QUE NON MEDRE O ABATEMENTO......

QUE NON MEDRE O ABATEMENTO……

(que no cunda el desánimo)
(recollido no meu poemario, VAGANTÍO)

Malas novas chegan dende o Norte,

e no ar hai un recendo

a desacougo e renuncia.

Políticos desleixados

podrecen as nosas veas,

contaminan o ar limpo

de propostas tolleitas.

Envelenan as ilusións

dunha xeración perdida

e logo nos din, con desprezo,

que "sabían o que facían".

Por mor duns cantos ladróns

que sorrín ás agachadas,

que empobrecen a nosa vida

e fenden a nosa ialma (l)                             (1)  (licenza poética)

estamos hoxe aquí, xuntos,

para que non nos quiten o soño,

para que non aldraxen esta Democracia,

acadada despois de moitas e

fatigosas batallas.

A Educación, a Sanidade, a Xustiza,

a nosa Cultura, o emprego;

as nosas vidas esnaquizadas;

queren ferir de morte este devezo compartido.

Queren soterrar no esquecemento

esta nosa rebeldía pacífica,

para que sexamos

coma vagas sen escuma, árbores sen raíz,

boias á deriva como dicía Ortega y Gasset,

a mercé dos mercados aloucados

e políticos insensibles e mercenarios.

Temos a obriga de afiuzarmos,

de seguir berrando,

de desenmascarar as medias verdades,

de non ter medo a equivocarnos,

de seguir sumando esforzos.

Non nos deixemos enredar

polas palabras políticamente educadas.

Non nos deixemos engaiolar por falsas promesas,

que só buscan atordarnos,

e non resolven as nosas inquedanzas.

Só Nós seremos quen

de virar este rumbo errado que nos queren impoñer.

Só Nós seremos quen

de coller o temón da nosa propia existencia.

Que non medre o abatemento.