día y hora

jueves, 13 de octubre de 2011

De viaxe en dorna. Embarcación tradicional galega

He ahí surcando la ría en a dorna "Pescadoira" por Bueu. Todo un placer, que se volverá a repetir el próximo año..........esta vez con música.

Na dorna polbeira "pescadoira", navegando pola ría. Faro de Vigo 6/09/2011

artículo de prensa publicado en Faro de Vigo, 11 junio 2011

RECURSOS HUMANOS Y PREVENCION DE RIESGOS PSICOSOCIALES


La prevención se define como el conjunto de actividades o medidas adoptadas en todas las fases de actividad de la empresa con el fin de evitar o disminuir los riesgos derivados del trabajo. La obligación en el contrato de trabajo es garantizar la seguridad y la salud de los trabajadores a su servicio en todos los aspectos relacionados con el trabajo. No sólo en la pequeñas empresas, sino en las de mayor estructura productiva la exposición a los factores psicosociales en el trabajo es un asunto cuyo desconocimiento y falta de preocupación por parte de los departamentos de recursos humanos (RR.HH) y los servicios de prevención y salud laboral lleva en muchos casos a provocar bajas por enfermedad en el trabajo derivadas de factores psicosociales. Se estima que entre el 50% y 60% de las jornadas de trabajo perdidas guardan algún tipo de relación con enfermedades psicosociales (P.ej. estrés, ansiedad y depresión). Además del absentismo, se pierde capital humano, profesionales cualificados y disminuye la productividad y calidad en el trabajo: Están tirando piedras contra su propio tejado. Los riesgos psicosociales recogidos, entre otros, en la propia Organización Internacional del Trabajo, O.I.T. son los que derivan de la organización del trabajo y de su entorno. La Directiva Europea 89/391/CEE menciona expresamente que el empresario debe hacer la evaluación de todos los riesgos que no puedan ser evitados. Y el artc.15.1.d) de la Ley de Prevención de Riesgos Laborales establece como principio general el de “adaptar el trabajo a la persona”. Y es aquí donde debe incidir el departamento de RR.HH., que muchas veces pone mayor interés por el funcionamiento técnico y económico que por el factor humano. De qué vale la credibilidad que  les “otorgan” algunas consultorías especializadas en recursos humanos concediendo  distinciones a determinadas empresas cuando lo que éstas deberían hacer de verdad es efectuar una auténtica evaluación de riesgos, eficaz, tendente a eliminar y promover prácticas saludables para los trabajadores  y  establecer protocolos de actuación bien definidos  incorporándolos  en los convenios colectivos. El deber elemental de protección de bienes jurídicos, y entre estos la salud,  es muy superior al interés productivo de la empresa. Algunos departamentos de RR.HH. parecen haber olvidado esta elemental norma ética.



Dedicado a un buen amigo y párroco que lo fue de Boiro

Desde aquí quiero expresar mi admiración por Francisco Justo Carou, amigo "imprescindible" que nos dejó el pasado día 18 de julio de 2011. Sirva este artículo como homenaje. "He andado muchos caminos, he abierto muchas veredas; he navegado en cien mares, y atracado en cien riberas". La cita es de mi poeta preferido, Antonio Machado.-De soledades (el viajero).

Grupo Folk O son das ondas

Aquí os muestro a los componentes del grupo folk en la actuación el pasado día 30 julio en A Rúa (Ourense).

Grupo Raigames de música tradicional-canción de taberna

He aquí nuestro grupo formado este mismo año para participar en el certamen provincial de canción de taberna celebrado en Moaña durante el mes de agosto.-Poldi, Nacho, Amigo y Milucho-.(Video cedido por el blog de Amigo-Ubaldo "caminante no hay camino").

martes, 11 de octubre de 2011

"O Sol estaba a piques de deitarse........" Marcelino Agís Villaverde

Esta cita es de mi amigo de juventud Marcelino Agís, profesor de Filosofía en la USC, de su libro Crónica viva do pensamento galego.(páx.23 y 24):"O sol estaba a piques de deitarse nun berce de auga salgada e a liña do horizonte tinxiuse dunha cor alaranxada". Le dedico esta fotografía con todo cariño: "cualquier tiempo pasado fue mejor..."

