XAROPE DE UVA. SOMOS SOLIDARIOS. 1ª CARREIRA POPULAR, SOLIDARIA E NOCTURNA BEMBRIVE

Grupo Folk Xarope de Uva

                                                       A culpa foi dos megapixeles de M.Olegario(Too Much,  my  friend)

Por fin vai  a chegar o gran día, mañán sábado día 3 de decembro de este funesto ano (este calificativo ten que ver , xa sabedes, coa teima da situación económica, o paro, os mercados, a curmá de risco, os especuladores, ect) o noso grupo Xarope de Uva imos a actuar como artistas invitados na 1ª carreira popular solidaria nocturna  en Bembrive. O de solidaria e fácil entendelo pero o de nocturna xa me costa  un pouquiño :¡ Cómo raio van a mirar os solidarios atletas a pista de atletismo!; ¿quere decir isto que van percorrer as rúas provistos de fachos encendidos coma se fose a antesala das Olimpiadas?, teremos que estar atentos ao desenrolo da competición.  Dito isto, temos que facer algunas consideracións verbo da nosa actuación estelar. Xa coñecedes  o meu interés case enfermizo pola filosofía; pois resulta que un tal Heráclito de  Éfeso (540-480 a.C.)  xa dixo daquela :”Todo fluye”. ¿E isto qué diantre quere decir?. Pois moi simple, ven a ser  que Todo, e cando digo Todo e Todo, todiño, está en movemento e nada dura eternamente. ¡Qué home máis sabio!  Pois o certo é que o noso grupo antes chamábase O Son das Ondas, e por mor de circunstancias que no veñen ao caso, ou sí, según se mire,  e despois do multitudinario éxito acadado no derradeiro concerto  na  A Rúa, provincia de  Ourense ( non é que tocásemos na rúa, que tamén, é que a Rúa de Valdeorras (que non de Petín coma din outros) é un lugar case no fin do mundo donde Xesucristo perdeu as sandalias,  a un chisco da comunidade autónoma de Castela-León, e que tardamos máis de 3 horas en chegar alí e perto de 4 en volver; o motivo de este desaxuste horario ainda hoxe é todo un misterio para min) o  pasado día 30 de Xullo (mesmo nos querían contratar para ir a Eurovisión); pois repito que o noso grupo mudou por un nome  que, de verdade a mín nin me vai nin me ven, pero que democráticamente resultou das urnas dos compoñentes, Xarope de Uva, un antollo coma outro calqueira. Para  min o nome favorito era e segue a ser  PAR DE NÓS,  sempre o sigo decindo de boca para fóra, non vaia a ser que Paula, Lorena, Tania, Manolo, pero sobre todo Pepe o artífice coido do nome de marras se ofendan. Pero así é a democracia. Pois como ía deci,r mañán tocaremos en Bembrive, organizado pola Entidade Menor Local do mesmo nome. Como xa dixen noutro artículo, tamén góstame de botar de cando en vez alguna locución latina porque os avogados somos así, qué lle imos a facer, i en este preciso intre hai que decila sen máis preámbulos: “Alea Jacta es”, o que é o mesmo “ a sorte está botada”, frase que pronunciou un día como outro calqueira aquel emperador romano chamado César. Agardemos que os nosos conveciños de Bembrive teñan a ben amosar un respeto profundo á nosa actuación, como sempre o fixeron  ata o de agora , pois os paisanos de San Blas, que é o patrono de esta fermosa parroquia de Vigo, son moi agradecidos cos músicos i en xeral coa xente da farándula. Somentes para rematar vou mencionar un pequeno incidente diplomático que non chegou a maiores por mor dunha fotografía  do grupo publicada no diario Faro de vigo do día 28 de Novembro. Explícome: nesta foto como veredes “non son todos os que están pero sí son todos os que son”, ou é ao revés, menuda liada teño enriba. Eu estiven a piques de provocar un cisma maior do que fixo a Iglesia nos anos 1378-1417( tamén chamado Cisma de Occidente pois houbo neste tempo dous Papas, o de Roma e máis o de Avignon), e mesmo pensei poñer un título:”esqueceron a Milucho-Sabotaxe malintencionado-exclusión imperdoable-o que se mova na foto non sae-Milucho non existe, etc”,  porque na devandita foto non aparece Milucho por ningures, ou sexa un servidor, ou se aparezo é  en forma de Espírito Santo, cousa que non me fai ningunha gracia,   pois coma xa sabedes  son agnóstico convencido; ¿Convencido de qué?, pois de todo e de nada ao mesmo tempo, porque coma decía Sócrates o filósofo  (470-399 a.C.) o persoaxe máis enigmático de toda a historia da filosofía “Só sei que non sei nada”, e así quedou tan pancho. Deste xeito non tiven máis remedio que facer unha sentada antes do ensaio e reinvidicar a miña proclama: "MILUCHO TAMÉN EXISTE".  O que acontenceu, explicoume Manolo Olegario o alma mater do grupo, foi que  él enviou a fotocomposición ao Faro de Vigo con todos os compoñentes do grupo, nin máis nin menos, pero por mor dunha conspiración xudeo masónica ou vai tí a saber o qué, e tamén por mor dos Megapixeles do carallo (así mo dixo con estas verbas tan rotundas), a foto se descompuxo dando como resultado esta  fotodescomposición, ou sexa, dito en linguaxe para que se entenda, descompúsoxe a foto, desaparecendo misteriosamente Milucho de ésta. Así é a vida mesma, cruel coma ela sola.  O incidente non chegou a maiores coma xa dixen antes, i  en boa armonía fixemos as paces e preparamos no noso estudo de grabación, o concerto para este día tan sinalado. Mesmo tivemos tempo para facer algúns chistes, axudando deste xeito, a disipación do malentendido, igoaliño ca brétema no verán, esvaese axiña, e nós somos homes e tamén mulleres que temos un saber estar e unha dignidade .O que non entendín moi ben foi o que aconteceu  a piques de concluir o ensaio cando a miña querida amiga Lorena, pequena pero moi pavera ela (xa sabedes o que di o dito popular, a muller é coma a sardiña canto máis pequena máis feitiña) dixo aquelo de: ¿Déixasme proba-lo teu clarinete?, eu díxenlle, Tí mesma, e despois dun rato soltoume a frase que me deixou descolocado, e mesmo estiven toda a noite rosmando nela : O teu clarinete é maís duro co de Carlos. Unha de duas:  ou eu son moi corto, que tamén pode ser, ou esto último non o entendín, preguntareille mañán antes do concerto.

A reivindicación de Milucho

Concerto Xarope de uva-Bembrive, 3 decembro 2011 />