 |
| laranxas, parque Massó en Bueu |
A DESTEMPO (Publicado en Diario de Pontevedra, 14-03-2012)
Na miña parroquia de Beluso, en Bueu, podemos atopar toda a
filosofía da vida comprimida nun lugar de pouco máis de tres mil habitantes.
Este domingo a media mañán fun a estira-las pernas e a mercar o meu periódico habitual, cando de súpeto atopeime con un veciño que estaba a
colocar mesas e cadeiras na terraza do
seu bar. Saudeino: ¡Bos días, seica xa
chegou o verán!, ¿Non sí? A verdade é
que a temperatura ese día no era morna, senón quente de máis para seren ainda
inverno. O meu veciño contestoume de contado coas seguintes palabras tan contundentes coma
filosóficas: Xa está aquí o verán, sen
ter inverno, e continuou coa súa tarefa sen máis. Despois de darnos o
adeus, seguin a pensar na frase de marras que con tanta sabedoría díxome o meu
veciño. Eu, coma sempre, revirei a frase para atoparlle a profundidade
filosófica que se merece, e ata fixen un
exercicio de mnemotecnia. Pensei nas
reformas de gran calado do Goberno: A financieira, a laboral e as demais que
aínda están por vir. Pensei nos máis de cinco millóns de parados, na dación en
pago, nas participación preferentes, no fraude dos ERES, nos procesos xudiciais
mediáticos, etc.
Xa sabemos que hai tempo que as
cousas non son coma antes, ou coma nos transmitiron os nosos devanceiros, e mesmo cando as estacións
meteorolóxicas tiñan un senso agro alimentario De seu. Agora podemos observar
como agroman no mes de febreiro as
ameixeiras a destempo, e mesmo sáenlle as súas fermosas flores ás roseiras.
Acontece todo isto dun xeito atemporal, irrespectuoso, preguiceiro cos tempos e
coa memoria da nosa natureza máis sabia. ¡Se cadra será o cambio climático, pensei!
COUSAS DA REFORMA LABORAL (1), publicado en Diario de Pontevedra, 18-03-2012
O domingo pasado ao serán tivemos que ir pitando ao servizo
de urxencias por mor dunha doenza repentina da miña muller. Despois de pasaren
polo filtro do médico de porta, fumos a parar ao especialista, e cando tocou a
quenda chamounos a enfermeira: ¿Sabela
Sangra Moito, por favor?, preguntando pola doente da miña señora, que coma
vos podedes imaxinar non se chama deste xeito, senón Sabela Loira Menduiña(nome e apelidos finxidos).
Case que rifamos. ¡Perdoen vostedes! Sinto, equivoqueime de historia clínica -
cómo raio pódese chamar un así, pensei-. Non sei que me está a pasar. Teño un
desacougo tan grande desde que lin o RDL da Reforma Laboral, que todo son
dúbidas. Despois de calmarmos mutuamente díxenlle: Mire, eu son avogado, i
especialista en dereito laboral, se quere, pódeme preguntar. E a enfermeira
comezou a largar pola súa boca unha batería de preguntas que mesmo deixoume coa
cabeza feita un bombo. Que si era verdade o que di o RDL- xa
convalidado-respecto das facilidades para que te despidan; da diminución das
indemnizacións; das modificacións substanciais das condicións de traballo, etc,
etc. A cada afirmación miña as súas preguntas, poñiase a faciana da muller esbrancuxada, os ollos
birollos; case desvanécese. ¡Acougue muller!, díxenlle. ¿E os xuíces, que van a
dicir daquela?, preguntoume xa dende o chan. Seica van a mudar o principio
xurídico de “in dubio pro operario” por
estoutro de “in dubio pro empresario”,
contesteille. ¡Non pode ser verdade!, soltoume finalmente. Y eu concluín
dicíndolle:¡ Son cousas da Reforma
Laboral ¡.
Teño que
dicirvos que, finalmente, a doenza da miña
dona non revestiu maior importancia mais aló do susto inicial. Con
referencia á enfermeira-que por certo,
foi despedida con 20 días por ano traballado, segundo a nova reforma laboral-direivos
que ven a conto aquela célebre frase da derradeira escena da película
Casablanca: “Coido que aquel encontro
foi o principio dunha fermosa amizade”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario