(Nocturno)
Traspasando
a soleira das sete do serán,
un día do
mes de San Martiño desapracible
e chuviñoso, cae a noite
coma unha cortina de aceiro negro
espallando os
derradeiros ecos da vida,
a feble luz
das farolas palidece,
déixame un
vaso de auga
na mesa de
noite, perto do libro de poemas,
a canella e
a rúa mollada,
mañá,
quizais escampe, quizabes.
Hoxe foi un
día complicado cargado de boas novas,
a miña
primeira sentenza,
logo
direiche o que penso
cando entre,
paseniño, na habitación, ás atoutiñadas,
e che atope
mergullada nas túas lembranzas,
o libro,
coma unhas ás, caído no teu regazo
e o teu
ventre latexando con cadencia de adagio.
Miro, de
novo, a rúa intransitada
e só vexo
sombras esvaídas e ausentes,
pecho os
ollos, abro as mans,
exhalo
preguntas esgotadas,
escoito a
cuarta sinfonía de Brahms,
e protexido
dos meus propios medos,
sentindo a
calor do teu corpo,
bico os teus
beizos e susúroche ao oído
palabras
cómplices que só ti comprendes.
No hay comentarios:
Publicar un comentario