día y hora

miércoles, 27 de junio de 2012

SUBSIDIO Y PREFERENTES-publicado en El Correo Gallego, 29-06-2012-


SUBSIDIO Y PREFERENTES

Nuestras Cajas de Ahorros gallegas en origen, después de varias pruebas fallidas de SIP (sistema institucional de protección), intentos de absorción-fusión por parte de otras entidades , con la presión de los mercados financieros, los cambios legislativos y los cantos de sirena políticos por conseguir un músculo financiero propio “made in Galicia”, consiguieron una fusión contra natura que  provocó el sobrecalentamiento de los núcleos ya de por sí dañados en las dos Cajas de Ahorros fusionadas, dando como resultado una alteración sustancial de su “core capital”, hasta el punto de resultar ser en estos momentos(ahora reconvertida en banco) una de las entidades que está en el punto de mira de nuestros socios europeos y causante, entre otras, de haber solicitado nuestro País un rescate financiero a la carta. Por medio se sucedieron las indemnizaciones millonarias, las denuncias, la investigación de la Fiscalía y el escándalo de las Preferentes. En estas últimas nos quieren hacer comulgar con ruedas de molino haciéndonos partícipes a los contribuyentes de los tejemanejes y las prácticas abusivas de algunos gestores que viendo lo que se les venía encima y para reforzar la solvencia no se les ocurrió mejor fórmula que salpicar al menudeo estos productos de difícil comprensión para la mayoría de los clientes. Algunos, los menos, sí que conocían lo que firmaban y hasta lo alentaban entre sus congéneres, fruto quizá de prácticas subasteras habituales y acostumbrados a lidiar con este o aquel banco por conseguir el mejor tipo de interés posible. Por eso el establecer, como apuntó el Sr. Almunia, un subsidio específico ad hoc concedido por los gobiernos, estatal o autonómicos, a modo de amnistía es hacernos cómplices con nuestros impuestos de todos los desmanes habidos y provocados por aquellos, por todos de sobra conocidos, que se han ido de rositas. La solución es que cargue con el muerto la propia entidad responsable y cómplice silenciosa en muchos casos de esta mala praxis que nunca debió suceder.




martes, 26 de junio de 2012

PRESENTACIÓN DO MEU LIBRO "MIS CARTAS AL DIRECTOR"

Estades todos convidados á presentación do meu libro "MIS CARTAS AL DIRECTOR",  na CASA DEL LIBRO, c/ Velázquez Moreno nº 27 en Vigo, o vindeiro día 12 DE XULLO (Xoves) ÁS 20 horas.
Fará a presentación o periodista do Faro de Vigo, Salvador Rodríguez Pastoriza, quen tamén fixo o limiar do meu libro.
Coma non podía ser doutro xeito esta vai ser unha presentación distinta, con introducción musical  do grupo folk XAROPE DE UVA e prometo ser breve, coma o son meus artigos periodísticos.
Finalmente decirvos que este libro non sería posible, como digo na miña dedicatoria, sen a aportación inestimable: "da miña familia e amigos que son a faísca que fai prender o lume da imaxinación".
Grazas.



