día y hora

viernes, 9 de diciembre de 2011

Y al final del camino…….”o arco da vella”


Iba en dirección a mi pequeño universo que es Beluso, como ya sabéis,  el puente de Rande estaba cubierto por una densa niebla, y dejando  el corredor do Morrazo me  detuve en Castiñeiras y más concretamente en el cementerio municipal de Bueu donde reposan mis seres queridos, mis padres, mi hermana, mis padrinos, mi familia. 
 Es curioso, porque siendo agnóstico convencido alguien me dirá, Si no crees por qué vas a un cementerio,  No creo ni dejo de creer respondo, soy un agnóstico convencido no un ateo declarado, no es mi intención refutar a nadie, lo que ocurre es que detesto la práctica enfermiza e irracional de cualquier religión .Encuentro  este "camposanto"   un lugar  “seguro”,  un terreno neutral donde las almas de las personas que ahí descansan me transmiten  serenidad y tranquilidad. Me encuentro cómodo en la soledad del bosque donde solamente se escucha el sonido de los eucaliptos cuando son acariciados por el viento. Adecento un poco el lugar de enterramiento donde reposan mis seres queridos y después de un tiempo de reflexión me voy con un sentimiento de nostalgia y melancolía. En dirección a Beluso por la carretera comarcal que me conducirá a nuestra casa, me detengo a contemplar el bosque en un lugar llamado Forqueiros que en esta época del año está precioso, con esa sinfonía y tonalidades de colores ocres, castaños, amarillos, verde musgo, etc. que te hacen recordar que el invierno ya está llamando a la puerta aunque la temperatura este año está siendo más suave de lo habitual.
 Dejo a mano izquierda la Ermita de San Mamede, que me trae muchos recuerdos de mi infancia y contemplo cómo a lo lejos se divisa ya el mar, con un manto gris plomizo que contagiado del cielo de la misma tonalidad nos invita a reflexionar y pensar. A muy poca distancia de nuestra casa en Beluso , de repente aparece como un rayo electrizante  el arco iris “o arco da vella”. Sale de la profundidad del océano con ese colorido  característico, sobresaliendo más si cabe por el efecto del cielo y el mar. ¡Qué maravilla! Apuro un poco y ya desde la terraza de nuestra casa lo contemplo en todo su esplendor. No uno, sino dos arcos da vella paralelos aparecen ante mí como diciendo:" por muy duro que sea el camino, por muchas adversidades que pases en tu vida, al final del camino encontrarás…….”o arco da vella”, y entonces, me acordé de un buen amigo “imprescindible” que nos dejó en el mes de julio pasado, Francisco Justo Carou Blanco, párroco de Boiro, y también de Ulises.

Escuchamos la versión de "somewhere over the rainbow", por Israel Kamakawiwo'ole:

jueves, 8 de diciembre de 2011

La soledad del bloguero

a miña dorna

Desde que empecé este blog en el mes de octubre de 2011(exactamente el día 10 a las 18:53:00 horas) y a raíz de un viaje que realicé en septiembre a las tierras cálidas del Sur, y más concretamente a la preciosa ciudad de Cádiz donde vive mi familia gaditana, no podía imaginar las consecuencias que me podía  acarrear esta nueva singladura en mi vida. Largas horas de pensamientos filosóficos (Miluchadas filosóficas), buscar documentación, citas históricas, tener a mano varios  diccionarios, realizar fotocomposición o foto descomposición según se mire, subir con dificultad vídeos a You tube, cometer errores, muchos errores,  volver a empezar, etc….

No estoy  seguro, pero me da la impresión que llevo toda mi vida escribiendo y dedicado en cuerpo y alma a este blog. Pero últimamente estoy notando una sensación extraña, que ya me lo había advertido “a miña dorna”:¡ Milucho, es el mal del bloguero!  Me gusta hablar de vez en cuando con “a miña dorna”. ¿Por qué no?, uno puede hablar con quien quiera. ¿No hablamos con las plantas, con los animales,  y hasta con nuestros muebles?; pues yo hablo con “a miña dorna” (y también hablo con mis guitarras, especialmente con una a la que le puse el nombre de  anduriña en honor de esa ave migratoria tan sorprendente como hermosa y que en castellano se llama golondrina, pero eso es otra historia), y llegamos a la conclusión…que estamos solos. Estoy solo. No es que me importe especialmente, pues ya sabéis que el título de mi blog es como es “a dorna na illa de Ons”; que una de mis canciones preferidas es “ma solitude” (mi soledad),  hermosa canción de Georges Moustaki, etc.(La escuchareis al final de esta entrada del blog).

