VI. De volta á casa
Chegaba o día da despedida da Illa. Con tristura, Lois o
marabillas, Quique e Toñito despedíronse por derradeira vez da praia de
Lagoelas, e da súa casa de fin de semana por uns días. Desmontaron as tendas de
campaña, recolleron as súas cousas, por suposto tamén o lixo acumulado, e con
morriña partiron cara ao peirao da illa.
Antes de chegar pararon no bar de Checho, que ademais, coma
xa sabedes era o dono e patrón do barco bateeiro reconvertido en un de pasaxe,
que lles levaría de volta para casa. Alí tomaron café con unhas pingas de
aguardente os maiores, e un refresco de kas
con xeo para os tres amigos.
-Qué tal meus, como foi a acampada?, preguntoulles Checho.
-Unha pasada, dixémoslle os tres á vez. Con gañas de repetir
o vindeiro ano, a poder ser sen carabina.
Contámoslle o noso
descubrimento na laxe, perto do souto de piñeiros da praia de Lagoelas.
Hum, dixo polo baixo Checho con un aceno de misterio.
El coñecía de oídas
tanto o lugar como a historia dalgún deses debuxos feitos na laxe. Dubidou un
chisco.
- Coido que daquela o pai de Lois o marabillas pode resolver
as vosas dúbidas. Seguiu a contar: O Pai de Lois o marabillas, que era patrón
de pesca, e mais eu andabamos nun barco de pesca ao Gran Sole irlandés hai tempo. Daquela desembarcabamos de cando en vez
na costa oeste dese fermoso País para reparar as redes, e facer avituallamento
nunha vila que se chamaba Galway no
condado do mesmo nome “county Galway”,
coido. Alí parabamos a xantar e a tomar unhas pintas de cervexa loira irlandesa
que mesmo quitaba o tino a máis dun mariñeiro nunha taberna que se chamaba Aunios onde fixemos amizade cun vello
paisano de mostacho e longas barbas, moi parlanchín; coido que se chamaba Morlinguer ou algo semellante, non o sei
moi ben. Pregúntalle ao teu pai, Loisiño que eu xa vou vello e os meus miolos
non dan para moito mais.
Ala, veña, bulindo!, collede os vosos petates que xa é tarde
e axiña imos partir.
A acampada resultou sinxelamente marabillosa. Chegaron ao
peirao da Vila de onde partirán hai poucos días, con un sentimento de saudade e
morriña, agardando voltar novamente. Esa foi a súa promesa.
Despois soubemos que Quique levara a revelar o carrete de
cartucho da súa cámara de fotos marca kodak.
Chamou por teléfono e quedaron en miralas na casa do irmán de Quique. Tamén
tiveron a a deferencia de chamarmos a nós tamén, porque daquela, tampouco nos
portáramos tan mal na illa, agás aquel pequeno incidente e posterior rifa por
todos coñecida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario