RAIAR O DÍA
O primeiro albor, que alumea
a soedade abafadiza e que preme
o corazón durante a noite confusa,
aínda conserva a súa natureza primitiva.
Non teñas medo das novas que abesouran
ás conciencias covardes; non te escondas
detrás da hipocresía herética de persoas de fasquía magoante,
de faciana indefinida, ensoberbecidas no seu mundo vacuo,
e que camiñan devagar polos vieiros insondables.
Comeza a perfilar o contorno esvaecido
das casas, das árbores, da paisaxe medrosa;
e amosa a timidez sen receo,
rexeitando favores prestameiros da noite usureira.
Esperta os soños do novo día, arrecendo
a soalleira mañá , embebecida deste aire húmido
de principios de setembro.
No hay comentarios:
Publicar un comentario