Javier Amigo, o meu amigo, mestre e adestrador de bloggs

Amigo, o meu amigo

Isto de ter un blog é máis entretido que facer Sudokus. Estou de feito “enganchado”, e a culpa a ten, entre outros, o meu amigo Javier Amigo. Isto non é un trabalinguas, é que Amigo é o meu amigo, ademais de me tocar pola tanxente do parentesco familiar por afinidade colateral pola parte da miña muller, pois a miña dona e a muller de Amigo, meu amigo, son curmás, que non ten nada que ver coas curmás de risco, pois isto é outra historia. Chameino e ¡Zas! chegou voando coma un lóstrego dende a sua City financeira de Londres, a cidade do Big Ben porque Amigo, o meu amigo parental por afinidade colateral, traballa en esa gran urbe, no mundo das altas finanzas no World Center onde se moven os fíos da economía de todos nós. Como xa estades vendo na foto, chegou no seu propio helicóptero da flota “Cabral Airlines”, e mesmo fixo un aterraxe modélico no cumio dun souto próximo, deixando abraiados a todo-los que presenciamos esta impecable destreza de experimentado piloto. Chimpou do helicóptero coma Jhon Wayne do seu cabalo, con esa axilidade súa característica, porque Javier Amigo, o meu amigo, é moi deportista. Despóis de saudarnos coma dous amigos parentais colaterais que somos díxome, Milucho imos dar conta das túas dúbidas e inquedanzas sen máis preámbulo, Eu díxenlle OK  my friend. E aquí escomenzóu a liada para min, claro. Artellamos unha mesa ao pe do helicóptero e desenfundamos os nosos aperos de traballo: os portátiles.Eu estaba canso, xa sabedes, o bacalhau de Portugal, o sendeirismo co meu amigo Manolo o sabio da fraga, a procura do utilitario e os devaneos co mundo e submundo do automóvil. Pero precisaba unhas respostas técnicas axeitadas e consistentes que deran fin a miña desazón e inquedanza blogueira. Explicoume todo, todiño, con puntos e comas: como erguer videos a Youtube, como baixalos ao meu blog, os millores xeitos de facer fotografías, para que serve Picasa, un mundo virtual donde ti podes meter incluso a túa propia existencia, etc. Quedei abraiado ao escoitar tantos termos técnicos;.baixamos unha morea de programas, eso sí de balde, porque as cousas non están como para botar foguetes: o Mac, o Ares, o Windows movie maker 2.6. Qué sei eu. Non minto se vos digo que perdinlle a pista maís dunha vez. Eu notaba a Amigo, meu amigo parental colateral por afinidade, un pouco nervioso despois de 2 horas de clase maxistral, Qué che pasa Amigo, estanme a chamar ao móbil dixo, Contesta díxenlle, Non me da a gana-por non dicir non me sae do carallo-, é a teutona da Angela Merkel que me está a amolar con un informe que lle deixei enriba do seu despacho relativo aos bonos europeos, É millor que contestes, non vaia ser que se anoxe de verdade e poña a todo o Vello Continente a cair dun burro. Fíxome caso, chimpou de novo ao seu helicóptero coma un felino chimpa a parede dunha casa e démonos unha aperta efusivamente. Xa enriba do aparello voador e antes de despegar díxome: Milucho, se tes alguna dificultade para facer filigranas no teu blog, porque literatura xa tes dabondo, non dubides en chamarme, eu estarei sempre contigo. Oes, igualiño co hinmo do equipo de fútbol Manchester United: There’s only one united, camiñemos xuntos, que por certo é o equipo favorito de Javier Amigo, o meu amigo. Recoñezo que estiven a piques de bagoar e pensei en voz alta: este sí que é un amigo, meu amigo, Javier Amigo.