 |
| Lola López Villanueva e Guadalupe Vizoso Aldao |
 |
| ´Xosé Mª.Alvarez Cáccamo, poeta, adicando unhas sentidas palabras |
 |
| Xosé Novas Piñeiro e Xosé Mª.Alvarez Cáccamo |
HOMENAXE A JOSÉ GOMEZ
DE LA CUEVA-JOHÁN CARBALLEIRA- NO 75
CABODANO DA SÚA MORTE
Moito se ten dito nos eidos político, xurídico, periodístico
e literario verbo dos acontecementos vividos e sofridos por homes e mulleres,
fusilados, represaliados e desaparecidos na guerra civil española. As
testemuñas desgarradoras de pais, nais, fillos, netos, familiares e amigos de
todos aqueles que polo feito de pensar de xeito diferente i exercer a
súa liberdade de expresión foron afastados , cobran vida cada ano coma
este que ven sendo a homenaxe non só a unha persoa en particular, senón a
todas aquelas que foron subvertidas por un réximen que con alevosía e premeditación tentou
aniquilar a conciencia da xente de ben.
Sirva estas
palabras e o poema que deseguido direi para expresar o sentimento de gratitude
en col de tódalas persoas que deron a súa vida para que nós tivésemos unha
oportunidade de coñecer a democracia e a liberdade que son as nosas señas de identidade máis prezada. Escollo tamén uns párrafos de
dous artigos periodísticos meus, publicados
en prensa: “Xaque mate, Xuíz Garzón”,
publicado no Faro de Vigo o 24-02-2012, e “Hai que ter memoria”, que veu a luz
no Diario de Pontevedra o 2-03-2012. O Poema fai referencia á dramática
despedida de Johán Carballeira nunhas breves liñas escritas no reverso da foto
da súa noiva, hora e cuarto antes de ser fusilado.
“Hai que ter memoria” (Diario de
Pontevedra, 02-03-2012)
……
Comprobamos as facianas das
persoas represaliadas, desaparecidas ou
mortas e que son os verdadeiros dramatis
personae e o vivo reflexo de cidadáns con vidas tan cotiáns coma as
nosas: Mestres, mariñeiros, alcaldes, amas de casa, etc, mulleres e homes que sufriron , horresco
referens, o absurdo dunha contenda sen sentido. Sobre colleume
especialmente o recordatorio escrito no reverso da foto dos fillos pequenos dun
preso , que agardando a norte na cárcere díxolle aos seus a modo de artículo mortis: “Douvos un bico de
despedida e o derradeiro adeus, sen poder estreitar os vosos corpiños contra o
meu corazón”. O dito nestas palabras que levan a dor ferida na alma reflexa a
sin razón dunha etapa da nosa historia que non debemos esquecer, porque como
dixo Virxilio hai moito tempo :Vivit sub
pectore vulnus, a ferida vive baixo o peito.
“Xaque mate, Xuíz Garzón”(Faro de
Vigo, 24-02-2012)
…….A persecución destes delitos non é unha teima do xuíz
Garzón, é un deber e un dereito de toda persoa de ben por coñecer, no caso dos
miles de desaparecidos durante o franquismo, qué foi de todos aqueles que polas
súas ideas políticas un día desapareceron para sempre, deixando orfos aos seus
familiares e tamén a un país que viviu denque aquela no ostracismo político
durante demasiado tempo.
POEMA
Ás sete da mañá haberá silencio contido
na Vila,
a lúa deixará de brillar, mingua a
noite e medra o día.
O mar tinxido de morte cando sexa as sete da
mañá,
asolagará as fragas, as conciencias mudas,
e a miña vida.
Cando espertes comezará un novo día.
Soarán as campás ás sete da mañá,
será entón a nosa despedida, meu amor,
i eu pensarei en ti, e ti en min, en
paz.
No hay comentarios:
Publicar un comentario