día y hora

sábado, 11 de agosto de 2012

APAGÓN A LOS INFORMATIVOS-publicado en La Voz de Galicia, 13-08-2012-


APAGÓN A LOS INFORMATIVOS 

Deberíamos prescindir definitivamente de ver los telediarios, efectuando un apagón digital en nuestros televisores, debido al bombardeo de noticias tan pesimistas e inútiles que nos transmiten como el tiempo empleado en digerirlas.

            Da lo mismo que sintonices uno u otro canal televisivo, incluidos los Autonómicos y locales, el resultado es el mismo; hasta los presentadores parecen cortados por el mismo patrón informativo, regostándose en los malos datos económicos del día, en las calamidades y miserias humanas o en las guerras que hace más de dos mil años siguen sucediéndose, a pesar de los intentos espurios de los dirigentes de todo el planeta por aplacar la ira y la sed de venganza bíblicas.

            Es como  si nos torpedeasen diariamente en la línea de flotación de nuestra frágil moral, infundiéndonos miedo en el cuerpo para obtener  el resultado, que no es otro  que la parálisis psicológica de los televidentes.

            A todo esto hay que añadir el tinte rancio con un descarado viraje informativo a estribor que ya se está apreciando en estos momentos en los contenidos de la radiotelevisión pública, echando por la borda el trabajo independiente y muy profesional de la generación de periodistas más imparcial de los últimos tiempos.

            Por todo ello, propongo un apagón digital a nuestros telediarios, invirtiendo el tiempo de los mismos en darnos los ciudadanos el ánimo y consuelo necesarios que nos niegan los informativos.


NON TEN PEDEGREE-POESÍA

NON TEN PEDIGREE


Ensarillada no seu rolo de tea branda
adoita ter a mesma expresión na súa faciana.

Sempre con ese aceno imperturbable
froito, se cadra, da súa vida resignada.

Non ten pedigree que se saiba,
nin ten lembranzas da súa nenez,
afeita a seguir submisa dende sempre
as pegadas vacilantes.

Ás veces semella querer falar,
e enxerga os teus pensamentos
cunha ollada indescifrable.

Pero deseguida entra en transo,
como nun soño  de fondo catarse,
devecendo e "rallentando"
o seu respiro.

jueves, 9 de agosto de 2012

A NOITE Á ESPREITA - POESÍA

A NOITE Á ESPREITA


Dende a miña pequena atalaia
vexo pasar xente miúda
ata esvaerse na recta infinda.

Un can ladra a refoladas
con un son aguzado e rouco;
pombas revoan no meu tellado;
serpea o camiño empinado
ata esmorecerse co soutelo
de eucaliptos e piñeiros.

O facho, co seu escintileo compasado
guía a miña ollada
cara á illa enfeitizante.

O balbordo da vida da paso
á noitiña silandeira,
e a lúa espreguízase aos poucos
do seu escondedoiro segredo.

Lámpadas febles alumean
os vieiros  impenetrables das herdades.

A noite á espreita.

miércoles, 8 de agosto de 2012

LA TIRANÍA DEL GOBIERNO-publicado en el Faro de Vigo, 14-08-2012-


LA TIRANÍA DEL GOBIERNO 

Ya lo manifestó en su día Montesquieu, el pensador de la Ilustración francesa, en su obra más conocida “Del Espíritu de las Leyes” cuando sostenía, hablando de la tiranía que: “Existe una real y otra de opinión, que es cuando los que gobiernan ordenan cosas opuestas a la manera de pensar de una nación”.

            Parece definitivamente que los que nos gobiernan van por un lado y la ciudadanía por otro camino bien distinto. Los primeros, adoptando medidas sangrantes impuestas desde otros gobiernos y poderes económicos que hacen valer su posición de dominio, marcando de paso el territorio y, al mismo tiempo, anestesiando a los segundos, o sea a todos nosotros, con tanta medida económica de gran calado y cambios legislativos, sin pararse a pensar que en cada casa existe ya en estos momentos tantos dramas personales que esta historia se está pareciendo cada vez más a un gran hospital de damnificados debido a la recesión económica más profunda conocida.

            Es como si a cada uno de nosotros nos estén administrando poco a poco y a través del BOE una pequeña dosis de morfina que hace que nuestro cuerpo quede paralizado con sólo leer la exposición de motivos, el articulado y disposiciones transitorias de algunas leyes, y que nuestros pensamientos presenten un encefalograma tan plano como nuestra convicción espuria de encontrar un puesto de trabajo. Pero esta tiranía del Gobierno tiene un componente perverso añadido como lo es el que, al mismo tiempo que promueven y aprueban leyes en contra del sentir de la inmensa mayoría de los ciudadanos, se está produciendo una auto inmolación política, pues reconocen que ni a ellos mismos les complace las leyes que dictan, lo que nos hace sospechar que quienes nos gobiernan no son los “nuestros” sino los “otros”, y que, como obedientes súbditos, se limitan simplemente a administrar la dosis de este medicamento soporífero y anestésico que compramos a multinacionales farmacéuticas alemanas y nos prescribe muy gustosamente el galeno gobierno teutón.

martes, 7 de agosto de 2012

PRESAXIO-POESÍA

PRESAXIO

                                                                                           (Moderato)
                              Sempre estás aí, perto do meu corpo,                             
collendo o bafo da miña inquedanza;
pero non son quen de dicirche nada.

