COMA
ZOMBIS
Hai
persoas que sempre van pola vida aparvadas, coma zombis, arrastradas
por un fío invisible, obedecendo as ordes de non se sabe quen. Onte
topeime cun destes zombis. Aconteceu na beirarrúa. Eu iba pola miña
rodeira (porque tamén nas beirarrúas existe esta norma de conduta e
circulación) cando vexo a un destes zombis co seu teléfono móbil,
premendo compulsivamente cos seus dedos cachapiollos a pantalla táctil
e, aínda por riba, levaba nas orellas, non un pinganillo, senon uns
auriculares coma un mundo que mesmo semellaba que tiña un casco de
albanel na cabeza.
Este
zombi iba batendo, no seu percorrido, con cadeiras, mesas, árbores,
señais de tráfico, con homes e mulleres. Non se inmutaba nin viraba
de rumbo, non, él ao seu, dándolle á pantalla cos seus dedos gordos
das mans, unha e outra vez, a unha velocidade de vértixe. Eu fixeime
nel e, daquela, dixen, de boca para fóra, musitando: voulle dar unha
lección, non me vou mover da miña carrileira, a ver qué carallo
pasa! Pasou o que tiña que pasar: Tropezamos!
-Qué
Meu, seica andas aos biosbardos, non sí?, díxenlle.
El i eu, fronte a fronte, coma dous pistoleiros dunha película do
oeste; eu increpándolle, i él, o zombi, sin inmutarse, non me
contestou, nin me mirou tan sequera, só emitíu, enfurruñado, un
griñido indescifrable.
Sacou
os seus auriculares, rañou a orella esquerda e seguíu a camiñar
ata esvaerse entre a xente.
Eu,
daquela, pensei que, ademais de pantasmas e a Santa Compaña, tamén
hai zombis neste noso mundo. Cousas que pasan!
No hay comentarios:
Publicar un comentario