día y hora

martes, 27 de diciembre de 2011

FIN DE UN CICLO, artículo publicado en FARO DE VIGO, 30-12-2011

fotocomposición de mi amigo y tocayo Emilio Costas Porteliña
FIN DE UN CICLO
A este año le queda, como dicen algunos, dos telediarios. El mundo corre muy deprisa, demasiado deprisa, y con él nosotros también. Contagiados y arrastrados por la vorágine de secuencias vividas y de los recuerdos pasados nos refugiamos estos días en la familia y en los amigos más cercanos. Es un tiempo de reflexión. Hemos vivido un año ciertamente convulso; las consecuencias de la crisis económica ha echado por tierra las ilusiones de muchas personas; es como si se cerrara un ciclo de nuestra vida y empezara otro lleno de incertidumbre, nada volverá a ser como antes. En lo político, hemos sido testigos del terrorismo despiadado de los “mercados” que ha hecho claudicar a más de un gobierno. Y como sucede en la vida, a río revuelto, unos pocos privilegiados, al margen de los manipuladores, corruptos y embusteros de siempre, han llenado sus bolsillos sin importarles las consecuencias morales y económicas de sus respectivas empresas, organizaciones  o familias. La máxima de Ulpiano, uno de los más grandes creadores del derecho romano clásico no va con ellos cuando tuvo a bien definir lo que era la Justicia con Mayúsculas  “suum cuique tribuere”, dar a cada uno lo suyo.
 Como escribió un buen amigo recientemente en un artículo de prensa “llegará no una sino mil primaveiras máis y la vida volverá a florecer de nuevo”. Comenzará pues un nuevo año en el que habrá que tener la ilusión necesaria para recomponer las estructuras de un puzle que se nos ha caído de las manos y se ha hecho añicos. Heráclito decía que el mundo está caracterizado por constantes contradicciones. Ciertamente el mundo que nos ha tocado vivir 2500 años después es en sí mismo una contradicción en el que el equilibrio, el fiel de la balanza del bien y el mal, de lo justo y de la injusticia está manipulado, haciendo caer el peso hacia la parte más vulnerable. No dejemos que el  desánimo cunda, más allá de la lógica preocupación por un tiempo que está aún por venir y que sin duda  nos deparará mejores oportunidades.

lunes, 26 de diciembre de 2011

Cea de Nadal, grupo folk Xarope de Uva, Cela-Mos


Por fin  chegou o día que estabamos todos agardando: a cea do noso grupo folk Xarope de Uva. Pepe, o compoñente máis veterano do grupo e o artífice, xa vos dixen, do nome de marras,  nos levou ao Cú do Mundo,  nun lugar que só el coñece chamado “Tapería Fani”, ou tamén “a casa do Yeyé”, en Coto-Carballeira nº27, Cela-Mos. Xa me diredes, con ese nome e con esa dirección, quén carallo vai a atopalo. Pois ben, Pepe puxo a andar o GPS do seu automóbil e……..fallóu coma sempre, andivemos monte enriba, monte en baixo, deambulando sen rumbo perante toda a noitiña, atá que, por fin divisamos unhas luces no cumio dun penedo, e alí  estaba . Subimos os nosos aparellos musicais e puxémonos a xantar e a darlle ao viño antes da nosa actuación estelar. A comida estaba moi boa e o prezo  xa non digamos…..mereceu a pena. Recomendamos a casa do Yeyé para todos aqueles que teñan un GPS actualizado e conectado coa NASA.

miércoles, 21 de diciembre de 2011

O POLBO DE BELUSO

O Polbo de Beluso, navega ceibe polo mundo submariño. Vídeo cedido moi amablemente polo meu veciño e amigo José Benito, membro do Club de Buceo de Ons. Duelo de titanes, ¿Quén creedes que gañou este combate entre o Congrio e o Polbo de Beluso........naturalmente o POLBO de Beluso, porque onde esté un bo polbo, e si é de Beluso millor, que se quite todo-lo demáis. Duelo de Titanes: Congrio, Congro en galego ou tamén "conger conger linnaeus,1758" o seu nome científico. Polbo de Beluso: Pulpo en castellano, "octopus vulgaris, lamarck,1798" o seu nome científico; curiosidades: en el País Vasco también se le conoce como "olagarro arrunta", que cada uno saque sus propias interpretaciones.

XAROPE DE UVA, BO NADAL

A falla de música en directo por mor dos megapixeles de Manolo Olegario e mais Lorena.


Despois de recompoñer os megapixeles  de Manolo Olegario e mais de Tania, por fin conseguimos artellar uns videos da nosa actuación en Bembrive o día 3 de Nadal de 2011, e aquí está o resultado:

lunes, 19 de diciembre de 2011

sábado, 17 de diciembre de 2011

Na procura da Secuoya máis alta do Continente Europeo.

hoja de secuoya de Beluso
Secuoya de Beluso
hilera de secuoyas
Estamos asombrados ante la aparición de una noticia publicada en el diario El País del día 11 de diciembre de 2011(páginas de Galicia), donde se hace referencia a un catálogo de Árbores Senlleiras de Galicia (árboles singulares de Galicia), y la existencia de la" monumental hilera de cupresáceas de Beluso", y más concretamente de una secuoya  que levanta del suelo la altura de 46 metros ,  que es considerada como la más alta de Europa dentro de las documentadas.(Secuoia Vermella sempervirens). 





monumental hilera de cupresáceas
Lo que ocurre es que mientras otros árboles están protegidos por la Xunta y  aparecen en el catálogo de Arbores Senlleiras de Galicia, estas  secuoyas de Beluso no lo están, porque según parece  no se llegó a ningún acuerdo con los dueños por parte de  la Administración, o sea la Xunta. Si no están registrados en el citado catálogo, nada impide en principio que puedan ser talados por los propietarios.  Dicho esto y preocupados  por el asunto que no es baladí pues representa una parte muy importante de nuestro patrimonio cultural que debe consevarse, pretendemos un grupo de amigos y un servidor  hacer una "incursión pacífica  con fines científico pedagógico",  provistos de cámaras de fotos y video, cinta métrica para medir el perímetro arbóreo, etc,  para comprobar sobre el terreno  la hilera de cupresáceas que  están situadas en Beluso, muy cerca de nuestra casa. Para ello nos tendremos que documentar convenientemente ; contamos con la colaboración inestimable de Federico, Fede para los amigos, ingeniero agrónomo  y  con gran conocimiento  sobre el mundo  vegetal en general y arbóreo en particular. (Seguiremos informando).

El catálogo de árbores senlleiras de Galicia publicado en el Diario Oficial de Galicia mediante el Decreto 67/2007 del 22 de marzo,  fue promovido por el grupo de investigación del departamento de Producción Vegetal de la Escuela Politécnica Superior del Campus de Lugo y editado por la Consellería do Medio Rural  de la Xunta de Galicia en el año 2008.

viernes, 16 de diciembre de 2011

Artículo periodístico publicado en el diario digital de La Voz de Galicia, 16-12-2011


Viernes,16 de diciembre del 2011,Actualizado 6:01H,La Voz, página de inicio   lavoz.es    
CARTAS AL DIRECTOR

Mala Praxis en las Cajas de Ahorros

Autor del comentario: Emilio Rodríguez Miranda. Localidad: Beluso(Bueu). Fecha de publicación: Viernes 16 de diciembre de 2011

Prometí a muchos y me comprometí a mí mismo no volver a hablar más de las Cajas de Ahorros; es un tema tan manido que últimamente ha estado y está sometido a la lupa, tanto de los medios de comunicación como de la ciudadanía en general. Sin entrar en cuestiones técnicas porque el espacio de esta sección es el que es, diré que las Cajas de Ahorros y Montes de Piedad en su origen tuvieron una función social muy importante, eran las depositarias del ahorro familiar y de las Pymes principalmente, con una extensión limitada a su territorio, y que pronto sucumbieron a los "cantos de sirena" del sistema financiero más especulativo, o sea los bancos. Se creó y consolidó en sus estructuras una clase de personas con intereses e influencias económicas y políticas muy "singulares", que hacían de estas Instituciones de crédito su feudo particular. Los consejeros obtenían muchas veces, por el mero hecho de serlo, créditos ventajosos, dietas económicas nada desdeñables por asistir a los consejos y, en este círculo endogámico, aprobaban emolumentos, indemnizaciones, planes de pensiones, seguros de vida a perpetuidad para sus miembros, a la par que adquirían unos privilegios con escaso control por parte de los órganos reguladores, y que el resto de los depositantes y ciudadanos en general nunca podían alcanzar. En este círculo concéntrico, y en el que también se incluyen a los sindicatos representantes de los empleados en los Consejos de Administración, se movían intereses cuando menos discutibles. Claro que son legales las indemnizaciones aprobadas por las comisiones de retribuciones, consejos de administración y asambleas de estas entidades de crédito. Su legalidad no creo que se pueda discutir desde el punto de vista jurídico. Si Vd. ha sido consejero o alto directivo y se ha llevado 8, 15, 25 millones de euros, nadie le va a reprochar jurídicamente semejantes indemnizaciones. Pero sí tenemos los ciudadanos la obligación de mostrar nuestra vergüenza e indignación por esta "mala praxis" que choca frontalmente con el precepto jurídico, no por antiguo menos válido hoy día que un tal Ulpiano, uno de los más grandes creadores del derecho romano clásico tuvo a bien definir lo que era LA JUSTICIA con mayúsculas, "suum cuique tribuere", o sea dar a cada uno lo suyo. Esta aseveración está tan vigente hoy día como en aquellos tiempos y, aunque simple, tiene una carga de profundidad que no nos puede dejar indiferentes. ¿Creen Vds., en justicia, señores ex directivos, ex consejeros de las Cajas de ahorros, que se merecen estas retribuciones? Las retribuciones serán lo legales que Vds. quieran porque así se las han auto concedido, pero no por ello dejan de ser injustas, escandalosas y desproporcionadas, máxime cuando con dinero público (el Frob, que eso sí, habrá que devolverlo con unos intereses nada despreciables) se está sosteniendo una parte fundamental de nuestro sistema financiero. Ahora sí, no volveré a hablar más de las Cajas de ahorros, prefiero pasar página definitivamente.


jueves, 15 de diciembre de 2011

Manual del buen bloguista


"Anduriña", en el mundo de las Ideas, según Platón
(Cuadro, óleo sobre cartón, Milucho) 

Miluchadas filosóficas. Cómo  hacer un buen blog.

He consultado al Oráculo de Delfos y a expertos en la materia, y a todos ellos les he preguntado cómo puedo conseguir hacer un buen blog. No, no pretendo competir con nadie, ni hacer muchas filigranas, pues he visto de todo en este ciberespacio  virtual que es internet. Realmente no sé si es así como se hace un blog. He querido imprimir un “toque” personal propio, con contraste de colores en el texto, con incorporación de fotografías que sustenten su lectura y la haga más amena y comprensible, “savoir  faire” como dicen los franceses; me tengo que atrever a incorporar algún vídeo para lo cual tendré que pedir de nuevo ayuda, pero no quiero pecar de abuso excesivo. Me preocupa y me preocupo por el contenido, sobre todo. Considero que un blog no debería insinuar demasiado el narcisismo o protagonismo de quien lo escribe, aunque es algo inevitable y hasta natural dejar huella de la personalidad del bloguero; al fin y al cabo no deja de ser, si se puede llamar así, el reflejo de la personalidad del artista. Después de esta “Miluchada filosófica”, consulté este tema que me tiene tan preocupado con “Anduriña”, ya sabéis, mi guitarra adquirida hace poco más de un año a un buen amigo luthier de Porriño, Juan Cruz. Esta guitarra tiene alma propia y es muy sabia (algún día de estos os la tengo que presentar convenientemente. pues la imagen que veis en el cuadro de arriba no es la verdadera), y queréis conocer  qué consejo me dio:" Milucho, tí mesmo”; una frase tan escueta que no deja lugar a muchas más preguntas, o sí; y desde aquel consejo tan sabio no he hecho otra cosa que ser Yo mismo. Como no existe un manual al uso o una regla fija, voy a hacerle caso a mi” Anduriña” y a seguir mi camino como hasta ahora lo he venido recorriendo.   

