MUSA DE BELUSO
O vento dondo do leste
peitea a túa crina trigueira:
Ónde estabas naquela noitada serena?
A túa faciana alumea
coma un farol as sombras
ocultas e segredas:
Ónde ibas polas soidosas vereas?
Efémera presenza dubidosa;
reverdece o sangue das miñas veas;
acouga a mágoa luída.
Traballada, reflexiva, intuitiva;
moitas veces preguizosa,
outras, é coma unha mareira
que ateiga a miña mente ociosa.
Zanfonea rebuldeira;
ponche fóra de cacho;
esborrancha as miñas ideas,
e logo, marcha algareira:
Ónde vas agora ás présas, compañeira?
No hay comentarios:
Publicar un comentario