día y hora

sábado, 25 de agosto de 2012

MUSA DE BELUSO-Poesía

MUSA DE BELUSO
 
 
O vento dondo do leste
peitea a túa crina trigueira:
Ónde estabas naquela noitada serena?
 
A túa faciana alumea
coma un farol as sombras
ocultas e segredas:
Ónde ibas polas soidosas vereas?
 
Efémera presenza dubidosa;
reverdece o sangue das miñas veas;
acouga a mágoa luída.
 
Traballada, reflexiva, intuitiva;
moitas veces preguizosa,
outras, é coma unha mareira
que ateiga a miña mente ociosa.
 
Zanfonea rebuldeira;
ponche fóra de cacho;
esborrancha as miñas ideas,
e logo, marcha algareira:
 
Ónde vas agora ás présas, compañeira?
 
 

jueves, 23 de agosto de 2012

CORRUPTELAS- artigo publicado no Faro de Vigo, 28-08-2012


CORRUPTELAS

No voy a hablarles de la “corrupción entre particulares” contemplada en el artículo 286 bis de nuestro código penal, ni de cohecho, ni tan siquiera de tráfico de influencias.
         Leyendo un artículo este fin de semana, la autora argumentaba que, quizás, parte de culpa de la crisis económica-y de valores-que padecemos la tenemos también nosotros, las personas de carne y hueso, por la mala costumbre o abuso que cometemos en ocasiones cuando favorecemos a alguien o somos favorecidos por ciertas personas que, en el ejercicio de sus funciones privadas o públicas, nos adelantan para mañana una consulta de traumatología, por ejemplo, que en principio estaba citada para octubre del 2014, con sólo darle a la tecla “intro” del ordenador, obteniendo con este favor diferido una caja de bombones; o cuando alguien contrata al amigo del vecino, saltándose a la torera  el turno correspondiente y la norma establecida, siendo agasajado en este caso con dos botellas de albariño de la casa sin etiqueta( pues no piensen que los servicios de empleo públicos -otrora Inem- les vayan a solucionar a ustedes la vida). Y así podemos enumerar más ejemplos, sin que esto sea un reproche contra nadie ni tampoco un catálogo cerrado de formas poco ejemplarizantes de sacarnos las castañas del  fuego. Todos hemos vivido, padecido o escuchado por boca de presuntos corruptores o corruptos algo semejante alguna vez. No creo, sinceramente, que ningún juez vaya a meter en el trullo a nadie por estas pampringadas o malas prácticas sin malicia. Este tipo de corruptelas las ha habido siempre, van implícitas en nuestro código genético, y más aún desde que conocemos el contenido de algunas de las novelas de picaresca de nuestro siglo de oro español.

            Termino diciendo que, aunque inevitablemente este tipo de corruptelas se sigan produciendo, nunca alcanzarán la categoría de gran corruptela, cuando no corrupción, que han practicado determinadas entidades financieras y administraciones públicas a lo largo de estos últimos años, y que son la verdadera causa de nuestras penurias actuales.

            ¿Qué culpa tenemos algunos si lo que hemos pretendido, inocentemente, es imitar a nuestros personajes públicos más famosos, estén o no incluidos en la revista Forbes; que nos hayamos mudado a un dúplex en el centro;  comprado un todoterreno de alta gama; que seamos socios de un club de golf y de vela; hayamos viajado a los lugares más apartados de la tierra, o queramos vivir efímeramente la vida de otros, alcanzando de este modo la hipocresía absoluta de sentirnos alguien importante en este valle de lágrimas?

 Lo dicho, va en nuestros genes.

miércoles, 22 de agosto de 2012

VAGUIDADES- Poesía

VAGUIDADES

Estou ermo;
dame preguiza ata de lavar a cabeza:
non cho digo con firmeza,
nin tampouco con certeza, nin con lixeireza,
dígocho con xusteza
e con franqueza.
                                                                                                              Qué rareza!.....

Hoxe comeza
un novo día......,ata que desapareza.....,
e floreza
outra vez.
                                                                                                               Qué proeza!......

Así é a vida de moitas persoas;
chea de dor, de maleza, de tristeza,
                                                                                                               Qué viveza!......

                                                                                                                  Qué torpeza!.......,
que ninguén che coñeza;
che esqueza.

SERÁN DESCRITIVA- Poesía

SERÁN DESCRITIVA
 
Á fin, despois de abolloar hai só uns poucos días,
o ceo está case limpo de nubes, aventurando
o día de mañá un armisticio.
 
Hoxe o mar está calmo coma un prato;
pequenas vagas onduladas
arrolan a gamela, coma nun berce salgado.
 
Á tardiña, o sol broncea o meu corpo aos poucos;
case non hai vento, este vento serodio
e morno de finales do mes de Agosto.
 
