día y hora

viernes, 20 de diciembre de 2013

Outono nas praias (III): Banda do Río, Pescadoira, Petis, Loureiro

praia da Banda do Río
Na praia, un río
no centro de Bueu,
aí nacín eu,
na Banda do Río...,




Navego senlleiro, silandeiro,
na miña pequena gamela,
Pescadoira, Petis, e Loureiro
Petis
Pescadoira
preto da parroquia de Cela.


Loureiro


domingo, 15 de diciembre de 2013

Outono nas praias (II): Lapamán

Lapamán, unha praia concibida

entre dúas Vilas compartida,

Bueu e Marín, dous pobos do 

Morrazo,

que se dan as mans nun longo abrazo;

e a poucos metros, non che sei 

cantos, xurde un fermoso illote:

Santos.


praia de Lapamán 


sábado, 14 de diciembre de 2013

Outono nas praias, area de Bon e Lagos

Á procura do mar
en Covelo, unha emoción
enxalza o meu espírito
cando vexo as leiras
reverdecidas pola choiva
fresca, escoito os regatos cantareiros
que me levan cara á praia
de area de Bon,

A pouca distancia,
acubillada por piñeiros,
outra praia, de area grosa,
rochas e penedos de granito
durmidos  nun relanzo
de auga salitrosa
emerxe a praia de Lagos
harmoniosa.

viernes, 13 de diciembre de 2013

Outono dos Pazos

Entre bidueiros e umeiros espidos
unha fraga enmeigada
fronte ó pazo de Ouril,
febril luz de outono
esvaída, 
guíame cara ó pazo
de Santa Cruz, i eu
dende aí, afiuzada
a súa beleza,
contemplo, con grandeza
a fermosa enseada
de Bueu,








lunes, 9 de diciembre de 2013

Outono en Cela e Praia de Beluso (Bueu)

O feble sol de Decembro
alumea, oblicuo, a cancela
da miña horta e amorna,
vagaroso, as avermelladas
videiras de Cela...                           
Berce do viño Tinto Femia...,

e esvarando polas súas ladeiras
atopámonos, con gran amor,
coas praias e dunas de branca area,

Agrelo e Portomaior...., 
 Cara ó Sur, esgotada  polo uso
das longas mareas, 
do verán,      


déitase a miña dorna
na praia de Beluso
ó abeiro da nortada.


miércoles, 4 de diciembre de 2013

Poemario "Mirafondos", poesía

Hoy, por fin, rendí cuentas con mi pasado.

Una ola extrema engulló mi cuerpo,
caminé suspendido de una fina cuerda
y apoyé mis brazos en una tormenta
   de verano,
sentí el frío del miedo,
fue entonces, sobre el pavimento mojado,
cuando ¡dioses planetarios!,
me encontré con mi propia sombra
y me vi a mi mismo, reflejado;
cerré los ojos.

El tiempo se detuvo, y al cabo
de unos cuantos años,
oblicuo el cielo raso, me topé,
de nuevo, con mi propia umbría.

No la reconocí, y ella
se alejó de mi vida
con aire contrariado.


lunes, 2 de diciembre de 2013

Poemario "Mirafondos", poema adicado a unha Rosa

Onte non che puxen flores,
                                               síntoo;
aquelas rosas vermellas que
con tanto agarimo
embelecías o floreiro azul,
preto do peitoril da ventá;

dende aí mirabas o mar e tamén
a illa pendurada
na liña do horizonte que tanto
che engaiolaba;

o frío de Decembro,
inqueda nostalxia,
borrou o teu sorriso,
rosa vermella
 para sempre,
e quedou murcha,
rosa roseira,
a miña Rosa;

onte non fun quen
de poñerche flores,
                                               síntoo
de veras con toda
a miña alma.


domingo, 1 de diciembre de 2013

Poemario "Mirafondos", prosa poética.

                                                                                         (página de sucesos)

El vehículo hizo un extraño
y Piñeiro perdió el control 
de su Mercedes clase D,
                                     empotrándose
contra un viejo roble centenario
en el kilómetro cuarenta y tres 
de la carretera nacional N-550,
cerca de Padrón, en dirección a Santiago
de Compostela, donde se dirigía, 
desde Pontevedra, a la notaría 
del Sr. Sousa para realizar unas gestiones
acerca de la herencia familiar.