artículo de prensa publicado en Atlántico Diario, 2 Octubre 2011

REENCONTRO

Non sei se a vosoutros os pasou algunha vez algo semellante, pero a mín, cando achégase o intre do reencontro veñen a miña memoria moitas lembranzas esquecidas no fol de cando eramos nenos. Quén de nós non experimentou alguna vez estas sensacións.
Veñenme amoreados, as veces de xeito aturullados, pensamentos, imaxes dun tempo que ninguén pode recuperar xa pero sí endexamais debemos esquecer.
Lémbrome de aquel día na festa de Sannamedio ( un amigo meu rebautizouno como aquel Santo que está no medio) en Beluso (Bueu) nunha atracción de feira chamada “os barquillos”, que subían e baixaban a unha velocidade endemoñada, cando o feirante do posto - menudo fillo de p…- díxonos ós meus primos e a min que iamos naquel invento do demo, que nos iba a enviar á lua, empurrando con unha forza sobrehumán aquel aparello. Eu, que non tería mais de sete anos pensei: ¡ Non carallo non, a lua non quero ir que está moi lonxe!. E ocurriu o inevitable. Chimpei de aquel xoguete infernal, con tan mala fortuna que a proa ou a popa ( dende aquel día teño dificultade para situar estes elementos fundamentais da embarcación) esnafrouse coa miña fronte deixando para sempre a sinal imborrable dos vintecatro puntos de sutura que me practicou o médico.
De viaxe ás terras cálidas do sur en procura da miña familia gaditana, e a mais de vinte mil pés de altura, non deixo de imaxinar cómo será este reencontro despois de tantos anos . Sucede cando eramos cativos e agardabamos a chegada dos Reis Magos. Unha sensación de ledicia, desacougo e nervios percorren as nosas veas. É un momento máxico. Se cadra non será como nos esperabamos, pensamos en voz baixa. Dubidamos. As veces penso que ir na procura do teu pasado non é tan doado como parece. “Non deberíamos irrumpir de súpeto nas vidas cotidiáns dos demais, ainda que sexa a nosa propia familia….”. Como acontece no verán, a brétema esvaese axiña. Temos que escoitar sempre ó noso corazón e ir na procura das nosas ilusións por moi lonxe que estean.

La tacita de plata- Catedral de Cádiz

Visitando a mi familia gaditana en el mes de septiembre 2011.Maravillosa canción de Carlos Cano.

Con mi escudero y guía Federico –fede- , tren turístico por Cádiz, baño en playa de la victoria, la Caleta, el malecón,  torre Tavira, etc, etc. Un hombre culto y sabio . Enseñanza de especies arbóreas y plantas: ficus , algarrobo, acebuche con poda especial, árbol botella, ombú o bella sombra, cica revoluta (planta fósil), Meliá, drago, árbol del amor (cercis siliquastrum), chopo, álamo temblón (guardo una hoja como recuerdo), etc., toda una enciclopedia.




Homenaje a Cádiz

¡Qué bonita es Cádiz!, la ciudad de la luz y el color, pasear por sus calles, sentirla, amarla. La llevo en mi corazón, además, porque ahí vive parte de mi familia.......mi familia  gaditana.

lunes, 10 de octubre de 2011

A quien quiera leerme y escucharme

Eis, o meu blog. Pretendo adicar este blog a todas aquelas persoas que pensen que un mundo máis comprometido e millor é posible. Polos meus artigos me recoñeceredes....
Como dice el poeta Antonio Machado: ".....pero mi verso brota de manantial sereno...Y cuando llegue el día del último viaje, y esté al partir la nave que nunca ha de tornar, me encontraréis a bordo ligero de equipaje, casi desnudo, como los hijos de la mar".
(Campo de Castilla-Retrato).