QUE NON MEDRE O ABATEMENTO
Malas novas chegan dende o Norte,
e no ar hai un recendo
a desacougo e renuncia.
Políticos desleixados
podrecen as nosas veas,
contaminan o ar limpo
de propostas tolleitas.
Envelenan as ilusións
dunha xeración perdida
e logo nos din, con desprezo,
que "sabían o que facían".
Por mor duns cantos ladróns
que sorrín ás agachadas,
que empobrecen a nosa vida
e fenden a nosa ialma(l)
estamos hoxe aquí, xuntos,
para que non nos quiten o soño,
para que non aldraxen esta Democracia,
acadada despois de moitas e
fatigosas batallas.
A Educación, a Sanidade,
a nosa Cultura, o emprego;
as nosas vidas esnaquizadas;
queren ferir de morte este devezo compartido.
Queren soterrar no esquecemento
esta nosa rebeldía pacífica,
para que sexamos
coma vagas sen escuma, árbores sen raíz,
boias á deriva como dicía Ortega y Gasset,
a mercé dos mercados aloucados
e políticos insensibles e mercenarios.
Temos a obriga de afiuzarmos,
de seguir berrando,
de desenmascarar as medias verdades,
de non ter medo a equivocarnos,
de seguir sumando esforzos.
Non nos deixemos enredar
polas palabras políticamente educadas.
Non nos deixemos engaiolar por falsas promesas,
que só buscan atordarnos,
e non resolven as nosas inquedanzas.
Só Nós seremos quen
de virar este rumbo errado que nos queren impoñer.
Só Nós seremos quen
de coller o temón da nosa propia existencia.
Que non medre o abatemento.
(1) licenza poética
No hay comentarios:
Publicar un comentario