Un aparatoso accidente que, 
                                     afortunadamente,
no revistió daños
personales graves; 
sólo una secuela en el pulmón izquierdo
debido al aplastamiento contra el volante
que le produjo inicialmente
una pleuresía, y después, 
una pleurodinia recurrente
que le provocaba, de vez en cuando, fatiga.

Eso sí, el coche quedó para chatarra: 
siniestro total; un amasijo de hierros
                                     retorcidos
y un puzle desordenado de plásticos
y vidrios rotos esparcidos
por todas partes.


jueves, 28 de noviembre de 2013

Poemario "Mirafondos", poesía cotidiana (sin título)

                                                               (poesía cotidiana)

Un nuevo día se deslizaba 
por la persiana de mi habitación
y yo, lobo deshabitado,
me disponía a emprender
el cotidiano guión
de un argumento inacabado.

La noche había transcurrido
entre sobresaltos ensoñados,
desde el cuarto de baño, una voz
de reproche me espetó:
"tu ronquido me atravesó las entrañas";

la indiferencia se hizo palpable
y yo, lobo estepario, me volví invisible
envolviendo mi torpeza
entre sonidos apagados,
no es culpa tuya, ojos claros,
alcánzame la cafetera
voy preparando el desayuno,
luego te llamo,
la radio emitía una voz
metálica y la cuña publicitaria
repetía sus propias mentiras:
"acariciamos el veintiséis por ciento
de la tasa de paro",
el café te salió un poco aguado,

segundo reproche, cogí el abrigo,
abrí la puerta
y el frío invierno penetró
en mi cara como
una ola agrietada,
 y yo, lobo solitario,
desaparecí hasta perderme
en la aterida penumbra de mi barrio.

martes, 26 de noviembre de 2013

Poemario "Mirafondos", poesía

                                                                  (lento)
                                                         
Ayer pude escuchar
el silencio de tus palabras
y en tu mirada aprecié
el nácar apagado de esos ojos negros,
fruta madura sin brillo derramada.

Debimos alimentar nuestros sueños,
acariciando el delicado cristal
donde apurábamos, con pasión,
la última tregua,
hasta que el amanecer
nos sorprendía envueltos
en una espesa niebla.

viernes, 22 de noviembre de 2013

E= mc2

E=mc2

Vou tentar explicar, revirando á mantenta e co permiso do egrexio científico Sr. Einstein, a súa coñecida, dabondo, fórmula da teoría da relatividade: E= mc2.
 Non vou falar da antimateria, nin da enerxía, nin da masa e a velocidade da luz, non. Vou aplicar, ó meu xeito, a devandita fórmula coma axioma para demostrar científicamente o que no Estado español e, daquela na nosa Terra, está a acontecer cos asuntos que máis nos desacougan.
            En primeiro lugar, se falamos da clase política, resulta que estamos afeitos á mediocridade e á corrupción, indicando a fórmula de marras que, exponecialmente, os nosos gobernantes fan do seu cu un pandeiro con todos nós.
            Por non falar do que acontece no eido da cultura. A ver quen é o afoutado que pretende ir ao cine, ó teatro ou entrar nunha sala de concertos, despois da subida do IVE ó 21%. Polo tanto, o resultado non pode ser outro que menos cultura.
            No emprego, tampouco estamos para moitas gaitas. Cunha taxa de desemprego do 26%, e despois da derradeira reforma laboral que deu á doután a milleiros de despedimentos, eres, rebaixa salarial, etc, temos como resultado máis conflitos, menos contratación e menos consumo nas familias.
            Rematamos cun asunto que eu coido dos máis importantes porque afecta á calidade de vida de todos nós: o medio ambiente. A polémica sentenza do caso Prestige e as súas consecuencias non deixa lugar a dúbidas: máis contaminación.