 El destino del bloguero quizás sea estar solo en este mundo virtual que es internet. Sí, es cierto que compartes con tus amigos , conocidos y también desconocidos este blog, pero al final y también al principio estás completamente solo en el ciberespacio, en el mundo de Picasa, en el de Sión de Matrix y en el de mi Isla de Ons a la que también podemos llamarla Ítaca, que para el caso viene siendo lo mismo, pues representa, según la obra de Homero, la ODISEA, el sueño de Ulises (Milucho) de volver una y otra vez a su Isla para descansar después de un largo viaje lleno de dificultades e incertidumbre.
**************************************************************************
Nota:
Homero( Grecia, s VIII a.C): escribió la Ilíada y la Odisea, las dos grandes epopeyas de la antiguedad en Grecia.- Odiseo: héroe griego de la guerra de Troya (Ulises en la tradición latina).


miércoles, 7 de diciembre de 2011

Invitación do Bar Iglesario en Cela (Bueu), templo gastronómico e tamén berce do viño TINTA FEMIA

 Manolo eo seu fillo Gustavo, Bar Iglesario Cela (Bueu)                                                                                        
Hoxe día 6 de Nadal, celébrase o cabodano da Constitución Española de 1978, trinta e tres anos xa da restauración da democracia  no Estado Español. Pois ben, este día tan  sinalado non foi escollido ao chou coma algún poida pensar, senón a conciencia, con aleivosía, premeditación  e tamén, porque non, con gañas de botarlle o dente a un bruño da ría e tomar un grolo dun caldo tan sorprendente ao paladar coma característico no seu cor e textura ,o Tinta Femia. Un viño sen etiqueta (non lle fai falla), nin sulfitos nin trapalladas de esas, que nin é caíño nin barrantes, simpremente é outra cousa ( “anguloso en boca con tremenda frescura, ligero de cuerpo y crujiente acidez, puro nervio, volvían defectos de verdor, pero seguía agradable, salvaje, diferente.”..como moi ben describe un entendido na materia na páx.web mileurismogourmet), que ten o seu nacemento nas ladeiras  doces e  mansas (seica hai perto de 185 hectáreas de viñedo  en Cela e a Cepa nai sementáronna  en 1782) de esta parroquia tan fermosa de Bueu como é Cela  onde o viaxeiro pode contemplar dende o adro da igrexa románica do século XII de  Santa María de Cela, ou tamén se se quere facer un pouco de sendeirismo dende o alto de Chans, unas fermosa panorámica que vai dende a  enseada de Bueu coas  Illas de Ons , Onza e Sálvora ao lonxe ata os lindeiros do concello  de Marín, co illote de Santos e a illa de Tambo, sempre sostendo a vista na outra beira da ría onde están esas vilas tamén fermosas coma son Portonovo, Sanxenxo e Raxó. Pois ben, fomos invitados (pagando nós por suposto) polo meu amigo Manolo, taxista de profesión con licencia no concello de Bueu, dono, titular e maître do Bar Iglesario, toda unha institución tanto culinaria coma vitivinícola. Agardábanos na entrada , a unha pegada do adro da igrexa de Santa María de Cela do século XII e díxome: Milucho e señora, porque o meu amigo é un cabaleiro dos de antes:¡ Vades a degustar un bruño  da ría especialmente escollido para esta ocasión que mesmo quita o sentido, xa veredes ¡. Eu ao escoitar a verba Bruño da ría lembreime de Poldo Mosquera, meu amigo, meu cuñado e e home que leva o mar nas súas veas, e dixen:



(Bruño: cría de centola ou centola junior, crustáceo decápodo, nome científico "maja Squinado", Herbst,1788)