Sinto a túa preocupación
reflectida nos meus soños intermitentes;
pero bates no muro da palabra entrecortada.

A parálise teimosa, os acenos amedrentados,
acochando quizais unha falla primitiva;
pero non son quen de dicires nada.

Advirto no ar infectado
pola chuvascada serodia do verán
un recendo murcho a terra mollada;

e no luscofusco acolledor e vermello
presaxio respostas esgotadas
e receos infundados
que podrecen as veas salitrosas.

A treboada ven chea de novas inquedantes
que descargan no horizonte notas dominantes
de dor ferida soterrada.

lunes, 6 de agosto de 2012

BARULLO NA AREA- relatos do verán-Publicado en el El Correo Gallego, 8-08-2012-


BARULLO NA AREA 

Coido que existe un grupo de seareiros do noso Celtiña que se chama “barullo no área” ou algo semellante, pero este artigo trata doutra cousa ben diferente…..ou se cadra non tanto.

            Nas nosas praias batémonos de cando en vez con certas tribos de persoas que no canto de falar entre elas como adoitan facelo nas súas casas, ou mesmo na consulta do médico, levan o altofalante enriba, poñen o volumen a todo meter e cóntannos a súa vida envorcando as propias miserias, e mesmo poñen a feder a todo aquel que se mova un chisco na súa toalla, sen ter en conta que a menos de metro e medio pode haber outra xentiña que o que quere simplemente é poder gozar do seu tempo de lecer en paz, en harmonía e equilibrio coa contorna; dándoche a airexa na cara e escoitando coma as ondas baten manseliñas na beira do mar; e non estoutro: Manolito, no molestes aos señores e ven a tomar a merenda, non cho digo dúas veces!, dito con un ton de voz de contralto para riba.

            Certamente Manolito, os seus curmáns e amigos semella que non teñen nin pais nin nais coñecidos, e andan ceibes pola areeira coma se de satélites sen planeta se tratase, xogando á pelotiña de marras, e de paso tocando as pelotas aos indefensos e pacíficos veciños e veraneantes.

            Eu, de ser concelleiro da areeira na miña Vila, poría un chip intelixente nos bañadores dos nenos e nenas e conectado co oído medio e interno dos seus pais, para que deste xeito cada vez que Manolito ou Marisiña, poño por caso, anden amolando aos sofridores e pacíficos veraneantes, zósquenlles un ouveo enxordecedor que faga vibrar na octava máis alta da nota Sol maior, o yunque, o estribo e mais a trompa de Eustaquio.

domingo, 5 de agosto de 2012

AS CABICHAS ESPICHADAS-relatos do verán-publicado en el Faro de Vigo, 13-08-2012-


AS CABICHAS ESPICHADAS 

Cada verán observamos nalgúns picotos de area, coma se de illas soberanas se tratase, as cabichas espichadas. Non é que estean ao chou espalladas, que tamén, senón ao redor dos parasoles e toallas constituíndo un verdadeiro andazo porcalleiro que zarrapican cada ano a nosa areeira e que son o sinal evidente de que nese preciso lugar houbo un asentamento nómada de certas ánimas con non moi boa educación.

            As cabichas poden ser longas ou curtas dependendo do índice de confianza dos cidadáns na nosa economía, e coma esta non está últimamente para darmos moitas ledicias, as cabichas están tan esgotadas que case non se aprecia o seu xeito arredondado,  semellando  lambiscadas; por iso ás veces miramos cómo as gaivotas peteiran nelas imaxinando atopar nos refugallos da nicotina algún cheiro coñecido.

Só temos que observar unha destas cabichas, e sen necesidade dun análise en profundidade coma o do ADN, por exemplo, para termos unha idea aproximada do estado de ánimo do seu dono. Se, poño por caso, a cabicha é curta e aínda por riba está esmagada de máis por mor de premer os beizos ata deixala coma unha palleta, pois podemos concluír que a posuidor daquela sospeita que a súa empresa vaille incluír nun ERE de extinción, apurando ata os derradeiros intres a súa bonanza económica, e por conseguinte o fume do seu pito.

            Antes de ser o que son agora –simples cabichas-, foron no seu día unha unidade incombustible de pracer e ilusión que axiña esmorecíase dende que prendía a muxica do mixto ou o chisqueiro no corpo do cigarro. O mesmo acontece coa nosa economía, que agoniza a cada paso cando nos poñen á liña os nosos socios Europeos, e por este motivo as nosas cabichas están tan apuradas coma as Contas Públicas ou as nosas cartillas de aforros.

            Todo este lerio ven a conto para dicirvos o seguinte: Fagan o favor de non deixar as cabichas nas nosas praias!; e leven cadaquén as súas miserias para casa, deixando a nosa areeira tan limpa e inmaculada coma verdadeiramente se merece. Ata máis ver.