IX. Debuxos moi descutidos
Un científico xaponés, que xa sabemos que son máis pillos
cunha curuxa, fixouse nun símbolo feito
na rocha, debaixo, a man esquerda.
-Hum!......., mesmo semella a figura dun can ou cadela.
Porque o sexo aínda non o atopara, pero ti dalle tempo a un xaponés……..
Pola contra o noso científico galego,
que non ía ser meno co Xaponés, observou, perto dunhas figuras que semellaban
un home e un neno, algo así coma o debuxo esvaecido dunha nécora.
Ninguén lle fixo caso; ni ao
científico Xaponés ni ao Galego. Fixeron coma quen ouve chover. Parvadas,
dixeron.
X. Centro de Interpretación
Colleron os seus instrumentos de traballo, petates e
acordoaron a zona deixando catro guardias armados, por si acaso; non vaia ser
que algún espelido e revirado paisano fora cun martelo cravuñón e fixera
unha desfeita, esnaquizando por completo o Petroglifo e rapinando algún que
outro debuxo gravado, coma fixeran daquela algúns rateiros coas pirámides de
Exipto.
Dirixíronse á taberna de Checho para
xantar e comentar polo miúdo o novo descubrimento. Aquel estaba máis contento
cunhas castañolas porque fixera con esta expedición unha chea de cartos fóra de
tempada, e ao mesmo tempo pasaría á historia coma o patrón do barco que levou a
expedición de científicos á illa na procura dun petroglifo milenario esquecido.
Aos poucos
meses mesmo montaron naquel lugar un Centro de interpretación Prehistórica,
dándolle deste xeito un pulo económico importante á nosa Vila, sobre todo nos
meses de verán onde achéganse xente de todas as partes do mundo. Mesmo Checho
comprara daquela un catamarán con capacidade para cento cincuenta persoas
sentadas, e que facía a travesía á illa en pouco máis de media hora.
Por suposto Lois o marabillas, Quique
e mais Toñito, sempre que ían á illa nas vacacións de verán viaxaban de balde
no barco.
Agasallo da casa armadora, dicía con
un aceno de complicidade Checho.
FINAL
Dedicatoria
Á miña fermosa illa de Aunios, con gratitude.
Nota
Este conto ten nomes recollidos no libro “A Galicia Celta” de Antonio Balboa
Salgado, tamén nos “Estudos sobre a época
céltica en Galiza”, de Leandro de Saralegui y Medina. Tamén documenteime no
libro “arte rupestre no sur da Ría de Vigo” de Fernando J.Costas Goberna e
outros autores.
Navegando polo ciberespacio virtual de
internet, boteille unha ollada a algunhas páxinas web, especialmente fixeime en esta: “the curraghs of Ireland”, by James Hornell”.
Fago tamén mención a topónimos que
pódense atopar en calqueira vila, parroquia, aldea ou lugar coñecido e
descoñecido do noso País, especialmente nas parroquias de Bueu: Beluso, Cela,
Ermelo, Meiro, e por suposto na illa de Aunios.
Adenda
Intencionadamente omitín poñer nome ao noso pequeno Brión, o
primeiro habitante da illa de Aunios que topou a Morlinguer na praia de
Lagoelas. Agardo con agarimo que
vosoutros lle poñades un.
No hay comentarios:
Publicar un comentario