 Vou dar testemuña deste crustáceo mariño facendo unha fotografía do devandito bicho , porque, de momento que eu saiba ainda non se inventaron as cámaras de fotos con cheiro  incorporado, haberá que estar moi atentos aos novos adiantos científicos. Pero non só comemos o devandito bruño da ría, tamén empanada de mexillóns e un arroz negro con chocos  que estaba para chupa-los dedos. Teño que decir que o bar Iglesario en Cela é moi coñecido no mundo mundial. Alí podeste atopar dende un madrileño de Carabanchel alto atá un Arxentino da pampa, e mesmo fálase nese templo gastronómico varios idiomas, non todos ao mesmo tempo,pero sí por separado, pois teñen mesmo na entrada un gabinete de traducción e interpretación, ¡Non Problem! Despedímonos do noso amigo Manolo e máis do seu fillo Gustavo facéndonos unha foto, como Deus manda, dentro da barra do restaurante  e brindando , coma non podía ser doutro xeito, con unha fecha de viño variedade vitivinícola TINTA FEMIA. Deica pronto.
Coma agasallo, dedícolle ao meu amigo Manolo e a súa familia a canción de Andrés Dobarro:" o tren que me leva pola beira do Miño".
) Cela, praia de Agrelo e paseo por Bueu (incluindo o encontro cos meus amigos Emilio e Carmen

martes, 6 de diciembre de 2011

IX PREMIO DE XORNALISMO JOHÁN CARBALLEIRA


Johán Carballeira é o seudónimo de José Gómez de la Cueva,  poeta, xornalista e político galego. Iniciouse no xornalismo no ano 1923 nas páxinas de Faro de Vigo, colaborando noutros xornais e publicacións como El Pueblo Gallego ou Céltiga entre outras, destacando cos seus poemas ,narracións i entrevistas. En marzo do 1936 foi nomeado Alcalde de Bueu representando ao Partido Galeguista nas candidaturas do Frente Popular. Neste breve tempo foi responsable, entre outras iniciativas, de eliminar a utilización da dinamita no mar que tanto dano fixo  e ainda hoxe estase a facer en menor medida. Foi fusilado polo réximen franquista en Poio (Pontevedra) o 17 de abril de 1937. (As bases do concurso están publicadas en internet.)

***********************************************************************
"alea jacta es", la suerte está echada. Este es el artículo con el que voy a concursar al IX Premio de Xornalismo Johán Carballeira, según votación popular. Gracias a todos(as).
Pois ben, meus queridos amigos, curmás, curmáns e demais familia: Este modesto aprendiz, despois de iniciar este ano a miña andaina polo mundo do artigo periodístico  e ver cumprido o sono de ver cóma mesmo me publicaron  algúns  dentro da sección “cartas al Director” en distintos xornais galegos, como Faro de Vigo, Atlántico Diario, La Voz de Galicia ,  El Correo Gallego, vou poñer a continuación tres  artígos publicados en lingua galega, porque a miña intención é presentarme a este IX Premio de Xornalismo Johán Carballeira organizado polo Concello de Bueu. Foron máis os artigos publicados, tanto en castelán coma en lingua galega, e mesmo outros que no veron a luz nos diarios. Todos estes artigos están no meu Blog; se tendes a oportunidade e paciencia podedes leelos. Por orden cronolóxico vou a escoller 3 artigos que son: “¿De volta á normalidade?”, publicado o día 12 de setembro de 2011 no Faro de Vigo; “Reencontro”, publicado en Atlántico Diario o día 2 de Octubro de 2011; e para rematar “Ninguén quere ser Presidente. Interpretación ceibe do mito de Sísifo”, publicado no Faro de Vigo o día 30 de Novembro de 2011. De estes 3 artigos somentes podo enviar un ao certamen. Agardo a vosa opinión. Graciñas pola vosa colaboración.
                                  ¿De volta á normalidade?