As roseiras, os xeranios, as prantas
do meu xardín agradecen este tempo,
dándolles o derradeiro tributo a este sol temperado.
 
Unha voda de pardais garulan
e fan viravoltas no aire,
furando o ceo coma un lóstrego.
 
Unha gama de apoucados cores
verdes, ocres e marelos
pintan a paisaxe das veigas e soutelos.
 
As sombras fanse cada vez máis alongadas,
coma figuras esveltas, semellando
pinturas do Greco,
 e xogan coa luz final do día
ás agachadas.
 
O sol vaise, amodiño, detrás dos outeiros
do meu pequeno Universo.

lunes, 20 de agosto de 2012

QUE NON MEDRE O ABATEMENTO- Poesía

QUE NON MEDRE O ABATEMENTO


Malas novas chegan dende o Norte,
e no ar hai un recendo
a desacougo e renuncia.

Políticos desleixados
podrecen as nosas veas,
contaminan o ar limpo
de propostas tolleitas.

Envelenan as ilusións
dunha xeración perdida
e logo nos din, con desprezo,
que "sabían o que facían".

Por mor duns cantos ladróns
que sorrín ás agachadas,
que empobrecen a nosa vida
e fenden a nosa ialma(l)
estamos hoxe aquí, xuntos,
para que non nos quiten o soño,
para que non aldraxen esta Democracia,
acadada despois de moitas e
fatigosas batallas.

A Educación, a Sanidade,
a nosa Cultura, o emprego;
as nosas vidas esnaquizadas;
queren ferir de morte este devezo compartido.

Queren soterrar no esquecemento
esta nosa rebeldía pacífica,
para que sexamos
coma vagas sen escuma, árbores sen raíz,
boias á deriva como dicía Ortega y Gasset,
a mercé dos mercados aloucados
e políticos insensibles e mercenarios.

Temos a obriga de afiuzarmos,
de seguir berrando,
de desenmascarar as medias verdades,
de non ter medo a equivocarnos,
de seguir sumando esforzos.

Non nos deixemos enredar
polas palabras políticamente educadas.
Non nos deixemos engaiolar por falsas promesas,
que só buscan atordarnos,
e non resolven as nosas inquedanzas.

Só Nós seremos quen
de virar este rumbo errado que nos queren impoñer.

Só Nós seremos quen
de coller o temón da nosa propia existencia.

Que non medre o abatemento.

(1) licenza poética

UN DÍA DE VERÁN ANUBRADO E GRIS- Poesía

UN DÍA DE VERÁN ANUBRADO E GRIS


Era un día de verán anubrado e gris;
a brétema esvarábase polas linguas de terra arredadas,
e asolagaba os corazóns dos homes.

Hai poalla e despois chuvia;
hai melura e mais mera,
e hai amores que sofren
longas noites de espera.

domingo, 19 de agosto de 2012

EN LA BARRA DEL BAR- Relatos do verán-Publicado en El Correo Gallego, 26-08-2012


EN LA BARRA DEL BAR

Los que acostumbramos a tomar café en la barra de un bar conocemos bien los motivos de la guerra oculta que se libra, a veces, intramuros. Con sólo mirar a los camareros nos damos cuenta de la calidad del café que te van a servir. La rabia contenida fuera de los límites de la barra se transforma dentro del mostrador en una guerra de guerrillas sin límites; miradas mutuas que cortan el ambiente; empujones y pellizcos cuando no dardos envenenados en forma de exabruptos y miradas encendidas.

            Pero no puedes evitar ser un espectador privilegiado ante tanta tensión que se palpa en el ambiente. Y tú, en medio del fuego enemigo, como un casco azul de la ONU, te encuentras con el siguiente dilema: optar por una intervención sutil y pacífica, corriendo el riesgo que, entre el fuego cruzado, viertan sobre ti, no ya la ira o la indiferencia, sino el café que con tanto cariño pretendías tomar pacíficamente, o largarte sin más dejando el líquido elemento a medias y mascullando para tus adentros cualquier frase irreproducible. Ya ni te atreves a pedir el azucarillo que no te han puesto, ni menos aún el detalle que sí han servido a tu vecino y con el que suelen agasajar a los clientes en ocasiones, un  churro más tieso que un palo que sólo se vuelve dúctil cuando se sumerge –el churro- en el café con leche calentito.

            Ahora sabemos que la culpa a tanta tensión acumulada en la barra del bar la tienen algunos clientes impacientes e incalificables que siempre pretenden ser ellos los primeros en ser atendidos, incluso antes de que entren por la puerta del establecimiento, mostrando, de esta forma, la mala educación que no tienen en sus casas, y provocando el nerviosismo, la mala leche y el desasosiego de nuestros amigos los camareros.