 

martes, 13 de diciembre de 2011

Madriñán, el hombre de la paciencia infinita.

Madriñán, compañero y amigo
En estos años he ganado compañeros y amigos que durarán toda  la vida, y he compartido experiencias profesionales, a veces no tan dulces, que espero me sirvan de reflexión y aprendizaje.
Sin duda hay personas que merecen tener un lugar destacado en mi blog, y ese es Madriñán, mi compañero pero sobre todo  Amigo,” el hombre de la paciencia infinita. Compañero, porque durante algún tiempo coincidimos en el mismo lugar de trabajo. Con un montón de recibos domiciliados y no domiciliados, y también efectos a pagar con vencimiento incorporado encima de su mesa, atendía a cada uno de ellos con una meticulosidad y precisión digno del mejor cirujano. Analizaba, con la  paciencia que le caracteriza, las infinitas posibilidades que ofrecía la tarea encomendada y cuando por fin acababa, se le podía apreciar la cara de satisfacción en su semblante.
También compartimos amistad “gastronómica” en las comidas de los jueves en el “Bar Turista”, que está situado, mientras no le echen la piqueta,  en los soportales de El Berbés en Vigo, barrio típico mariñeiro. Un lugar “singular” por su continente pero con una  calidad en sus platos fuera de serie:  cariocas, chinchos, xoubas, lubina a la espalda, rape a la gallega, abadejo insuperable y  de vez en cuando caía algún marisquito. Todo esto servido, a la velocidad de la luz y con el pan entre el sobaco, por nuestro querido amigo Manuel  Alén, Ibarreche para los amigos, que Dios lo tenga en su gloria.
Coincidimos recientemente mi amigo Madriñán y un servidor haciendo una incursión pacífica en las posesiones del Puerto pesquero de Vigo, y más concretamente en los viveros  de marisco, con el objeto  de  averiguar qué manjares  atesoraban las cetáreas allí instaladas. Camarones, centollas, nécoras, etc., todas ellas nadando libremente en el espacio habilitado. He de decir que algo de allí nos hemos llevado para nuestras respectivas casas mi Amigo y yo, y en la conversación  que tuvo lugar durante el café, me comentó que había sido abuelo recientemente, y que al nieto le habían puesto de nombre Nicolás. Enhorabuena compañero y Amigo, porque  te hará falta mucha “paciencia” en tu nueva labor como abuelo, aunque a decir verdad, a tí te sobra porque eres el hombre de la paciencia infinita”. (Le dedico a mi amigo la canción de Andrés do Barro, o camiño que me leva a San Antón.)

viernes, 9 de diciembre de 2011

Y al final del camino…….”o arco da vella”


Iba en dirección a mi pequeño universo que es Beluso, como ya sabéis,  el puente de Rande estaba cubierto por una densa niebla, y dejando  el corredor do Morrazo me  detuve en Castiñeiras y más concretamente en el cementerio municipal de Bueu donde reposan mis seres queridos, mis padres, mi hermana, mis padrinos, mi familia. 
 Es curioso, porque siendo agnóstico convencido alguien me dirá, Si no crees por qué vas a un cementerio,  No creo ni dejo de creer respondo, soy un agnóstico convencido no un ateo declarado, no es mi intención refutar a nadie, lo que ocurre es que detesto la práctica enfermiza e irracional de cualquier religión .Encuentro  este "camposanto"   un lugar  “seguro”,  un terreno neutral donde las almas de las personas que ahí descansan me transmiten  serenidad y tranquilidad. Me encuentro cómodo en la soledad del bosque donde solamente se escucha el sonido de los eucaliptos cuando son acariciados por el viento. Adecento un poco el lugar de enterramiento donde reposan mis seres queridos y después de un tiempo de reflexión me voy con un sentimiento de nostalgia y melancolía. En dirección a Beluso por la carretera comarcal que me conducirá a nuestra casa, me detengo a contemplar el bosque en un lugar llamado Forqueiros que en esta época del año está precioso, con esa sinfonía y tonalidades de colores ocres, castaños, amarillos, verde musgo, etc. que te hacen recordar que el invierno ya está llamando a la puerta aunque la temperatura este año está siendo más suave de lo habitual.
 Dejo a mano izquierda la Ermita de San Mamede, que me trae muchos recuerdos de mi infancia y contemplo cómo a lo lejos se divisa ya el mar, con un manto gris plomizo que contagiado del cielo de la misma tonalidad nos invita a reflexionar y pensar. A muy poca distancia de nuestra casa en Beluso , de repente aparece como un rayo electrizante  el arco iris “o arco da vella”. Sale de la profundidad del océano con ese colorido  característico, sobresaliendo más si cabe por el efecto del cielo y el mar. ¡Qué maravilla! Apuro un poco y ya desde la terraza de nuestra casa lo contemplo en todo su esplendor. No uno, sino dos arcos da vella paralelos aparecen ante mí como diciendo:" por muy duro que sea el camino, por muchas adversidades que pases en tu vida, al final del camino encontrarás…….”o arco da vella”, y entonces, me acordé de un buen amigo “imprescindible” que nos dejó en el mes de julio pasado, Francisco Justo Carou Blanco, párroco de Boiro, y también de Ulises.

Escuchamos la versión de "somewhere over the rainbow", por Israel Kamakawiwo'ole:

jueves, 8 de diciembre de 2011

La soledad del bloguero

a miña dorna

Desde que empecé este blog en el mes de octubre de 2011(exactamente el día 10 a las 18:53:00 horas) y a raíz de un viaje que realicé en septiembre a las tierras cálidas del Sur, y más concretamente a la preciosa ciudad de Cádiz donde vive mi familia gaditana, no podía imaginar las consecuencias que me podía  acarrear esta nueva singladura en mi vida. Largas horas de pensamientos filosóficos (Miluchadas filosóficas), buscar documentación, citas históricas, tener a mano varios  diccionarios, realizar fotocomposición o foto descomposición según se mire, subir con dificultad vídeos a You tube, cometer errores, muchos errores,  volver a empezar, etc….

No estoy  seguro, pero me da la impresión que llevo toda mi vida escribiendo y dedicado en cuerpo y alma a este blog. Pero últimamente estoy notando una sensación extraña, que ya me lo había advertido “a miña dorna”:¡ Milucho, es el mal del bloguero!  Me gusta hablar de vez en cuando con “a miña dorna”. ¿Por qué no?, uno puede hablar con quien quiera. ¿No hablamos con las plantas, con los animales,  y hasta con nuestros muebles?; pues yo hablo con “a miña dorna” (y también hablo con mis guitarras, especialmente con una a la que le puse el nombre de  anduriña en honor de esa ave migratoria tan sorprendente como hermosa y que en castellano se llama golondrina, pero eso es otra historia), y llegamos a la conclusión…que estamos solos. Estoy solo. No es que me importe especialmente, pues ya sabéis que el título de mi blog es como es “a dorna na illa de Ons”; que una de mis canciones preferidas es “ma solitude” (mi soledad),  hermosa canción de Georges Moustaki, etc.(La escuchareis al final de esta entrada del blog).

 El destino del bloguero quizás sea estar solo en este mundo virtual que es internet. Sí, es cierto que compartes con tus amigos , conocidos y también desconocidos este blog, pero al final y también al principio estás completamente solo en el ciberespacio, en el mundo de Picasa, en el de Sión de Matrix y en el de mi Isla de Ons a la que también podemos llamarla Ítaca, que para el caso viene siendo lo mismo, pues representa, según la obra de Homero, la ODISEA, el sueño de Ulises (Milucho) de volver una y otra vez a su Isla para descansar después de un largo viaje lleno de dificultades e incertidumbre.
**************************************************************************
Nota:
Homero( Grecia, s VIII a.C): escribió la Ilíada y la Odisea, las dos grandes epopeyas de la antiguedad en Grecia.- Odiseo: héroe griego de la guerra de Troya (Ulises en la tradición latina).


miércoles, 7 de diciembre de 2011

Invitación do Bar Iglesario en Cela (Bueu), templo gastronómico e tamén berce do viño TINTA FEMIA

 Manolo eo seu fillo Gustavo, Bar Iglesario Cela (Bueu)                                                                                        
Hoxe día 6 de Nadal, celébrase o cabodano da Constitución Española de 1978, trinta e tres anos xa da restauración da democracia  no Estado Español. Pois ben, este día tan  sinalado non foi escollido ao chou coma algún poida pensar, senón a conciencia, con aleivosía, premeditación  e tamén, porque non, con gañas de botarlle o dente a un bruño da ría e tomar un grolo dun caldo tan sorprendente ao paladar coma característico no seu cor e textura ,o Tinta Femia. Un viño sen etiqueta (non lle fai falla), nin sulfitos nin trapalladas de esas, que nin é caíño nin barrantes, simpremente é outra cousa ( “anguloso en boca con tremenda frescura, ligero de cuerpo y crujiente acidez, puro nervio, volvían defectos de verdor, pero seguía agradable, salvaje, diferente.”..como moi ben describe un entendido na materia na páx.web mileurismogourmet), que ten o seu nacemento nas ladeiras  doces e  mansas (seica hai perto de 185 hectáreas de viñedo  en Cela e a Cepa nai sementáronna  en 1782) de esta parroquia tan fermosa de Bueu como é Cela  onde o viaxeiro pode contemplar dende o adro da igrexa románica do século XII de  Santa María de Cela, ou tamén se se quere facer un pouco de sendeirismo dende o alto de Chans, unas fermosa panorámica que vai dende a  enseada de Bueu coas  Illas de Ons , Onza e Sálvora ao lonxe ata os lindeiros do concello  de Marín, co illote de Santos e a illa de Tambo, sempre sostendo a vista na outra beira da ría onde están esas vilas tamén fermosas coma son Portonovo, Sanxenxo e Raxó. Pois ben, fomos invitados (pagando nós por suposto) polo meu amigo Manolo, taxista de profesión con licencia no concello de Bueu, dono, titular e maître do Bar Iglesario, toda unha institución tanto culinaria coma vitivinícola. Agardábanos na entrada , a unha pegada do adro da igrexa de Santa María de Cela do século XII e díxome: Milucho e señora, porque o meu amigo é un cabaleiro dos de antes:¡ Vades a degustar un bruño  da ría especialmente escollido para esta ocasión que mesmo quita o sentido, xa veredes ¡. Eu ao escoitar a verba Bruño da ría lembreime de Poldo Mosquera, meu amigo, meu cuñado e e home que leva o mar nas súas veas, e dixen:



(Bruño: cría de centola ou centola junior, crustáceo decápodo, nome científico "maja Squinado", Herbst,1788)

