo Brión, habitante dunha illa que daquela tiña por nome Aunios situada en algures no océano Atlantis entre a fermosa Ériu e Gallaecia coma lle chamaron os romanos a Galicia moito tempo despois, aló polo ano mil cincocentos a.XC., na convulsa idade de ferro.
      Aínda que distanciadas por tantos anos de historia atopamos entre elas unha ligazón, un punto de encontro común: A Amizade sincera e incondicional que debe guiar sempre as nosas vidas e que temos a obriga de procurala e agarimala con paixón, rexeitando aquela que por interesada ou revirada non fai outra cousa que anublar os nosos sentimentos levándonos moitas veces por vieiros certamente desconcertantes. Non é doado, pero temos que intentalo unha e outra vez, e cantas veces sexa preciso; non nos queda outra. Moitas veces somos nós mesmos os que poñemos unha árbore no camiño, un empezo que non nos deixa ver a fraga e o vieiro, sementando desconcerto e desacougo aos nosos, e que non ven a ser outra que o froito dos propios receos. E outras idealizamos esa enganosa amizade elevándoa á unha categoría superior, envorcando nela as nosas propias fallas sen ter en conta que os deuses só existen na mitoloxía.

     Por outra banda sería pretensioso pola miña parte intentar con este libro achegar algunha nova verbo da nosa cultura protohistórica, porque para iso hai estudos dabondo, algúns máis afoutados ca outros, e que demostran a conexión indubidable que sempre houbo entre os dous Países celtas (Keltoi en grego e Celtae, para os latinos): Irlanda e mais Galicia, Ériu e Gallaecia.

     Quixera amosar o meu interese e admiración que dende xoven tiven pola cultura, mitoloxía e a música Celta que tanto nos une, e renderlle con este relato unha merecida homenaxe.

     Tanto as persoas coma algúns lugares referidos son finxidos, ou se cadra non.

    Non esperedes atopar guerreiros con armaduras. Non hai pequenas nin grandes loitas; non existen castelos fachendosos nin feiticeiros pérfidos, nin animais mitolóxicos coma serpes de cinco cabezas ou polbos de vinte tentáculos que votan lume pola súa boca; porque a miña historia nada ten que ver co “Hobbit de Tolkien ou as lendas do rei Arturo”. É simplemente a historia de tres rapaces dunha vila mariñeira; e a dun home, a dun pobo, dunha aldea, nunha illa coma outras tantas, afastada no medio do océano Atlantis naquel mundo enfeitizante e dificultoso da nosa historia.

     Tampouco precisamos ilustrar moito este relato, somentes hai ao principio un debuxo de Aunios, moi perto da costa e unha vez atravesado o anel de brétema que daquela envolvía e agochabaa permanentemente, tal e coma a viu por primeira vez o noso amigo bardo Morlinguer despois da difícil e arriscada singradura dende a costa de Ériu. Zarrapicados polo medio hai tamén algunhas fotos e debuxos.

     Na parte final desta historia temos o petroglifo (que xa sabedes que son debuxos simbólicos gravados en rochas, desbastando a capa superficial e que veñen a representar os aconteceres da vida dos celtas, porque daquela non tiñan papel nin lapis), e que estivo agochado na aldea de Bargon perto de mil cincocentos anos, ata o seu oportuno e venturoso descubrimento por estes tres rapaces, compañeiros e amigos.

     Coido que abonda coas descricións feitas polo miúdo no libro, e que cada un deixe voar ceibe a súa imaxinación. Así ten que ser.

     Debemos ler este pequeno libro amodiño, sen présa, a poder ser ao carón do mar, dándoche a airexa na cara, escoitando algunha fermosa canción celta, e sobre todo na compaña do voso mellor amigo ou amiga.