METERSE
NA POLÍTICA
(Publicado en Faro de Vigo, 4 de Decembro 2011)
(Publicado en Faro de Vigo, 4 de Decembro 2011)
Estaba eu tomando café e lendo a prensa no bar, como adoito facer a media mañá, e non puiden
resistir escoitar a conversa que estaba a suceder na mesa do lado. Dicíalle un
á outro:” Oes ti: ¿Por qué non te metes na política?, é un xeito coma outro
calquera de atopar traballo”. Non daba creto ao que estaba escoitando , porque
ademais semellaba un conversa seria; e
aínda por riba un deles vestía un traxe
impecable, i era precisamente o que formulaba a pregunta. Non considero que levar ou non traxe lle dea a un máis credibilidade, pero a
cousa tiña o seu aquelo, porque continuaba dicindo o do traxe:”… O que pasa é
que nestes intres- dicíao polo resultado das eleccións do 20N- eu de ti me
metería nun partido político que estea de capa caída coma por exemplo o PSOE”.
Non comprendía moi ben o quería dicir, e ademais eu coidaba que o mellor era
meterse nun partido gañador coma o Partido Popular, poño por caso. O seguinte
deixoume abraiado. “…Sí, porque nun partido político gañador todos queren
aparecer na foto e mesmo hai cambadelas para estar en primeira , segunda e ata
na terceira ringleira; non tes ningunha oportunidade. Pola contra, nun partido
esnaquizado algún militantes e mesmo
cargos con peso na organización virarán e fuxirán ás agachadas; aquí sí que tes una
probabilidade de entrar e ires medrando, si
es un pouco pillo. Xa verás como despois dun tempo de espera as cousas
tornararán distintas, porque está demostrado científicamente que as
alternativas no poder son cíclicas; é como acontece na bolsa-tamén podemos
chamala mercado de valores-, ¿me entendes?.... ¿Cándo investir?, pois cando o
valor é máis baixiño, pasmón. Xa verás cómo
aos poucos, seguro que lle sacas algunha renda”.Os mercados non paran.
Recoñezo que hai que ter moita
imaxinación para artellar semellante tesis. Eu non sería capaz.
MENÚ-DO-DÍA
(Adicado aos meus amigos da cafetería Cosmos de Vigo)
Non sabe un ben o que pode dar de
si una frase, ¿verdade? Ao
pronunciala veñen a miña memoria algunas anécdotas
vividas, e ata chegou mesmo a se converter en todo un estilo de vida e
pensamento filosófico; e aínda peor, a
piques estivo de ser una práctica enfermiza. Lémbrome cando comía da cando en
vez os xoves pola tarde na cafetería Cosmos de Vigo, na rúa Marqués de Valladares esquina Reconquista, todo
un punto de encontro obrigado se o que queres é tomar un bo café e unha mellor tortilla de
patacas (recoñezo que é moi difícil
atopar outra igual). Nada máis abrir a porta facíase o silencio e os
camareiros-tamén lles podo chamar os meus camaradas e amigos-mirábanme agardando que eu
dixera a frase máxica: MENU-DO-DÍA, indicando, por suposto, que o que ía a
xantar era precisamente o menú do día. Tamén se utiliza a frase de marras para indicar un acontecemento meteorolóxico: se o tempo alí fóra, poño por caso, facía un sol abafante,
estaba chovendo ou ía un frío que cortaba, a devandita frase supoñía que facía
un tempo de carallo (outra palabra
que tamén dá moito xogo), e por suposto xa adiviñaban o que quería xantar,
matando deste xeito “dous coellos dunha caxatada” (esta expresión non é miña,
está recollida no diccionario Xerais, e ven sendo “matando dos pájaros de un
tiro”). Sempre había por medio un sorriso e a complicidade
necesaria e incondicional de seguir o chiste
ata o final. Xa dixen antes que a
pronunciación da devandita frase representou un lema, un símbolo de identidade
e mesmo formou parte de un estilo de
vida. Outra utilización de esta frase tan socorrida era, por exemplo, pra amosar as inclemencias pero esta vez no traballo ou mesmo na vida, que un xa non sabe donde escomenza un e remata a outra, se o día de traballo foi duro de roer, ou que
simplemente as cousas non foron coma
agardabamos. É moi importante darlle a entoación axeitada cando pronunciemos a
frase, e facelo con estilo; só uns poucos iluminados i elixidos somos quen de
facelo. E por suposto, hai que ter moita, moita retranca enriba, cousa que, según di a miña
muller, eu estou sobrado demais; non sei se o di convencida ou é para amolarme.
Para rematar esta “ Miluchada” filosófica penso seguir dicindo a frase de marras cantas
veces sexa necesario ; iso si, con sentidiño e facendo un bo uso dela, non vaia ser que alguén sen sentido do humor non entenda ben a mensaxe e diga mirándote de esguello: “este tío parece un
papán” , MENÚ-DO-DÍA, me está a dar.