 Vou dar testemuña deste crustáceo mariño facendo unha fotografía do devandito bicho , porque, de momento que eu saiba ainda non se inventaron as cámaras de fotos con cheiro  incorporado, haberá que estar moi atentos aos novos adiantos científicos. Pero non só comemos o devandito bruño da ría, tamén empanada de mexillóns e un arroz negro con chocos  que estaba para chupa-los dedos. Teño que decir que o bar Iglesario en Cela é moi coñecido no mundo mundial. Alí podeste atopar dende un madrileño de Carabanchel alto atá un Arxentino da pampa, e mesmo fálase nese templo gastronómico varios idiomas, non todos ao mesmo tempo,pero sí por separado, pois teñen mesmo na entrada un gabinete de traducción e interpretación, ¡Non Problem! Despedímonos do noso amigo Manolo e máis do seu fillo Gustavo facéndonos unha foto, como Deus manda, dentro da barra do restaurante  e brindando , coma non podía ser doutro xeito, con unha fecha de viño variedade vitivinícola TINTA FEMIA. Deica pronto.
Coma agasallo, dedícolle ao meu amigo Manolo e a súa familia a canción de Andrés Dobarro:" o tren que me leva pola beira do Miño".
) Cela, praia de Agrelo e paseo por Bueu (incluindo o encontro cos meus amigos Emilio e Carmen

martes, 6 de diciembre de 2011

IX PREMIO DE XORNALISMO JOHÁN CARBALLEIRA


Johán Carballeira é o seudónimo de José Gómez de la Cueva,  poeta, xornalista e político galego. Iniciouse no xornalismo no ano 1923 nas páxinas de Faro de Vigo, colaborando noutros xornais e publicacións como El Pueblo Gallego ou Céltiga entre outras, destacando cos seus poemas ,narracións i entrevistas. En marzo do 1936 foi nomeado Alcalde de Bueu representando ao Partido Galeguista nas candidaturas do Frente Popular. Neste breve tempo foi responsable, entre outras iniciativas, de eliminar a utilización da dinamita no mar que tanto dano fixo  e ainda hoxe estase a facer en menor medida. Foi fusilado polo réximen franquista en Poio (Pontevedra) o 17 de abril de 1937. (As bases do concurso están publicadas en internet.)

***********************************************************************
"alea jacta es", la suerte está echada. Este es el artículo con el que voy a concursar al IX Premio de Xornalismo Johán Carballeira, según votación popular. Gracias a todos(as).
Pois ben, meus queridos amigos, curmás, curmáns e demais familia: Este modesto aprendiz, despois de iniciar este ano a miña andaina polo mundo do artigo periodístico  e ver cumprido o sono de ver cóma mesmo me publicaron  algúns  dentro da sección “cartas al Director” en distintos xornais galegos, como Faro de Vigo, Atlántico Diario, La Voz de Galicia ,  El Correo Gallego, vou poñer a continuación tres  artígos publicados en lingua galega, porque a miña intención é presentarme a este IX Premio de Xornalismo Johán Carballeira organizado polo Concello de Bueu. Foron máis os artigos publicados, tanto en castelán coma en lingua galega, e mesmo outros que no veron a luz nos diarios. Todos estes artigos están no meu Blog; se tendes a oportunidade e paciencia podedes leelos. Por orden cronolóxico vou a escoller 3 artigos que son: “¿De volta á normalidade?”, publicado o día 12 de setembro de 2011 no Faro de Vigo; “Reencontro”, publicado en Atlántico Diario o día 2 de Octubro de 2011; e para rematar “Ninguén quere ser Presidente. Interpretación ceibe do mito de Sísifo”, publicado no Faro de Vigo o día 30 de Novembro de 2011. De estes 3 artigos somentes podo enviar un ao certamen. Agardo a vosa opinión. Graciñas pola vosa colaboración.
                                  ¿De volta á normalidade?

O mes de setembro lembrámolo cunha sensación de saudade e morriña. Deixamos atrás pouco a pouco o vran e camiñamos paseniño cara una nova estación. Este é o tópico que sempre nos quixeron vender, e abofé que resultou ata hoxe.
A partires de este vran os tópicos esnaquizáronse polo aire. Ós que como eu gústanos de expremer deica o límite a nosa  retranca galega, notamos que a xente non rí as grazas como antes e míranos con abafallo como decindo: “Este carallo, parece parvo”. O sol deste vran xa non quentou como sempre o fixo. Voltaron de novo ás nosas praias as neveiras e bocadillos, o balbordo dos rapaces, as picadas das abellas e fanecas inglesas. Quen se aburriu neste vran foi porque quixo. En definitiva, non foi un vran normal, nin coido que o sexa nunca máis. Xa me contaredes: a marusía interminable das caixas de aforros, que xa non voltarán a ser caixas nin tan siquera de aforros porque estes sinmpremente evaporáronse por arte de maxia; agora xa non nos permiten endebedarnos; nos din que hai que apretar o cinto nestes intres das vacas fracas porque engordamos ficticiamente nas vacas bolechas; as curmáns de risco (primas de riesgo en román paladino) e demais parentes impronunciables;  os ataques especulativos ás débedas soberanas; a deriva do Goberno socialista, si algunha vez existiu tal; os levantamentos dos estados islámicos reclamando máis liberdade; a visita do Papa; os indignados; as eleccións que xa petan na porta e ainda por enriba, as liortas domésticas nos concellos, deputacións, nos nosos barrios, na nosa propia comunidade de veciños, etc. Estafadores, corruptos, manipuladores; un que se vai  á República Dominicana , con premeditación, alevosía e nocturnidade; outro con síndrome postvacacional e outros laiándose en voz alta das súas innumerables doenzas, facéndonos partícipes das súas miserias. Isto é, como diría Franz Kafka, una metamorfose en toda regra.  Viramos según veña  o vento, non sabemos si para mal ou para pior. Nada volverá a ser normal, é coma se quixeramos convertir en normalidade o que nunca o foi. Nada é normal, nin  o foi na política, na economía, nin tan siquera nós. Deambulamos o vaivén dos mercados e contaxiados pola voráxine das noticias que como un martelo crabuñón fuchícanos os miolos con noticias repetitivas e negativas. E algún día, ¡por fin, de volta á normalidade!, como se esta fora boa. Eu dígovos que nunca existíu. É un feitizo para que sigamos consumindo a reo o que non temos, hipotecándonos para servir ós mesmos que nunca deixaron de engordar os seus puchos a costa das nosas ilusións.


