DEFUNTOS ALCUMES
Nós, os galegos, “honramos” en vida aos nosos paisanos
poñendo algún alcume agarimoso, uns máis acertados ca outros, todo hai que
dicilo; pero tamén o facemos cando a persoa atravesa sen remedio a fronteira
dos vivos.
Só hai que
mirar as esquelas que adoitan poñer os nosos xornais nas súas derradeiras
páxinas para observar esta saudable
costume de alcumar aos nosos benqueridos defuntos. Alguns destes alcumes teñen
relación co traballo que fixeran en vida o defunto, a saber: “o cesteiro, o afiador, a peixeira”; outros amosan o afecto que
lle profesaban os seus: “a raíña, a parrochiña”; e finalmene temos uns que
é todo un misterio diviño: “o milhomiños
ou o mirafondos”, entre outros
moitos.
Cando comezei a traballar como
xerente nunha asociación de empresarios, o seu presidente dicíame daquela: ”Milucho, o primeiro que tes que facer pola
mañá cedo é mercar o xornal, e deseguido botar unha olllada ás esquelas, por se
algún asociado marchara sen avisar ó outro barrio”.
Abofé que
dende aquela, mirar as esquelas é o segundo que fago- o primeiro é ler con
atención a sección de opinión “cartas ao director”-, unha teima coma outra
calqueira.
Sei que
moitos lectores tamén o fan –refírome a mirar as esquelas, naturalmente-,
porque ademais do propio finado, tamén podemos decatarnos se este era solteiro,
estaba viuvo, o nome dos fillos, netos, curmáns e demais familia.
Pero onde
cravamos a mirada nas esquelas, no intre, é no alcume porque, se había algunha
pequena dúbida co nome do finado, deseguida caemos da burra dicindo aquelo de:
Mira ti de quen ven sendo o fulano!
Estes alcumes,
principalmente nas nosas vilas, herdábanse de avós a pais, para despois pasaren
aos fillos, de xeración en xeración, ás veces para alguns coma se fose unha
pesada lousa cando o alcume é revirado de mais.
Finalmente,
cando algunha persoa morre lonxe do seu lugar de nacemento e entérrano, fanlle
o funeral ou celebran o cabodano no seu pobo, o alcume, que figura debaixo do
nome do finado nas esquelas dos nosos periódicos atrae, cando menos, a
curiosidade dos parroquianos congregados na igrexa ou fóra, no adro, dándolle deste
xeito o derradeiro e sentido homenaxe ao defunto.
Esta cristiá
costume de alcuñar nas esquelas trasládase despois aos cemiterios poñéndoos nos nichos,
perpetuando para sempre os “defuntos alcumes” nos nosos camposantos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario