SOÑOS

Onte, despois do almorzo botei unha pequena soneca no sofá. Mergullei no mundo de Morfeo na metade do telexornal das 3 do serán. Foi breve, non máis de un chiscar de ollos, pero profundo. Ó contrario do que acontece case sempre, lembreime de todo cando espertei.

            En vez de estar cos ollos pechados, semella que vivín unha morea de sensacións telúricas e cósmicas. Ao redor de min amósanse seres mitolóxicos: reis e raíñas, trasnos e unicornios, anxos e fadas. I eu no medio daquela fraga paradisíaca andaba espido coma Adán no paraíso. Formaba parte do mundo da fantasía, non tendo máis preocupación que embolecar de cando en vez coa pola  dun ameneiro ou carballo.

            A inocencia compartida naquel mundo mitolóxico onde non existían normas escritas senon consuetudinarias provocaba nos seus habitantes un estado de ledicia universal. As treboadas e marusías ficaban fóra, e non afectaban a temperatura morna que dentro facía medrar, amodiño, as árbores, plantas e flores. Non existían conflitos nin liortas serias; as pequenas diferenzas resolvíanse polo eido do diálogo e o entendemento. A Xustiza era popular e humana,perdón fantástica.

            Naquela soneca tamén lembreime da poesía Machadiana e Lorquiana; da miña nenez, das ilusións esnaquizadas polas obrigas e polo paso do tempo; da teoría dos átomos de Demócrito e dos catro elementos da natureza de Empédocles.

            Entón espertei e volvín ó mundo real, e dixen polo baixo: “Deixade que disfrute do meu espazo de liberdade, un pouco máis”.