CONVERSAS CO MEU
REFRIXERADOR
Xa mo advertiu o vendedor
cando troquei o meu vello refrixerador por un “no frost, clase A
plus”: “este aparello ata pode mesmo falar”. Non lle dei máis
importancia ca dunha sutil técnica de venda, coñecedor cun
ferrancho sofisticado, por moi no frost que sexa, é incapaz
de levar unha simple conversa. Pero foi ao terceiro día, nunha desas
interminables noites de insomnio cando comprobei abraiado que era
certo, o meu refrixerador non é que fale pronunciando vogais e
consoantes, senón con sons agudos ou graves dependendo do estado de
ánimo. Dende ese día aprendín a súa linguaxe, do mesmo xeito cos
científicos interpretan os infrasons que emiten os cetáceos, coma
as baleas, dende as profundidades oceánicas. Polo día permanece en
silencio, cumprindo o seu quefacer, enchufado polo cordón umbilical
á rede eléctrica, e pola noite espreguízase dando o seu primeiro
bocexo despois da media noite.
Ás veces sinto o seu
son dende a miña cama, chamándome cun asubío suxestivo, e non me
queda outra que ires á cociña a ver que quere. Últimamente non fai
mais que botar laídos, queixándose amargamente da súa falla de
liberdade encaixado no moble á medida que lle fixemos na cociña.
Entón eu dígolle que fóra as cousas non están millor, que non é
todo o que parece, e que nós, as persoas, tamén estamos perdendo a
pouca liberdade que temos, enchufados a unha realidade que nos supera
e desconcerta.
Abofé, sei que ninguén
vai crer esta simbiose tan extravagante e pensará: “cadaquén coa
súa teima”, i eu non serei quen de negalo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario