día y hora

viernes, 16 de marzo de 2012

MORTE NA ILLA DE ONS

ILLA DE ONS

MORTE NA ILLA DE ONS 

Os nosos mariñeiros xa advirten: ¡Non hai que confiarse, porque o mar é moi traizoeiro! A quietude que semella na superficie as veces, non reflecte o que acontece no fondo do mar, onde hai todo un mundo, e ata un submundo de forzas ocultas e  descoñecidas, mesmo para a xente do mar máis avezada. Un golpe de mar, un latexo ferido e traizoeiro, e a desgracia traidora que ven, e que nunca se sabe ónde ven”, como xa amosóu  Rosalía de Castro no poema vaguedades, da súa obra Follas Novas, aló polo ano 1880.
            Dous veciños de Bueu morreron en augas da illa de Ons, no lugar de Fedorento; e a historia repítese teimudamente unha e outra vez; a dor esgazada de viúvas, fillos, familiares e amigos. O noso mar, fonte de riqueza, tamén pode ser a peor das sepulturas. “Requiescat in pace”.

Nota: Adicado a Francisco Pérez Otero e mais Emilio Martínez Patiño, que morreron o xoves 15 de marzo ao volcar a súa embarcación na zona coñecida coma "Fedorento", na illa de Ons.

jueves, 15 de marzo de 2012

A ESQUERDA DIVIDIDA-Publicado en La Voz de Galicia, 17-03-2012-, y en Faro de Vigo, 21-03-2012

dornas no peirao de Bueu


Si mirar aos distintos partidos da esquerda divididos é xa unha cousa ben triste, observar a fenda e mesmo a escisión dentro dun propio partido de esquerdas e nacionalista ten tintas de traxedia grega. Este é o caso do Bloque Nacionalista Galego, BNG. As  tensións e rifas das distintas correntes e bandos dentro do partido nacionalista, e mesmo as diferenzas persoais dos seus líderes non poderían  deparar nada bo. Irmandiños, Máis Galiza e o propio BNG co seu partido maioritario, a UPG, loitarán a partires de agora divididos. Uns para non minguar demasiado so pena de ficar reducido a unha representación minoritaria, máis se cabe, no Parlamento galego; e os outros por principiar, xuntos ou por separado, unha nova andaina no eido da política galega. E namentres, o espazo baleiro será ocupado deseguido por outras formacións políticas alén das nosas fronteiras.

            Botarlle a culpa uns aos outros non leva a ningures, mais que a dividir aos propios militantes e tamén aos simpatizantes e votantes que non terán outra que achegarse ao voto útil, ou peor aínda, deitarse no leito da indiferenza da  abstención. A responsabilidade de esta desfeita a teñen todas aquelas persoas que non foron quen de achegar posición común algunha e atopar un vieiro de entendemento. En definitiva, o que fixeron uns e outros foi apagar as ilusións de moitos de ver un partido nacionalista forte na nosa Terra algún día. ¿Qué foi de aquel BNG xurdido  no ano 1982 despois de non poucas cambadelas, e que acadou o seu clímax político nas eleccións autonómicas de 1997, sendo daquela a segunda forza política no noso País?

            Quizais sexa o destino natural da esquerda en Galicia, e mesmo da esquerda en xeral: O minifundismo político autárquico  levado ata o seu lindeiro máis extremo, fagocitándose uns aos outros. A teimosía de uns por non ceibar  a poltrona do poder dentro do partido, aburguesando as súas estruturas dun xeito  “contra natura”; e outros virando perigosamente a babor, cara a un mar descoñecido, fixo que “a estrela de cinco puntas” quede ferida de morte no universo político do noso País, e xamais  alumeará coma noutrora.