            Se hai alguén que sexa capaz de refutar o meu particular axioma que mo diga, por favor.


domingo, 17 de noviembre de 2013

Poemario Mirafondos. Sin resentimiento, poema

(sin resentimiento)

Con el tiempo, te irás dando cuenta
que no vale de nada tu orgullo
que corre por dentro y por fuera,
que navega en mares inciertos,
que te ahoga y me desespera;

te crees la dueña del mundo,
y te corroe tanta soberbia
que vas vertiendo como lava
en los surcos de tus venas.

Un buen día desaparecerás de mi vida
como un barco en la mar, sin estela,
se habrá, entonces, apagado tu ira, tu orgullo,
el eco de tu voz en la niebla;

una ola sin escamas borrará tu sonrisa,
las huellas de tus pies en la arena;
y cuando te vuelvas invisible
te preguntarás: ¿ha merecido la pena?,

No me esperes esta noche, por favor
deja entornada la puerta....

jueves, 14 de noviembre de 2013

Poemario Mirafondos, "enquistamento"- poema

(enquistamento)
 

Asomo a faciana
fóra da ventá do despacho,
o aire fresco e húmido da ría
alíviame,
a carga de traballo
amoréase en outeiros
de expedientes, agardando que
unha man piadosa
ceibe un deles do seu letargo
e pegue un chimpo
cara ós xulgados
onde repousará o soño dos xustos
ata que un funcionario,
talvez, un secretario
xudicial lle dea traslado,
unha vez subsanado
o defecto procesual oportuno
e abeire, por fin, no titular do xulgado
quen, deste xeito, desenleará
este procedimento ordinario
que, sen comelo nin bebelo,
quedóuseme atoado.

martes, 12 de noviembre de 2013

Poemario MIRAFONDOS (introspectiva)

(Introspectiva)


El lugar donde habita mis miedos
está plagado de recuerdos imborrables,
a veces, salpicado de notas urticantes
que brotan intermitentes en mis sueños.

Intento entenderlos, pero, luego,
me detengo en el umbral de la noche
y pienso
que no hay motivo suficiente,
que no cabe la congoja
ni el desconcierto,
porque las sombras, sólo son eso,
presencias extrañas
que enseguida se desvanecen
 cuando al despuntar el alba
 me despierto.



                            

domingo, 10 de noviembre de 2013

Nocturno (poemario MIRAFONDOS)


(Nocturno)

 

Traspasando a soleira das sete do serán,
un día do mes de San Martiño desapracible
 e chuviñoso, cae a noite
 coma unha cortina de aceiro negro
espallando os derradeiros ecos da vida,
a feble luz das farolas palidece,
déixame un vaso de auga
na mesa de noite, perto do libro de poemas,
a canella e a rúa mollada,
mañá, quizais escampe, quizabes.
Hoxe foi un día complicado cargado de boas novas,
a miña primeira sentenza,
logo direiche o que penso
cando entre, paseniño, na habitación, ás atoutiñadas,
e che atope mergullada nas túas lembranzas,
o libro, coma unhas ás, caído no teu regazo
e o teu ventre latexando con cadencia de adagio.

Miro, de novo, a rúa intransitada
e só vexo sombras esvaídas e ausentes,
pecho os ollos, abro as mans,
exhalo preguntas esgotadas,
escoito a cuarta sinfonía de Brahms,
e protexido dos meus propios medos,
sentindo a calor do teu corpo,
bico os teus beizos e susúroche ao oído
palabras cómplices que só ti comprendes.

martes, 5 de noviembre de 2013

Los "Hunos" y los "Hotros"; publicado en Faro de Vigo, 17-11-2013

LOS “HUNOS” Y LOS “HOTROS”

