VII. Investigación
Escangallabamos da risa con algunhas fotos. Reparamos nas
dúas únicas fotos feitas do petroglifo da laxe, onde houbera o incidente de
marras. Chamamos decontado ao pai de Lois o marabillas. Achegouse e fixouse nos
debuxos unha e outra vez. Dáballe voltas as devanditas fotos, revirábaas; ata
de perfil. Os seus miolos empezaban a funcionar ao douscentos por cen.
- Non pode ser certo!, dixo ao final.
-Qué ocorre meu pai?, preguntoulle Loisiño preocupado.
-Pero vos sabedes o que atopáchedes, meus?
-Pois non, qué ven sendo logo?
Atoparan, sen sabelo, o petroglifo
famoso que ninguén achara xamais. Houbo que agardar mil cinco centos anos para que tres rapaces, amigos e compañeiros
de instituto foran quenes de achar o maior descubremento da prehistoria dos
nosos devanceiros.
O pai de
Lois levou as fotos ao Museo Provincial. Alí déronlle outra vez mil voltas;
foron na procura duns libros moi antigos: incunables e anteriores, dende o “Atlas do rei Planeta” ata chegar a un
que se chama mapa de “Hispania coa costa
da Gallaecia e o Uia Flumen, da Xeografía de Claudio Ptolomeo do século II d.XC,
que seica foi un xeógrafo e astrónomo Grego de moita sona e fixo daquela e case
sen medios a Geographia, unha especie
de mapa mundi”.
Aí estaba a resposta e o significado
ao Petroglifo, agás un pequeno detalle. Había unhas letras e símbolos esvaídos
polo paso do tempo, case impercetibles. Non estaban escritas en linguaxe
romana, nin árabe, nin fenicia, nin exipcia, nin chinesa nin nada semellante.
De qué idioma se trataba entón, e cal podería ser o seu significado? si era
que tiña algún, claro.
Os expertos
do Museo Provincial pediron axuda a científicos de todo o mundo mediante
convocatoria oficial e tamén por vía diplomática. Mesmo chegaron a vir unha
dúcia deles: expertos en grafoloxía, en carbono catorce, en historia, paleontoloxía,
médicos forenses, da NASA, etc.
No hay comentarios:
Publicar un comentario