CITA PREVIA
Cáseque todo nesta vida redúcese a una absurda e indolente
cita previa. Comprobeino días atrás cando tiven que acudir á Seguridade Social –I.N.S.S.-
na procura dun trámite burocrático, aparentemente, sinxelo.
Boas –díxenlle
ó garda de seguridade da porta- veño a que me poñan un selo neste escrito. Ten
cita previa?, preguntoume. Pois claro home, teño, hoxe non se poder facer nada
sen ela, contesteille retranqueiramente. Colla un número e agarde a súa quenda!
Pero teño xa cita previa para as 11 hs e son menos cinco! Botoume unha ollada de resonancia magnética.
Ao final saquei, coma quen vai a chacinaría, o número 23 –no luminoso aínda
escintilaba o 9-. Sinto, pero naquel intre doume un apretón inexcusable.
Perdoe, ónde está o baño? Ten cita
previa? Non me diga que tamén fai falla…
Faga o favor, colla número. Nun chiscar de ollos, sin saber cómo foi, o
letreiro de marras bulía coma unha centella e púxose, de súpeto, no número 24.
Mirei ó garda.
Miroume cun aceno de emoticono burleiro, como dicindo de boca para fóra: hoxe ata para mexar
hai que pedir cita previa, non sí?
Eu, por non
ser menos, díxenlle en latín: credo quia absurdum!
Por suposto tiven
que coller, de novo, outra CITA PREVIA.