RESILIENCIA Y PREVENCIÓN DE RIESGOS EN EL TRABAJO


RESILIENCIA Y PREVENCIÓN DE RIESGOS  EN EL TRABAJO
No, no busquen en el diccionario la palabra  resiliencia porque no la van a encontrar. Más tarde explicaré lo que significa y su relación con el mundo del trabajo.  No es mi pretensión realizar un análisis técnico ni jurídico sobre este tema, que daría para mucho, y sólo voy a esbozar unas pinceladas acerca de este importante asunto en el ámbito laboral. Para un análisis en profundidad ya existe  numerosa doctrina  y  sentencias de los distintos tribunales.
            Partiendo de la importancia que le concedió ya el artc.31.1 de la Carta de Derechos Fundamentales de la Unión Europea de 7-12-2000, sobre el derecho a la salud en el trabajo,  que dice: “Todo trabajador tiene derecho a trabajar en condiciones que respeten su salud, su seguridad y su dignidad”; y que ya contempla nuestra Constitución  en su art.40-2 :”Los poderes públicos velarán por la seguridad e higiene en el trabajo”, este principio general ha sido desarrollado en nuestro ordenamiento jurídico  por la ley de Prevención de Riesgos Laborales-LPRL-, donde en su art.15-1.d,  se insta al empresario a que “adapte el trabajo a la persona , para atenuar los efectos del mismo en la salud”. El derecho a la protección frente a los riesgos laborales que establece el art.14, lo contempla específicamente el art.25 donde se habla de la protección de trabajadores especialmente sensibles a determinados riesgos, atendiendo a sus particulares condiciones o circunstancias personales; y lo complementa en los artc.26, 27 y 28, cuando habla de la protección de la maternidad, de los jóvenes menores de 18 años o trabajadores temporales. Si la vigilancia de la salud es ya importante para todos los trabajadores en general, lo es especialmente para este colectivo  especialmente sensible. Según un estudio reciente de la consultoría internacional especializada en recursos humanos, Randstad, el 41% de los trabajadores españoles teme quedarse en el paro, lo que representa 4 puntos más desde que se publicó en el BOE  el pasado día 11 de febrero la nueva regulación del mercado de trabajo. Ésta reforma laboral no ayuda, precisamente, a despejar esta incertidumbre, añadiendo más inseguridad, si cabe, en el mundo laboral.  Al trabajador que padezca riesgos en el trabajo y no sea atendido convenientemente por los servicios de prevención sólo le quedaría, en último término, intentar resolver su contrato de trabajo por incumplimiento de las obligaciones empresariales amparándose en el art. 50 del Estatuto de los trabajadores. Pero me pregunto: ¿Quién en este momento se atreve a hacer uso de este derecho, tal y como se presenta el horizonte de inseguridad en el puesto de trabajo?
            La “resiliencia”, según el término acuñado  por la psicología positiva viene a ser la capacidad de respuesta que toda persona tiene para aguantar e “ir tirando” en situaciones difíciles. Algunos lo consiguen y hasta las superan y salen reforzados, pero como muy bien dicen los especialistas en psicología  social , la respuesta ante determinados factores estresores identificados en el trabajo es distinta según sea uno u otro trabajador, porque sencillamente no todos respondemos del mismo modo a una misma situación en la vida.  Por ello, es tan importante la protección preventiva, contemplada en el art.25 LPRL, para evitar que aparezcan, por ejemplo, determinados riesgos psicosociales como el estrés laboral, bore-out, burn-out, frustración laboral, acoso moral o mobbing. El sometimiento de un trabajador, y el especialmente sensible lo es más, a determinados cambios sustanciales en sus condiciones de trabajo pueden provocar un deterioro importante en su salud; y si esto sucede lo es porque existe una deficiente organización de las condiciones de la prestación de trabajo en las empresas.
            Ciertamente Charles Darwin cuando en 1859 publicó el origen de las especies  y su ya famosa teoría de la selección natural :“Sobreviven, no los más fuertes, sino los que mejor se adaptan a las circunstancias”, no estaba pensando precisamente en el hombre como ser racional, sino en las demás seres vivos, que aunque también importantes para la vida, no tienen el componente de riesgo en el trabajo propio de las personas. A una persona, a un trabajador, se le puede estirar –“resiliencia”-hasta el máximo de sus posibilidades en su puesto de trabajo; exigirle que haga el trabajo de 2 o más personas a la vez; que amplíe su horario sin límites; que cumpla escrupulosamente los objetivos fijados por la dirección; pero al final, un gran número de trabajadores rompen, porque la  persona, sencillamente, no es una máquina, aunque algunos se empeñen en que así sea. Algunos directivos hasta piensan “que no es país para trabajadores con riesgos, y  sensibles menos”, no prestando la atención que de verdad merece esta importante cuestión. Ya sabemos que la coyuntura económica está mal y que hay que arrimar el hombro, pero no nos volvamos insensibles. Protejamos de verdad el capital humano en las empresas, y no lo veamos  sólo como un factor productivo más, porque de lo contrario estaremos  contribuyendo  a  generar insatisfacción y frustración en el trabajo y en definitiva en la persona,  que es el bien más importante a proteger .Respetemos y apliquemos pues  la normativa que sobre prevención de riesgos laborales establece con amplitud y claridad nuestro ordenamiento jurídico.

martes, 13 de marzo de 2012

A LOITA POLA VIDA (Publicado en el Faro de Vigo, 14-03-2012)


praia de Agrelo, Cela(Bueu), ao fondo Sanxenxo e Portonovo

                  A  LOITA POLA VIDA 

Propóñolles unha adiviña. ¿Qué pensaríades vosoutros se, pola mañá cedo, a pouco de saires do catre e á hora do almorzo, aparecen na cociña os teus fillos pequenos, un con un cartón de leite na man e o outro con unha bulsa cheiña de limóns? . Algúns dirían : Home iso é moi doado. O teu fillo vai quenta-lo leite para botarlle ao café e mais ao colacao; e o outro vai facer zume de auga con limón.¡ Pois non!, dixen eu. Isto non é mais que a consecuencia da crise económica. Explícome. A fame fai a necesidade, e o furto famélico que críamos afastado, volve con forza ás nosas vidas. Resulta que ao meu fillo cativo non se lle ocurríu millor idea que “distraer” o leite (corpus delicti) do supermercado-total botan ao lixo tódolos días unha morea de alimentos, mesmo sen caducar-, díxome o coitado. O outro fillo  confesoume que, na compaña dos seus amigos, onte á noite foi ao lance a por froita, pero que naquela leira só había limóns-mea culpa-, rematou de decirme. Ao oíres isto, xunteinos con agarimo contra o meu peito e díxenlles: Meus filliños, o que me estades a contar é peccata minuta, e non ven sendo outra cousa que a loita pola vida, ou coma din os ingleses ”struggle for life”; outros, non tan cativos, distraen e mesmo desbalden  cartos a moreas nos seus departamentos, Concellos  e Autonomías, e seica non pasa nada. Despois do arrepentimento sincero, e coa promesa de non reincidir nunca máis, non tiven outra cousa que darlles a miña absolución: “Ego te absolvo a peccatis tuis”. Dixi.


