Sinto que fuxen
as miñas palabras;
precipitarse
o meu pensamento
cara ó infinito.
A mirada perdida
no punto equidistante
do luscofusco vespertino
anega o meu corazón ferido,
e transpórtame alén do mar,
cara a outro mundo
de ilusións e de vellos
soños fragmentados.
***
Sei que o
Outono
está
aquí;
entrou pola
fiestra da casa
enchoupando,
intermitente,
5 a
concavidade vermella do tellado.
Enriba, o
ceo ameazante
énchese de
chumbo algodoeiro,
arrastrado
polo vento
preguizoso
e morno do Sur.
10 Sei
que, logo, virá o inverno;
caerá, de
cedo, a noite,
e asolagará
as veigas e soutelos
coa súa
luva sombría.
Sei que
haberá, aínda, moitos
15 días
anubrados,
moitas e
longas noites
de
espera,
de
inquedanza,
agardando
volver a verte de novo
en
Primavera.
21 Sei
que si pecho os ollos
atopareiche
e atoparasme
ao carón do
mar,
camiñando
cos pés descalzos
pola
area.
26 Sei,
tamén, que si esperto,
de súpeto,
esquecereiche
e esquecerasme
para
sempre,
Compañeira.
***
Vexo tenrura na túa mirada
de ollos azuis,
Comprometida.
Aprecio un sopro de aire novo
nos teus beizos lenes,
Consentida.
Camiña, devagar, polos vieiros
impenetrables
do meu corpo,
Perdida.
Eres como un regueiro limpo
que sacia a miña sede,
Redimida.
***
Entre
recendos a eucalipto
1 e
herba mollada
camiña o
vento
Silandeiro.
Revoan
murchas polo chan
2 as
follas de carballos e
Piñeiros.
Preto,
extramuros,
3 escoitase
o latexo
dun regato
exiguo
onde
medran, freixos e
Salgueiros.
O vento
maino do Leste
4 abanea,
cun laio inmortal,
as pólas
das árbores,
Unlla
e carne,
Mar
e Ceo.
***
(interludio)
(interludio)
Unha
chuvia cantareira zarrapica
os
vidros da xanela;
as
pingas de auga quedan
apegadas
no cristal e,
no
intre, escorregan
anárquicas,
procurando
o seu
descenso natural.
Experimento
co bafo do meu nariz,
e vou
nebulizando, a pares,
o vidro
afumado
ata
crear un mapa
de
buratos simétricos e fuxidíos.
Fóra,
unha mera perpetua
anega
os
montes, o mar e as leiras.
***
(rosa de novembro)
Resistes a turrada
da primeira friaxe do Outono,
Impasible,
namentras as demais
amosan xa o seu esqueleto mortecino.
Non sei que farás
cando chegue, por fin, o inverno,
e te volvas definitivamente
Invisible;
non sei canto tempo
resistirás aínda,
rosa, roseira;
a miña rosa,
Invencible.
***
(poema descritivo)
Miradas
esquivas
que se
buscan sen querer,
insinuantes,
percorren o
perímetro do vagón;
5 O
barullo do tren golpeando
con
cadencia os raís;
movemento
sinuoso e compasado
lembrando,
talvez, tempos pretéritos;
breves
cabezadas somnolentas
10 alimentando
o breve soño intermitente;
cheiros
indescifrables
suspendidos
na atmosfera
espertan
instintos reprimidos
e
escorrentan os praceres concupiscentes;
15 deixando
atrás a paisaxe montañosa e suave,
as augas
caudalosas e tranquilas,
adentrámonos
na chaira ampla e mais estéril,
e na terra
arroibada.
Vexo, ao
lonxe, estacións envellecidas,
20 decadentes,
con letreiros ferruxentos;
paredes
zarrapicadas de grafitis;
imaxes
fugaces sucédense tras a xanela,
sostendo a
mirada perdida
no
horizonte plano:
25 pernas
entumecidas e doridas
polas horas
mortas;
ir e vir
polos corredores,
desafogando
a preguiza entre vagón e vagón,
apeándome
no andén solitario:
30 un
café, aire fresco e renovado
nun lugar
descoñecido.
De novo no
vagón
as mesmas
facianas, diferentes,
mergullándote
na lectura,
35 no
teu mundo,
intercambiando
a mirada
cos outros,
contigo mesmo,
co teu
presente e o teu pasado,
co teu
silencio.
As
horas pasan vagarosas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario