 |
| dornas no peirao de Bueu |
Si mirar aos distintos partidos da esquerda divididos é xa
unha cousa ben triste, observar a fenda e mesmo a escisión dentro dun propio
partido de esquerdas e nacionalista ten tintas de traxedia grega. Este é o caso
do Bloque Nacionalista Galego, BNG. As
tensións e rifas das distintas correntes e bandos dentro do partido
nacionalista, e mesmo as diferenzas persoais dos seus líderes non poderían deparar nada bo. Irmandiños, Máis Galiza e o
propio BNG co seu partido maioritario, a UPG, loitarán a partires de agora
divididos. Uns para non minguar demasiado so pena de ficar reducido a unha representación
minoritaria, máis se cabe, no Parlamento galego; e os outros por principiar,
xuntos ou por separado, unha nova andaina no eido da política galega. E
namentres, o espazo baleiro será ocupado deseguido por outras formacións
políticas alén das nosas fronteiras.
Botarlle a
culpa uns aos outros non leva a ningures, mais que a dividir aos propios
militantes e tamén aos simpatizantes e votantes que non terán outra que
achegarse ao voto útil, ou peor aínda, deitarse no leito da indiferenza da abstención. A responsabilidade de esta
desfeita a teñen todas aquelas persoas que non foron quen de achegar posición
común algunha e atopar un vieiro de entendemento. En definitiva, o que fixeron
uns e outros foi apagar as ilusións de moitos de ver un partido nacionalista
forte na nosa Terra algún día. ¿Qué foi de aquel BNG xurdido no ano 1982 despois de non poucas cambadelas,
e que acadou o seu clímax político nas eleccións autonómicas de 1997, sendo
daquela a segunda forza política no noso País?
Quizais sexa
o destino natural da esquerda en Galicia, e mesmo da esquerda en xeral: O minifundismo
político autárquico levado ata o seu
lindeiro máis extremo, fagocitándose uns aos outros. A teimosía de uns por non
ceibar a poltrona do poder dentro do
partido, aburguesando as súas estruturas dun xeito “contra
natura”; e outros virando perigosamente a babor, cara a un mar descoñecido,
fixo que “a estrela de cinco puntas”
quede ferida de morte no universo político do noso País, e xamais alumeará coma noutrora.
No hay comentarios:
Publicar un comentario