lunes, 12 de marzo de 2012

Dos artículos "a la limón": "A DESTEMPO" (Publicado en Diario de Pontevedra, 14-03-2012); y "COUSAS DA REFORMA LABORAL (1), publicado en Diario de Pontevedra, 18-03-2012"


laranxas, parque Massó en Bueu

 A DESTEMPO (Publicado en Diario de Pontevedra, 14-03-2012)

Na miña parroquia de Beluso, en Bueu, podemos atopar toda a filosofía da vida comprimida nun lugar de pouco máis de tres mil habitantes. Este domingo a media mañán fun a estira-las pernas e  a mercar o meu periódico habitual, cando  de súpeto atopeime con un veciño que estaba a colocar  mesas e cadeiras na terraza do seu bar. Saudeino:  ¡Bos días, seica xa chegou o verán!, ¿Non sí? A verdade é  que a temperatura ese día no era morna, senón quente de máis para seren ainda inverno. O meu veciño contestoume de contado coas  seguintes palabras tan contundentes coma filosóficas: Xa está aquí o verán, sen ter inverno, e continuou coa súa tarefa sen máis. Despois de darnos o adeus, seguin a pensar na frase de marras que con tanta sabedoría díxome o meu veciño. Eu, coma sempre, revirei a frase para atoparlle a profundidade filosófica que se merece, e ata  fixen un exercicio de mnemotecnia. Pensei  nas reformas de gran calado do Goberno: A financieira, a laboral e as demais que aínda están por vir. Pensei nos máis de cinco millóns de parados, na dación en pago, nas participación preferentes, no fraude dos ERES, nos procesos xudiciais mediáticos, etc.

  Xa sabemos  que hai tempo que as cousas non son coma antes, ou coma nos transmitiron os nosos  devanceiros, e mesmo cando as estacións meteorolóxicas tiñan un senso agro alimentario De seu. Agora podemos observar como agroman no mes de febreiro  as ameixeiras a destempo, e mesmo sáenlle as súas fermosas flores ás roseiras. Acontece todo isto dun xeito atemporal, irrespectuoso, preguiceiro cos tempos e coa memoria da nosa natureza máis sabia. ¡Se cadra será o cambio climático, pensei!












               COUSAS DA REFORMA LABORAL  (1), publicado en Diario de Pontevedra, 18-03-2012
O domingo pasado ao serán tivemos que ir pitando ao servizo de urxencias por mor dunha doenza repentina da miña muller. Despois de pasaren polo filtro do médico de porta, fumos a parar ao especialista, e cando tocou a quenda chamounos a enfermeira: ¿Sabela Sangra Moito, por favor?, preguntando pola doente da miña señora, que coma vos podedes imaxinar non se chama deste xeito, senón Sabela Loira Menduiña(nome e apelidos finxidos). Case que rifamos. ¡Perdoen vostedes! Sinto, equivoqueime de historia clínica - cómo raio pódese chamar un así, pensei-. Non sei que me está a pasar. Teño un desacougo tan grande desde que lin o RDL da Reforma Laboral, que todo son dúbidas. Despois de calmarmos mutuamente díxenlle: Mire, eu son avogado, i especialista en dereito laboral, se quere, pódeme preguntar. E a enfermeira comezou a largar pola súa boca unha batería de preguntas que mesmo deixoume coa cabeza feita un bombo. Que si era verdade o que di o RDL- xa convalidado-respecto das facilidades para que te despidan; da diminución das indemnizacións; das modificacións substanciais das condicións de traballo, etc, etc. A cada afirmación miña as súas preguntas, poñiase  a faciana da muller esbrancuxada, os ollos birollos; case desvanécese. ¡Acougue muller!, díxenlle. ¿E os xuíces, que van a dicir daquela?, preguntoume xa dende o chan. Seica van a mudar o principio xurídico de “in dubio pro operario” por estoutro de “in dubio pro empresario”, contesteille. ¡Non pode ser verdade!, soltoume finalmente. Y eu concluín dicíndolle:¡ Son cousas da Reforma Laboral ¡.
            Teño que dicirvos que, finalmente, a doenza da miña  dona non revestiu maior importancia mais aló do susto inicial. Con referencia á  enfermeira-que por certo, foi despedida con 20 días por ano traballado, segundo a nova reforma laboral-direivos que ven a conto aquela célebre frase da derradeira escena da película Casablanca: “Coido que aquel encontro foi o principio dunha fermosa amizade”.