¡Viva a utopía!. Como diría o noso conquistador Colón cando visitou por primeira vez Cuba: ¡Manda carallo na Habana!. Quén nos iba a decir a nós algún día que chegaríamos a este estado catatónico.

                             REENCONTRO 
 Non sei se a vosoutros os pasou algunha vez algo semellante, pero a mín, cando achégase o intre do reencontro veñen a miña memoria moitas lembranzas esquecidas no fol de cando eramos nenos. Quén de nós non experimentou alguna vez estas sensacións.
Veñenme  amoreados, as veces de xeito aturullados, pensamentos, imaxes dun tempo que ninguén pode recuperar xa  pero sí endexamais debemos esquecer.
Lémbrome  de aquel día na festa de Sannamedio ( un amigo meu rebautizouno como aquel Santo que está no medio) en Beluso (Bueu) nunha atracción de feira chamada  “os barquillos”, que subían e baixaban a unha velocidade endemoñada, cando o feirante do posto - menudo fillo de p…- díxonos ós meus primos e a min que iamos naquel invento do demo, que nos iba a enviar á lua, empurrando con unha forza sobrehumán aquel aparello. Eu, que non tería mais de sete anos pensei: ¡ Non carallo non, a lua non quero ir que está moi lonxe!. E ocurriu o inevitable. Chimpei de aquel xoguete infernal, con tan mala fortuna que a proa ou a popa ( dende aquel día teño dificultade para situar estes elementos fundamentais da embarcación) esnafrouse  coa miña fronte  deixando  para sempre a sinal imborrable dos vintecatro puntos de sutura que me practicou o médico.
De viaxe ás terras cálidas do sur  en procura da miña familia gaditana, e a mais de vinte mil pés  de altura, non deixo de imaxinar cómo será este reencontro despois de tantos anos . Sucede cando eramos cativos e agardabamos a chegada dos Reis Magos. Unha sensación de ledicia, desacougo e nervios percorren as nosas veas. É un momento máxico. Se cadra non será como nos esperabamos, pensamos en voz baixa. Dubidamos. As veces penso que ir na procura do teu pasado non é tan doado como parece. “Non deberíamos irrumpir de súpeto nas vidas cotidiáns dos demais, ainda que sexa a nosa propia familia….” Como acontece no verán, a brétema esvaese axiña. Temos que escoitar sempre ó noso corazón e ir na procura das nosas ilusións por moi lonxe que estean.



         NINGUÉN QUERE SER PRESIDENTE.INTERPRETACIÓN CEIBE  DO MITO DE SÍSIFO

Non me refiro precisamente a ser Presidente do País, Comunidade Autónoma ou dun club de fútbol. Aquí sí que hai candidatos dabondo. Refírome a ser Presidente da tua propia comunidade de veciños, se tes a desgraza  de vivir engaiolado nun piso. Nin Deus vaite salvar “dominus vobiscum”. Según sexa o sistema de elección estipulado nos estatutos ou na propia costume establecida nos acordos reflexados no libro de actas, si che toca tes que apandar co cargo “velis nolis”. Non o digo eu, o dí o artículo 13.2 da ley de propiedade horizontal. Así que resignación, porque durante todo un ano vas a ser  o branco de toda-las críticas. Fagas o que fagas sempre haberá motivos para botar abaixo as tuas tímidas ilusións. Agás que……sendo dono e tendo o teu piso alugado vivas  a 500 kilómetros de distancia,” exempli gratia”. Aquí podes ter una probabilidade. O que acontece si ti solicitas a renuncia no mes seguinte ao teu flamante nomeamento, eso sí, dirixíndote ao Xuiz, porque as cousas hai que facelas como Deus manda e sempre dentro da legalidade. Mediante un xuizo moi sinxelo en canto ao procedemento, que se chama “de equidade”, o Sr. Xuiz dirá a todo-los conveciños de esta nosa comunidade, quén raio vai a ser o incauto que, mal que lle pese, vai a levar o destino de tan pesada misión. Igualiño que aquel parvo chamado Sísifo que por mor dunha xenreira dos Deuses gregos de aquel entonces foi obrigado a levar una rocha coma un mundo ao cumio dunha montaña, para una vez arriba mirar abraiado cómo caía ladeira abaixo “ab absurdo”, lóxicamente polo efecto da gravidade, o que  ocorre que él daquela non o sabía. E para máis carallada este castigo divino era “in aeternum”. ¡Mira que hai que ser revirado para desexar a un home semellante tormento! Así que se vostede é nomeado presidente “gaudeamus”; lémbrense do coitado do Sísifo, e a pesar das ingratitudes que reciba como agasallo por parte dos seus conveciños o seu castigo somentes durará como moito un ano. “Pax vobiscum”.
***********************************************************************************