O mes de setembro lembrámolo cunha sensación de saudade e morriña. Deixamos atrás pouco a pouco o vran e camiñamos paseniño cara una nova estación. Este é o tópico que sempre nos quixeron vender, e abofé que resultou ata hoxe.
A partires de este vran os tópicos esnaquizáronse polo aire. Ós que como eu gústanos de expremer deica o límite a nosa  retranca galega, notamos que a xente non rí as grazas como antes e míranos con abafallo como decindo: “Este carallo, parece parvo”. O sol deste vran xa non quentou como sempre o fixo. Voltaron de novo ás nosas praias as neveiras e bocadillos, o balbordo dos rapaces, as picadas das abellas e fanecas inglesas. Quen se aburriu neste vran foi porque quixo. En definitiva, non foi un vran normal, nin coido que o sexa nunca máis. Xa me contaredes: a marusía interminable das caixas de aforros, que xa non voltarán a ser caixas nin tan siquera de aforros porque estes sinmpremente evaporáronse por arte de maxia; agora xa non nos permiten endebedarnos; nos din que hai que apretar o cinto nestes intres das vacas fracas porque engordamos ficticiamente nas vacas bolechas; as curmáns de risco (primas de riesgo en román paladino) e demais parentes impronunciables;  os ataques especulativos ás débedas soberanas; a deriva do Goberno socialista, si algunha vez existiu tal; os levantamentos dos estados islámicos reclamando máis liberdade; a visita do Papa; os indignados; as eleccións que xa petan na porta e ainda por enriba, as liortas domésticas nos concellos, deputacións, nos nosos barrios, na nosa propia comunidade de veciños, etc. Estafadores, corruptos, manipuladores; un que se vai  á República Dominicana , con premeditación, alevosía e nocturnidade; outro con síndrome postvacacional e outros laiándose en voz alta das súas innumerables doenzas, facéndonos partícipes das súas miserias. Isto é, como diría Franz Kafka, una metamorfose en toda regra.  Viramos según veña  o vento, non sabemos si para mal ou para pior. Nada volverá a ser normal, é coma se quixeramos convertir en normalidade o que nunca o foi. Nada é normal, nin  o foi na política, na economía, nin tan siquera nós. Deambulamos o vaivén dos mercados e contaxiados pola voráxine das noticias que como un martelo crabuñón fuchícanos os miolos con noticias repetitivas e negativas. E algún día, ¡por fin, de volta á normalidade!, como se esta fora boa. Eu dígovos que nunca existíu. É un feitizo para que sigamos consumindo a reo o que non temos, hipotecándonos para servir ós mesmos que nunca deixaron de engordar os seus puchos a costa das nosas ilusións.


¡Viva a utopía!. Como diría o noso conquistador Colón cando visitou por primeira vez Cuba: ¡Manda carallo na Habana!. Quén nos iba a decir a nós algún día que chegaríamos a este estado catatónico.

                             REENCONTRO 
 Non sei se a vosoutros os pasou algunha vez algo semellante, pero a mín, cando achégase o intre do reencontro veñen a miña memoria moitas lembranzas esquecidas no fol de cando eramos nenos. Quén de nós non experimentou alguna vez estas sensacións.
Veñenme  amoreados, as veces de xeito aturullados, pensamentos, imaxes dun tempo que ninguén pode recuperar xa  pero sí endexamais debemos esquecer.
Lémbrome  de aquel día na festa de Sannamedio ( un amigo meu rebautizouno como aquel Santo que está no medio) en Beluso (Bueu) nunha atracción de feira chamada  “os barquillos”, que subían e baixaban a unha velocidade endemoñada, cando o feirante do posto - menudo fillo de p…- díxonos ós meus primos e a min que iamos naquel invento do demo, que nos iba a enviar á lua, empurrando con unha forza sobrehumán aquel aparello. Eu, que non tería mais de sete anos pensei: ¡ Non carallo non, a lua non quero ir que está moi lonxe!. E ocurriu o inevitable. Chimpei de aquel xoguete infernal, con tan mala fortuna que a proa ou a popa ( dende aquel día teño dificultade para situar estes elementos fundamentais da embarcación) esnafrouse  coa miña fronte  deixando  para sempre a sinal imborrable dos vintecatro puntos de sutura que me practicou o médico.
De viaxe ás terras cálidas do sur  en procura da miña familia gaditana, e a mais de vinte mil pés  de altura, non deixo de imaxinar cómo será este reencontro despois de tantos anos . Sucede cando eramos cativos e agardabamos a chegada dos Reis Magos. Unha sensación de ledicia, desacougo e nervios percorren as nosas veas. É un momento máxico. Se cadra non será como nos esperabamos, pensamos en voz baixa. Dubidamos. As veces penso que ir na procura do teu pasado non é tan doado como parece. “Non deberíamos irrumpir de súpeto nas vidas cotidiáns dos demais, ainda que sexa a nosa propia familia….” Como acontece no verán, a brétema esvaese axiña. Temos que escoitar sempre ó noso corazón e ir na procura das nosas ilusións por moi lonxe que estean.



         NINGUÉN QUERE SER PRESIDENTE.INTERPRETACIÓN CEIBE  DO MITO DE SÍSIFO

Non me refiro precisamente a ser Presidente do País, Comunidade Autónoma ou dun club de fútbol. Aquí sí que hai candidatos dabondo. Refírome a ser Presidente da tua propia comunidade de veciños, se tes a desgraza  de vivir engaiolado nun piso. Nin Deus vaite salvar “dominus vobiscum”. Según sexa o sistema de elección estipulado nos estatutos ou na propia costume establecida nos acordos reflexados no libro de actas, si che toca tes que apandar co cargo “velis nolis”. Non o digo eu, o dí o artículo 13.2 da ley de propiedade horizontal. Así que resignación, porque durante todo un ano vas a ser  o branco de toda-las críticas. Fagas o que fagas sempre haberá motivos para botar abaixo as tuas tímidas ilusións. Agás que……sendo dono e tendo o teu piso alugado vivas  a 500 kilómetros de distancia,” exempli gratia”. Aquí podes ter una probabilidade. O que acontece si ti solicitas a renuncia no mes seguinte ao teu flamante nomeamento, eso sí, dirixíndote ao Xuiz, porque as cousas hai que facelas como Deus manda e sempre dentro da legalidade. Mediante un xuizo moi sinxelo en canto ao procedemento, que se chama “de equidade”, o Sr. Xuiz dirá a todo-los conveciños de esta nosa comunidade, quén raio vai a ser o incauto que, mal que lle pese, vai a levar o destino de tan pesada misión. Igualiño que aquel parvo chamado Sísifo que por mor dunha xenreira dos Deuses gregos de aquel entonces foi obrigado a levar una rocha coma un mundo ao cumio dunha montaña, para una vez arriba mirar abraiado cómo caía ladeira abaixo “ab absurdo”, lóxicamente polo efecto da gravidade, o que  ocorre que él daquela non o sabía. E para máis carallada este castigo divino era “in aeternum”. ¡Mira que hai que ser revirado para desexar a un home semellante tormento! Así que se vostede é nomeado presidente “gaudeamus”; lémbrense do coitado do Sísifo, e a pesar das ingratitudes que reciba como agasallo por parte dos seus conveciños o seu castigo somentes durará como moito un ano. “Pax vobiscum”.
***********************************************************************************

lunes, 5 de diciembre de 2011

Pablo, o dono do bar Zamora, o banqueiro de Mosende

O meu amigo Pablo, o dono do bar Zamora, o banqueiro de Mosende



El dí que non é de Mosende: “Eu nacín en Vigo, nesta gran urbe”, pero por mor de circunstancias que no veñen ó caso, ou sí según se mire, fun a parar a esa Vila situada no cu do mundo, ao sur de Porriño, a máis exactamente a catro kilómetros do centro”. Pero eu non me fio; como di o dito popular “non te fies nin dun Xudeu”, unha trapallada de frase coma outra calqueira. Isto ven á conto , e non é por aldraxar aos xudeus, xa coñecemos todos que este pobo bíblico e tamén os Ourensanos  se caracterizan por ser grandes emprendedores e millores comerciantes. Neste senso, o meu amigo Pablo o dono do bar Zamora na rúa do mesmo nome en Vigo (onde  disque naceu) é un pillabán de moito coidado .Acontece que dende fai algún tempo ten o seu bar que mesmo semella unha entidade de creto, ou sexa un Banco, por iso eu lle chamo Pablo o banqueiro de Mosende. Explícome: Xa sabedes cos  bancos procuran meter nos nosos miolos dende un fondo de inversión ata un xogo de tixolas, todo ao mesmo tempo. E iso é o que fai o noso amigo Pablo, tratando de copia-las técnicas de venda dos bancos, tamén podemos chamala como din os ingleses  “merchandising”, ten aos clientes últimamente moi trabucados e abafados con tanta oferta de productos. Porque, ademáis de poñerche un café ou un viño do país, poño por caso, ao mesmo tempo estache vendendo tanto unha folla de bacallau con langostinos, coma un xogo de axedrez, coma un lote de viños con tirarrollas, ou tamén ,xa que estamos a piques de entrar no Nadal, unas cestas cheiñas de productos propios do tempo en que estamos. No seu bar tamén pode un mesmo xogar a lotería primitiva, adiviñar o seu futuro, que tamén ten máquina para iso, ou navegar polo espacio virtual de internet , porque Pablo  ou tamén Pabliño(eu podo chamalo deste xeito cariñoso porque é o meu amigo) é ante todo un home preocupado polas novas tecnoloxías científicas. Eu xa lle dixen máis dunha vez: “Pabliño, isto en lugar dun bar mesmo semella que entramos no casino de  Las Vegas”; pero Él mírame e solta aquilo de :”ainda que eu vivo en Mosende, nacín en Vigo e son un home moderno e actualizado como poucos”. O que acontece é que con tanta oferta de productos e de servizos, un xa non sabe a qué xogar e con resignación decímoslle a Pablo, o dono do bar Zamora, o banqueiro de Mosende, ¡Veña, apúntame a todo!.

