Laika, unha cadeliña moi especial

Sabiamos que podería acontecer en calquera momento, pero penso que algúns xamais estamos preparados para afrontar con serenidade unha ausencia coma esta.

Enrodelada no seu canastro de tea branda pasaba, resignada, as horas vagarosas da mañá, e cando chegabamos á casa sempre recibíache cun meneo compulsivo do seu pequeno rabo, choutando arredor de nós, lambéndote as mans procurando a túa complicidade, sempre agradecida. Á nosa beira percorría os sendeiros e camiños, e adoitaba seguir submisa as pegadas vacilantes polas beirarrúas da cidade. Ás veces semellaba querer falar, e escudriñaba os teus pensamentos cunha ollada indescifrable. No automóbil era coma un proel, ergueita a súa cabeciña e atenta ante calquera circunstancia que poidera acontencer na viaxe.

Nos últimos tempos foise apagando pouco a pouco, coma a lapa dunha vela que se vai consumindo. Finou con dignidade, seino ben. No patio do edificio un can deu dous ladridos a modo de despedida e despois enmudeceu.

A pesar dos seus dezaseis anos cumpridos xa era velliña de máis, tempo dabondo para collerlle cariño e sentir nestes intres, agora que xa non está, un gran vacío e desacougo.

Chamábase Laika (Laikiña), coma aquel primeiro ser vivo en orbitar a Terra.

Era tan só unha cadeliña negra e palleira sen pedigree, pero para nós sempre será moi especial.

Dentro do meu poemario "Vagantío" adiqueille no seu día este poema...

NON TEN PEDIGREE... 

Ensarillada no seu rolo de tea branda

adoita ter a mesma expresión na súa faciana.

Sempre con ese aceno imperturbable

froito, se cadra, da súa vida resignada.

Non ten pedigree que se saiba,

nin  lembranzas da súa nenez,

afeita a seguir submisa dende sempre

as pegadas vacilantes.

Ás veces semella querer falar,

e enxerga os teus pensamentos

cunha ollada indescifrable.

Pero deseguida entra en transo,

como nun soño de fondo catarse,

devecendo e "rallentando"

o seu respiro.

Nota: Tamén Laika foi protagonista dun artigo meu: "Échame a mí la culpa" (derradeiro párrafo), publicado no Faro de Vigo o 15-05-2012 e incluido no meu libro "Mis cartas al director":

"...Y yo también le echo la culpa a mi perra palleira Laika que el otro día, en un arrebato de indolencia canina, meó en la alfombra del comedor, esparciendo sus miserias en señal de protesta por no haberle prestado la atención que verdaderamente se merece".