PRESENTACIÓN  DEL  LIBRO
MIS CARTAS AL DIRECTOR
Para explicar el por qué de este libro, nada mejor que hacerlo utilizando algunos de los títulos que sustentan los artículos contenidos en el mismo, y que no viene siendo más que las opiniones, reflexiones, o denuncias  que cualquier persona de las aquí presentes se pueden formular a diario o en cualquier conversación trascendente o informal.
                Lo que he pretendido con algunos de mis artículos, no sé si con acierto, es dejar una ventana abierta a la reflexión; más que dar respuestas he querido formular nuevas preguntas, como solía hacer el filósofo Sócrates que haciendo gala de su ya famosa “ironía socrática” y haciéndose muchas veces el ignorante, obligaba a la gente a utilizar su sentido común y a reflexionar acerca de las cuestiones que plantea la vida misma.
Porque Yo pregunto en voz alta:
¿Quién no ha sufrido alguna vez en su vida una puñalada trapera?
¿Quién no se ha indignado conociendo algunas prácticas de nuestros bancos y cajas de ahorros?
¿Por qué unos tanto y otros tan poco?
¿Existe una Justicia para ricos y otra bien distinta para los más pobres?
¿Quién puede explicarme la lógica, si la tiene, de los mercados?
Finalmente: ¿Quién no recuerda su primer amor, o añora su adolescencia?
                ¿Se podía haber dicho de otra forma?, quizás sí.
                ¿Se podría personalizar  y profundizar más en algunos de los contenidos?, puede que también.
Pero lo cierto es que a buen entendedor pocas palabras, y condicionado por las limitaciones comprensibles de esta sección en nuestros diarios, uno tiene que agudizar el ingenio hasta tal punto que llega a controlar perfectamente el espacio y el tiempo, no quedando otra muchas veces que hacer de la brevedad una virtud e incluso un estilo de vida.
                Vosotros, lectores no ya de este libro, si no de nuestros periódicos en general, tenéis la última palabra a la hora de decidir si esta sección, la de cartas al director, debe seguir teniendo “vida propia” como dice acertadamente en el prólogo del libro el periodista Salvador Rodríguez, o si por el contrario esto no es más que un efugio pasajero o “lideiras” de algunas personas que como un servidor no tenemos otra cosa mejor que hacer que perder el tiempo escribiendo algunos artículos de vez en cuando.
 En definitiva quienes son sus destinatarios sois vosotros que fielmente nos seguís y nos soportáis con vuestra paciencia infinita.
Beluso, Bueu, junio de 2012

lunes, 25 de junio de 2012

A NOITE DE SAN XOÁN- BELUSO 2012-

A noite máis máxica
Mengua a noite e medra o día.

"luz del alma, luz divina,
faro, antorcha, estrella, sol.....
Un hombre a tientas camina;
lleva a la espalda un farol."

Antonio Machado, poeta, de Proverbios y Cantares.

"BANDULLOS"-publicado en Faro de Vigo, 1-07-2012-


"BANDULLOS"

Abofé que non mirara tantos nas nosas praias coma neste verán. Só fai falla pasear pola beira do mar para bater cos fociños cun destes bandulleiros ou bandulleiras, ou se cadra mirar de esguello e telos ao carón estomballados enriba das toallas, e observar como suben e baixan amodiño ao compás da respiración. Temos bandullos de todos os xeitos: bicudos, arredondados, de esquerda, de dereita e a algún que outro bandullento pendúralle ata chegar mesmo aos xeonllos. Coma este ano o verán fíxose o lacazán e chegou despois do corenta de maio, están cadanseus brancos, agás os que tiveron a afouteza de coller cor bronceado nunha desas máquinas endemoñadas que cuspen raios uva.

            O bandullo é directamente proporcional á crise económica, porque canto máis medra esta máis fanno os nosos bandullos que agroman as veces ao abeiro das antucas, e non precisamente debido a  comer ou beber á esgalla, non, porque os nosos bandullos están feitos de aire comprimido produto das trolas que nos agasallan de cando en vez os nosos políticos. O que antes era un non ou un sí rotundos, agora é un mar de dúbidas e isto tradúcese nun desacougo tan  grande que o noso bandullo inflámase irremediablemente. Se, poño por caso, a prima de risco acada máis dos 500 puntos básicos, o noso bandullo espido ínchase na mesma proporción; que solicitamos un S.O.S. a Europa e concédenos un préstamo de ata 100.000 millóns de euros para o noso sistema financieiro, pois o mesmo.

 Estas novas políticas e tamén económicas, primeiro penetran polo nariz, baixan pola tráquea e chegan ata os nosos alvéolos pulmonares; prodúcese entón o intercambio de gases entre o osíxeno e o CO2 para logo chegar ao esófago e finalmente rematar no noso estómago onde fermentan e as veces producen certos gases que espállanse ceibes pola hipodermis, dermis e epidermis ata acadar o noso bandullo benquerido dando como resultado a aparencia por todos coñecida.