Ya sabíamos quienes fueron los Hunos, una amalgama de tribus euroasiáticas  capitaneadas por el inefable Atila y que, según nos cuentan los libros de historia, hicieron de las suyas por todo el Imperio. Pero nunca, hasta ahora, nos explicaron quienes eran los Hotros, si es que alguna vez existió tal pueblo.
            Desprovistos aquellos pueblos - a D.g.- de su hache guerrera, los encontramos en nuestros días y en algunos centros de trabajo de nuestra inestimable Administración Pública donde coexisten, aparentemente pacíficos, los Unos y los Otros, compartiendo el  mismo territorio. Es lo que sucede, por ejemplo, en lo que antes se le conocía por el acrónimo, con muy poco acierto todo hay que decirlo, de INEM, y hoy se denomina, con el mismo acierto, Servicio de Empleo Estatal (digo lo de acierto eufemísticamente, porque encontrar un empleo utilizando este Servicio puede ser tan difícil como acertar los números de la bonoloto), que es competencia de la Administración General del Estado, que comparte la misma ubicación espacio temporal con otro organismo, este vez autonómico, denominado Servizo Galego de Colocación –el nombre de marras también se las trae, dicho sea de paso-, perteneciente a la Xunta de Galicia.
            En este territorio compartido, tanto por los Unos como por los Otros, existe una delgada y sutil línea competencial que, al parecer, sólo ellos –los Unos y los Otros- dicen conocer al dedillo, pero que los sufridos administrados o ciudadanos nos declaramos abiertamente legos en la materia. Esta confusión puede provocar, y de hecho provoca situaciones, cuando menos, absurdas y contradictorias, a la hora de registrar, por ejemplo, un simple documento.
Lo siento, este papel pertenece al territorio de los Unos.
¿Pero dónde están exactamente, quienes son los Unos y quienes los Otros, me lo puede usted explicar?
Lo peor de todo es cuando los Unos y los Otros se pasan la pelota y piensan que no son ellos sino los otros a quienes le corresponde estampar el sello en el dichoso papel que lleva adosado en la frente con loctite el incauto e indefenso ciudadano. Es más, cuando uno, harto de tanto circunloquio, va y le suelta, tanto a los Unos como a los Otros, el artículo 35 –Derecho de los ciudadanos- de la ley 30/1992 de Régimen Jurídico de las Administraciones Públicas y del Procedimiento Administrativo común, manifiestan con incredulidad que eso no va con ellos sino que eso le compete a los otros, reinando nuevamente la confusión y el cabreo en el territorio, muchas veces camaleónico, en que se ha convertido nuestra Administración Pública. Todo esto lo digo con cariño y el respeto debido, tanto a Unos como a Otros.

Nota: "los hunos y los Hotros", célebre frase acuñada por Unamuno y recogida en "Miguel de Unamuno, Epistolario inédito" (edición de Laureano Robles, Madrid, Espasa-Calpe, 1991).

lunes, 4 de noviembre de 2013

MIRAFONDOS (poemario), escolma de poemas

                                                                 


Sinto que fuxen
as miñas palabras;
precipitarse
o meu pensamento
cara ó infinito.

A mirada perdida
no punto equidistante
do luscofusco vespertino
anega o meu corazón ferido,
e transpórtame alén do mar,
cara a outro mundo
de ilusións e de vellos
soños fragmentados.


***


Sei que o Outono
                        está aquí;
entrou pola fiestra da casa
enchoupando, intermitente,
5          a concavidade vermella do tellado.

Enriba, o ceo ameazante
énchese de chumbo algodoeiro,
arrastrado polo vento
preguizoso e morno do Sur.

10        Sei que, logo, virá o inverno;
caerá, de cedo, a noite,
e asolagará as veigas e  soutelos
coa súa luva sombría.

Sei que haberá, aínda, moitos
15        días anubrados,
moitas e longas noites
                        de espera,
de inquedanza,
agardando volver a verte de novo
                        en Primavera.

21        Sei que si pecho os ollos
atopareiche e atoparasme
ao carón do mar,
camiñando cos pés descalzos
                        pola area.

26        Sei, tamén, que si esperto,
de súpeto,
esquecereiche e esquecerasme
para sempre, 
                        Compañeira.




***

Vexo tenrura na túa mirada
de ollos azuis,

                        Comprometida.

Aprecio un sopro de aire novo
nos teus beizos lenes,

                        Consentida.

Camiña, devagar, polos vieiros
impenetrables
do meu corpo,

                        Perdida.

Eres como un regueiro limpo
que sacia a miña sede,

                        Redimida.



***

Entre recendos a eucalipto
1          e herba mollada
camiña o vento

                        Silandeiro.

