INCOMUNICACIÓN
VS COMUNICACIÓN
Ensináronnos
dende pequenos a comunicarnos, pero non a incomunicarnos. Xa dende a
barriga, felizmente incomunicados no líquido amniótico e tan a
gusto, os nosos pais invitáronnos a saír coa promesa de que,
fóra na vida extrauterina, estaríamos mellor comunicados.
A
incomunicación, en principio, debería ser a negación, a ausencia
de comunicación, pero eu coido que as dúas son tan complementarias
coma necesarias; é máis, penso que non podería existir a unha sen
a outra. Son coma o día e a noite, o sol e a lúa, elementos
imprescindibles para a vida. Despois dun tempo prolongado de
comunicación precisamos, necesitamos outro de silencio; coma o
mar precisa a calma despois dunha marusía. Entón, por que ese
empeño enfermizo de termos que comunicar constantemente. Ás veces,
non dicires nada é un xeito válido de comunicación coma outro
calquera; unha insinuación, un xesto, unha mirada. Debemos aprender
a escoitar o silencio. Incomunicación vs comunicación: que
gran dilema; que gran verdade; qué gran mentira.
No hay comentarios:
Publicar un comentario