día y hora

martes, 21 de mayo de 2013

Reflexións no tren, dende Vigo a Vitoria, Bilbao e Donostia

A viaxe é longa, e dá tempo dabondo para reflexionar e ler un pouco. Levo o libro "La escritura necesaria" do escritor, pensador, economista, filósofo, pero sobre todo persoa universal e comprometida, José Luis Sampedro, que finou hai poucos días. Neste libro, Jose Luis Sampedro amosa os seus pensamentos, que non ven sendo outra ca súa propia vida reflectida nos seus ensaios e novelas. Cito algunhas das súas reflexións a modo de exemplo:
"Todo escritor, se lo proponga o no, refleja en su obra lo que es y lo que piensa....."
"....escribo por necesidad", ....."la de expresarme, de manifestarme,.......escribo para vivir, para estar vivo, ésa es la llamada a la que respondo siempre"
".....la ignorancia a la rutina de la inmensa mayoría, cegada y desorientada por los instrumentos del poder...."
"estamos envueltos en superficialidad.....; a lo largo de la vida vamos apropiándonos de cosas, acumulando sin objeto"
"Creo que hay mucho dentro de nosotros que, por miedo, por vergüenza, por que nos dejamos arrastrar por voces externas, no dejamos salir". "Seríamos más felices si dejásemos salir nuestro yo escondido".
"Mis novelas son también cartas de amor o mensajes de náufrago".
"La creación se vive a solas...."; "aunque alguien te inspire y esté a tu lado, es un acto absolutamente individual".
"La escritura es la mejor terapia"......, "Yo me he librado de pesos escribiendo..", "cuando algo que nos pesa dentro se escribe pierde importancia",......."cuando los fantasmas se hacen palabra puedo enfrentarme a ellos".
"Pienso en el lector porque mis escritos son cartas de amor en busca de un destinatario"
"Vivir sin utopía es vivir desnortado"
"La filosofía de Machado": Sólo el necio confunde valor y precio"
".....Nadie se hace solo aunque elija vivir solo".
"El amor conyugal es un amor de brasa, no de llamarada", ...."es la lámpara que alumbra en las tinieblas y crea un círculo tibio y habitable".
"Pero yo no soy el mundo, sino sólo una partícula transitoria rodeada de circunstancias, y por eso acepto los múltiples espacios, pero no puedo aceptar los muchos tiempos".

Despois, en Bilbao, contemplando o museo Guggenheim, obra do arquitecto Frank O. Gehryk, e vendo a magnífica exposición, organizada polo Musée d'Art Moderne de la Ville de París, París-Musées e polo Museo Guggenheim Bilbao, L'art en guerre, France 1938-1947, de Picasso a Dubuffet, onde pintores como Georges Braque, Alberto Giacometti, Vassily Kandinsky, Joseph Steib, Miró e o propio Picasso expresaron o seu xeito de facer, a través das súas pinturas, "a guerra á guerra" contra a doble ditadura existente en Francia naquela época convulsa da recente historia europea, en plena 2ª Guerra Mundial, a dos nazis e a do Goberno de Vichy; eu, entón, lembreime dunha novela de Julia Navarro que lin hai pouco, "Dime Quién Soy", e tamén da miña novela curta, "Breve Sinfonía de Outono".


Tamén, no "Peine del Viento", obra do escultor Eduardo Chillida, ao final da praia de Ondarreta, nun extremo da Baía da Concha, en Donostia-San Sebastián, lembreime, dándome a airexa do Mar Cantábrico na cara, dos pensamentos do escritor José Luis Sampedro.