Revoan murchas polo chan
2          as follas de carballos e

                        Piñeiros.

Preto, extramuros,
3          escoitase o latexo
dun regato exiguo
onde medran, freixos e

                        Salgueiros.

O vento maino do Leste
4          abanea, cun laio inmortal,
as pólas das árbores,

                        Unlla e carne,

                        Mar e Ceo.



***
(interludio)


Unha chuvia cantareira zarrapica
os vidros da xanela;
as pingas de auga quedan
apegadas no cristal e,
no intre, escorregan
anárquicas, procurando
o seu descenso natural.

Experimento co bafo do meu nariz,
e vou nebulizando, a pares,
o vidro afumado
ata crear un mapa
de buratos simétricos e fuxidíos.

Fóra, unha mera perpetua
                               anega
os montes, o mar e as leiras.


***

(rosa de novembro)

Resistes a turrada
da primeira friaxe do Outono,

                        Impasible,

namentras as demais
amosan xa o seu esqueleto mortecino.

Non sei que farás
cando chegue, por fin, o inverno,
e te volvas definitivamente

                        Invisible;

non sei canto tempo
resistirás aínda,
rosa, roseira;
a miña rosa,

                        Invencible.



***


(poema descritivo)

Miradas esquivas
que se buscan sen querer,
insinuantes,
percorren o perímetro do vagón;

5          O barullo do tren golpeando
con cadencia os raís;
movemento sinuoso e compasado
lembrando, talvez, tempos pretéritos;

breves cabezadas somnolentas
10        alimentando o breve soño intermitente;

cheiros indescifrables
suspendidos na atmosfera
espertan instintos reprimidos
e escorrentan os praceres concupiscentes;

15        deixando atrás a paisaxe montañosa e suave,
as augas caudalosas e tranquilas,
adentrámonos na chaira ampla e mais estéril,
e na terra arroibada.

Vexo, ao lonxe, estacións envellecidas,
20        decadentes, con letreiros ferruxentos;
paredes zarrapicadas de grafitis;

imaxes fugaces sucédense tras a xanela,
sostendo a mirada perdida
no horizonte plano:

25        pernas entumecidas e doridas
polas horas mortas;

ir e vir polos corredores,
desafogando a preguiza entre vagón e vagón,

apeándome no andén solitario:
30        un café, aire fresco e renovado
nun lugar descoñecido.

De novo no vagón
as mesmas facianas, diferentes,
mergullándote na lectura,

35        no teu mundo,

intercambiando a mirada
cos outros, contigo mesmo,

co teu presente e o teu pasado,
co teu silencio.

As horas pasan vagarosas.
  





viernes, 18 de octubre de 2013

CITA PREVIA (publicado no Faro de Vigo, 24 de Outono de 2013)


CITA PREVIA 

Cáseque todo nesta vida redúcese a una absurda e indolente cita previa. Comprobeino días atrás cando tiven que acudir á Seguridade Social –I.N.S.S.- na procura dun trámite burocrático, aparentemente, sinxelo.
            Boas –díxenlle ó garda de seguridade da porta- veño a que me poñan un selo neste escrito. Ten cita previa?, preguntoume. Pois claro home, teño, hoxe non se poder facer nada sen ela, contesteille retranqueiramente. Colla un número e agarde a súa quenda! Pero teño xa cita previa para as 11 hs e son menos cinco!  Botoume unha ollada de resonancia magnética. Ao final saquei, coma quen vai a chacinaría, o número 23 –no luminoso aínda escintilaba o 9-. Sinto, pero naquel intre doume un apretón inexcusable. Perdoe, ónde está o baño?  Ten cita previa?  Non me diga que tamén fai falla… Faga o favor, colla número. Nun chiscar de ollos, sin saber cómo foi, o letreiro de marras bulía coma unha centella e púxose, de súpeto, no número 24.
            Mirei ó garda. Miroume cun aceno de emoticono burleiro, como dicindo de boca para fóra: hoxe ata para mexar hai que pedir cita previa, non sí?
            Eu, por non ser menos, díxenlle en latín: credo quia absurdum!
            Por suposto tiven que coller, de novo, outra CITA PREVIA.