lunes, 5 de diciembre de 2011

Pablo, o dono do bar Zamora, o banqueiro de Mosende

O meu amigo Pablo, o dono do bar Zamora, o banqueiro de Mosende



El dí que non é de Mosende: “Eu nacín en Vigo, nesta gran urbe”, pero por mor de circunstancias que no veñen ó caso, ou sí según se mire, fun a parar a esa Vila situada no cu do mundo, ao sur de Porriño, a máis exactamente a catro kilómetros do centro”. Pero eu non me fio; como di o dito popular “non te fies nin dun Xudeu”, unha trapallada de frase coma outra calqueira. Isto ven á conto , e non é por aldraxar aos xudeus, xa coñecemos todos que este pobo bíblico e tamén os Ourensanos  se caracterizan por ser grandes emprendedores e millores comerciantes. Neste senso, o meu amigo Pablo o dono do bar Zamora na rúa do mesmo nome en Vigo (onde  disque naceu) é un pillabán de moito coidado .Acontece que dende fai algún tempo ten o seu bar que mesmo semella unha entidade de creto, ou sexa un Banco, por iso eu lle chamo Pablo o banqueiro de Mosende. Explícome: Xa sabedes cos  bancos procuran meter nos nosos miolos dende un fondo de inversión ata un xogo de tixolas, todo ao mesmo tempo. E iso é o que fai o noso amigo Pablo, tratando de copia-las técnicas de venda dos bancos, tamén podemos chamala como din os ingleses  “merchandising”, ten aos clientes últimamente moi trabucados e abafados con tanta oferta de productos. Porque, ademáis de poñerche un café ou un viño do país, poño por caso, ao mesmo tempo estache vendendo tanto unha folla de bacallau con langostinos, coma un xogo de axedrez, coma un lote de viños con tirarrollas, ou tamén ,xa que estamos a piques de entrar no Nadal, unas cestas cheiñas de productos propios do tempo en que estamos. No seu bar tamén pode un mesmo xogar a lotería primitiva, adiviñar o seu futuro, que tamén ten máquina para iso, ou navegar polo espacio virtual de internet , porque Pablo  ou tamén Pabliño(eu podo chamalo deste xeito cariñoso porque é o meu amigo) é ante todo un home preocupado polas novas tecnoloxías científicas. Eu xa lle dixen máis dunha vez: “Pabliño, isto en lugar dun bar mesmo semella que entramos no casino de  Las Vegas”; pero Él mírame e solta aquilo de :”ainda que eu vivo en Mosende, nacín en Vigo e son un home moderno e actualizado como poucos”. O que acontece é que con tanta oferta de productos e de servizos, un xa non sabe a qué xogar e con resignación decímoslle a Pablo, o dono do bar Zamora, o banqueiro de Mosende, ¡Veña, apúntame a todo!.

domingo, 4 de diciembre de 2011

Antonio Carballo, Toñito para los amigos, el hombre de las mil y una sensaciones.

Carballo tocando la Gloria, catedral de Santiago de Compostela

 Antonio el hombre sereno
 principio de una gran amistad

la amistad personificada

 nuestra pasión, el Mar y el tenis

No podía continuar mi blog sin dedicarle unas  merecidas palabras  a  mi amigo Antonio Carballo, Toñito para los amigos, el hombre de las mil y una sensaciones”. Compañero en mil batallas, hombre sereno, templado y tranquilo,  proveniente de una familia emprendedora  de Covelo (municipio al sur de la Provincia de Pontevedra) que fundó en Vigo hace 44 años el Bar Carballo en la calle Manuel Núñez, toda una institución y  un negocio familiar “en el sentido estricto de la palabra”, como él muy bien puntualizó en su artículo publicado en  el  Faro de Vigo el 6 de junio de 2011.El Bar Carballo, como muy bien dice mi amigo Toñito,  todavía perdura hoy en la memoria colectiva, sobre todo por sus famosas y exquisitas “empanadillas” (con copyright top secret), que con tanto arte y esmero elaboraba, y me consta  aún lo sigue haciendo hoy día su madre Peregrina, también Pere para los amigos.
Pues bien, mi amigo y yo tenemos las mismas aficiones, todas ellas sanas y deportivas, por supuesto: la  música,  la natación y el tenis. En cuanto a la natación , este bucanero y prototipo de arroaz marino es capaz de permanecer en el agua, si es  en la playa de  Agrelo mejor, durante horas y horas. Ir a la boya es lo que más le gusta. Provisto de unas gafas para nadar con  GPS inteligente puede  recorrer más de seis millas náuticas sin el menor esfuerzo y luego regresar a la playa como si nada; aparece y desaparece entre las olas con esa brazada suya característica, que deja sin aliento a más de una persona.  ¡Qué tío!  Ya en su día le dediqué unos  versos que dicen así:
En esta vida los sueños están,                             Como Ulises, nuestro sueño es

Para cumplirlos, sin pensar en más,                   volver a Agrelo una y otra vez,

Ven conmigo Amigo, vamos a tomar                  para buscar a Penélope, 

Unas “estrella”s para olvidar.                               Quien sólo existe en la B.B.C.
(Nota del Autor: B.B.C. representa a Beluso,Bueu,Cela)
Pero es en el tenis, o sea en el terreno de juego (ya sea en moqueta o cemento de obra) y con una raqueta en la mano donde mi amigo  Antonio, el avezado deportista, manifiesta todas las sensaciones que lleva dentro.  Su lema en la cancha de tenis y en la vida en definitiva es el siguiente: “cuando entra el primer saque, sobra todo lo demás”. Así es mi amigo Antonio, Toñito, una persona  con un concepto del juego y de la vida en general equilibrado y sereno. Para finalizar, y dado que como ya dije al principio compartimos las mismas aficiones, entre ellas la música, le dedico con todo mi afecto y cariño  una canción de  Frank Sinatra que a buen seguro le hará recordar más de una sensación , ”my way” a mi manera:                         