domingo, 4 de diciembre de 2011

Antonio Carballo, Toñito para los amigos, el hombre de las mil y una sensaciones.

Carballo tocando la Gloria, catedral de Santiago de Compostela

 Antonio el hombre sereno
 principio de una gran amistad

la amistad personificada

 nuestra pasión, el Mar y el tenis

No podía continuar mi blog sin dedicarle unas  merecidas palabras  a  mi amigo Antonio Carballo, Toñito para los amigos, el hombre de las mil y una sensaciones”. Compañero en mil batallas, hombre sereno, templado y tranquilo,  proveniente de una familia emprendedora  de Covelo (municipio al sur de la Provincia de Pontevedra) que fundó en Vigo hace 44 años el Bar Carballo en la calle Manuel Núñez, toda una institución y  un negocio familiar “en el sentido estricto de la palabra”, como él muy bien puntualizó en su artículo publicado en  el  Faro de Vigo el 6 de junio de 2011.El Bar Carballo, como muy bien dice mi amigo Toñito,  todavía perdura hoy en la memoria colectiva, sobre todo por sus famosas y exquisitas “empanadillas” (con copyright top secret), que con tanto arte y esmero elaboraba, y me consta  aún lo sigue haciendo hoy día su madre Peregrina, también Pere para los amigos.
Pues bien, mi amigo y yo tenemos las mismas aficiones, todas ellas sanas y deportivas, por supuesto: la  música,  la natación y el tenis. En cuanto a la natación , este bucanero y prototipo de arroaz marino es capaz de permanecer en el agua, si es  en la playa de  Agrelo mejor, durante horas y horas. Ir a la boya es lo que más le gusta. Provisto de unas gafas para nadar con  GPS inteligente puede  recorrer más de seis millas náuticas sin el menor esfuerzo y luego regresar a la playa como si nada; aparece y desaparece entre las olas con esa brazada suya característica, que deja sin aliento a más de una persona.  ¡Qué tío!  Ya en su día le dediqué unos  versos que dicen así:
En esta vida los sueños están,                             Como Ulises, nuestro sueño es

Para cumplirlos, sin pensar en más,                   volver a Agrelo una y otra vez,

Ven conmigo Amigo, vamos a tomar                  para buscar a Penélope, 

Unas “estrella”s para olvidar.                               Quien sólo existe en la B.B.C.
(Nota del Autor: B.B.C. representa a Beluso,Bueu,Cela)
Pero es en el tenis, o sea en el terreno de juego (ya sea en moqueta o cemento de obra) y con una raqueta en la mano donde mi amigo  Antonio, el avezado deportista, manifiesta todas las sensaciones que lleva dentro.  Su lema en la cancha de tenis y en la vida en definitiva es el siguiente: “cuando entra el primer saque, sobra todo lo demás”. Así es mi amigo Antonio, Toñito, una persona  con un concepto del juego y de la vida en general equilibrado y sereno. Para finalizar, y dado que como ya dije al principio compartimos las mismas aficiones, entre ellas la música, le dedico con todo mi afecto y cariño  una canción de  Frank Sinatra que a buen seguro le hará recordar más de una sensación , ”my way” a mi manera: