Namorado como atenuante
Xa sabemos
que cando ven a primavera chegan os maios e as nosas ferohormonas revoan libres
coma bolboretas. Aconteceulle tamén a un xograr chamado Macías o “namorado” que, seica no século XIII
facíalle as beiras ás mozas recitando as súas cantigas na Península do Morrazo,
segundo está documentado nun pergameo atopado e que pertence ao antiguo cenobio
do lugar de Ermelo en Bueu –hoxe igrexa-.
Pero estar namorado, nin na época medieval nin
agora pode ser un atenuante dos tipificados no código penal para que os avogados
dalgúns presuntos ilustres culpables pretendan, con só dicir que os seus clientes
estaban “namorados” ata os miolos,
conseguir do xuíz que abrande o seu corazón namorado
e, deste xeito, ver minguadas as súas futuras condenas. Esto sería tan absurdo
como dicir que facer a declaración da renda é algo semellante a facerlle o amor
ao teu país. Non! Estar namorado ten
que ser un acto gratuito, sincero e correspondido, non unha imposición.
Tentar
convencer a cidadanía de que os seus defendidos actuaron por mor de estímulos
tan poderosos coma padecer de “locura de
amor transitoria” debería ser sancionado polos nosos tribunais, por ser unha
táctica procesual revirada, antisocial e utilizada con manifesto abuso do
dereito.