viernes, 2 de diciembre de 2011

XAROPE DE UVA. SOMOS SOLIDARIOS. 1ª CARREIRA POPULAR, SOLIDARIA E NOCTURNA BEMBRIVE

Grupo Folk Xarope de Uva
                                                       A culpa foi dos megapixeles de M.Olegario(Too Much,  my  friend)
Por fin vai  a chegar o gran día, mañán sábado día 3 de decembro de este funesto ano (este calificativo ten que ver , xa sabedes, coa teima da situación económica, o paro, os mercados, a curmá de risco, os especuladores, ect) o noso grupo Xarope de Uva imos a actuar como artistas invitados na 1ª carreira popular solidaria nocturna  en Bembrive. O de solidaria e fácil entendelo pero o de nocturna xa me costa  un pouquiño :¡ Cómo raio van a mirar os solidarios atletas a pista de atletismo!; ¿quere decir isto que van percorrer as rúas provistos de fachos encendidos coma se fose a antesala das Olimpiadas?, teremos que estar atentos ao desenrolo da competición.  Dito isto, temos que facer algunas consideracións verbo da nosa actuación estelar. Xa coñecedes  o meu interés case enfermizo pola filosofía; pois resulta que un tal Heráclito de  Éfeso (540-480 a.C.)  xa dixo daquela :”Todo fluye”. ¿E isto qué diantre quere decir?. Pois moi simple, ven a ser  que Todo, e cando digo Todo e Todo, todiño, está en movemento e nada dura eternamente. ¡Qué home máis sabio!  Pois o certo é que o noso grupo antes chamábase O Son das Ondas, e por mor de circunstancias que no veñen ao caso, ou sí, según se mire,  e despois do multitudinario éxito acadado no derradeiro concerto  na  A Rúa, provincia de  Ourense ( non é que tocásemos na rúa, que tamén, é que a Rúa de Valdeorras (que non de Petín coma din outros) é un lugar case no fin do mundo donde Xesucristo perdeu as sandalias,  a un chisco da comunidade autónoma de Castela-León, e que tardamos máis de 3 horas en chegar alí e perto de 4 en volver; o motivo de este desaxuste horario ainda hoxe é todo un misterio para min) o  pasado día 30 de Xullo (mesmo nos querían contratar para ir a Eurovisión); pois repito que o noso grupo mudou por un nome  que, de verdade a mín nin me vai nin me ven, pero que democráticamente resultou das urnas dos compoñentes, Xarope de Uva, un antollo coma outro calqueira. Para  min o nome favorito era e segue a ser  PAR DE NÓS,  sempre o sigo decindo de boca para fóra, non vaia a ser que Paula, Lorena, Tania, Manolo, pero sobre todo Pepe o artífice coido do nome de marras se ofendan. Pero así é a democracia. Pois como ía deci,r mañán tocaremos en Bembrive, organizado pola Entidade Menor Local do mesmo nome. Como xa dixen noutro artículo, tamén góstame de botar de cando en vez alguna locución latina porque os avogados somos así, qué lle imos a facer, i en este preciso intre hai que decila sen máis preámbulos: “Alea Jacta es”, o que é o mesmo “ a sorte está botada”, frase que pronunciou un día como outro calqueira aquel emperador romano chamado César. Agardemos que os nosos conveciños de Bembrive teñan a ben amosar un respeto profundo á nosa actuación, como sempre o fixeron  ata o de agora , pois os paisanos de San Blas, que é o patrono de esta fermosa parroquia de Vigo, son moi agradecidos cos músicos i en xeral coa xente da farándula. Somentes para rematar vou mencionar un pequeno incidente diplomático que non chegou a maiores por mor dunha fotografía  do grupo publicada no diario Faro de vigo do día 28 de Novembro. Explícome: nesta foto como veredes “non son todos os que están pero sí son todos os que son”, ou é ao revés, menuda liada teño enriba. Eu estiven a piques de provocar un cisma maior do que fixo a Iglesia nos anos 1378-1417( tamén chamado Cisma de Occidente pois houbo neste tempo dous Papas, o de Roma e máis o de Avignon), e mesmo pensei poñer un título:”esqueceron a Milucho-Sabotaxe malintencionado-exclusión imperdoable-o que se mova na foto non sae-Milucho non existe, etc”,  porque na devandita foto non aparece Milucho por ningures, ou sexa un servidor, ou se aparezo é  en forma de Espírito Santo, cousa que non me fai ningunha gracia,   pois coma xa sabedes  son agnóstico convencido; ¿Convencido de qué?, pois de todo e de nada ao mesmo tempo, porque coma decía Sócrates o filósofo  (470-399 a.C.) o persoaxe máis enigmático de toda a historia da filosofía “Só sei que non sei nada”, e así quedou tan pancho. Deste xeito non tiven máis remedio que facer unha sentada antes do ensaio e reinvidicar a miña proclama: "MILUCHO TAMÉN EXISTE".  O que acontenceu, explicoume Manolo Olegario o alma mater do grupo, foi que  él enviou a fotocomposición ao Faro de Vigo con todos os compoñentes do grupo, nin máis nin menos, pero por mor dunha conspiración xudeo masónica ou vai tí a saber o qué, e tamén por mor dos Megapixeles do carallo (así mo dixo con estas verbas tan rotundas), a foto se descompuxo dando como resultado esta  fotodescomposición, ou sexa, dito en linguaxe para que se entenda, descompúsoxe a foto, desaparecendo misteriosamente Milucho de ésta. Así é a vida mesma, cruel coma ela sola.  O incidente non chegou a maiores coma xa dixen antes, i  en boa armonía fixemos as paces e preparamos no noso estudo de grabación, o concerto para este día tan sinalado. Mesmo tivemos tempo para facer algúns chistes, axudando deste xeito, a disipación do malentendido, igoaliño ca brétema no verán, esvaese axiña, e nós somos homes e tamén mulleres que temos un saber estar e unha dignidade .O que non entendín moi ben foi o que aconteceu  a piques de concluir o ensaio cando a miña querida amiga Lorena, pequena pero moi pavera ela (xa sabedes o que di o dito popular, a muller é coma a sardiña canto máis pequena máis feitiña) dixo aquelo de: ¿Déixasme proba-lo teu clarinete?, eu díxenlle, Tí mesma, e despois dun rato soltoume a frase que me deixou descolocado, e mesmo estiven toda a noite rosmando nela : O teu clarinete é maís duro co de Carlos. Unha de duas:  ou eu son moi corto, que tamén pode ser, ou esto último non o entendín, preguntareille mañán antes do concerto.
A reivindicación de Milucho
Concerto Xarope de uva-Bembrive, 3 decembro 2011 />