 |
| Lazareto illa de San Simón(ría de Vigo), cárcere na guerra civil |
Non é a miña intención dar unha opinión nin política nin
xudicial, senón subliñar o drama humano vivido por todas aquelas persoas e os
seus familiares que sufriron as consecuencias dunha contenda inxusta e absurda como foi a guerra
civil española. O pasado martes día 28
de febreiro asistín a unha charla coloquio organizada pola Asociación viguesa
para a recuperación da Memoria histórica no MARCO de Vigo, antiga cárcere. A conferencia foi para difundir un proxecto
de investigación interuniversitario titulado “as vítimas, os nomes, as voces e
os lugares”, e ven a recoller nun traballo moi documentado os
resultados da investigación encol das vítimas en Galicia no período 1936-1939,
o máis amargo da nosa historia recente. Neste informe amósase un estudo polo miúdo das vítimas de procesos
militares, mortes extraxudiciais, profesión e veciñanza, etc. Como
ven a dicir os autores: ”A frialdade dos números e das
representacións gráficas i estadísticas
están aí, abrindo un vieiro importante para o análise e debate futuro”.
Comprobamos as facianas das
persoas represaliadas, desaparecidas ou
mortas e que son os verdadeiros dramatis
personae e o vivo reflexo de cidadáns con vidas tan cotiáns coma as
nosas: Mestres, mariñeiros, alcaldes, amas de casa, etc, mulleres e homes que
sufriron , horresco referens, o
absurdo dunha contenda sen sentido. Sobre colleume especialmente o recordatorio
escrito no reverso da foto dos fillos pequenos dun preso , que agardando a
morte na cárcere díxolle aos seus a modo de artículo
mortis: “Douvos un bico de despedida e o derradeiro adeus, sen poder
estreitar os vosos corpiños contra o meu corazón”. O dito nestas palabras que
levan a dor ferida na alma reflexa a sin razón dunha etapa da nosa historia que
non debemos esquecer, porque como dixo Virxilio hai moito tempo :Vivit sub pectore vulnus, a ferida vive
baixo o peito.
Y en el final del iracundo
mar, en la lluvia del océano,
surgen las alas del albatros
como dos sistemas de sal,
estableciendo en el silencio,
entre las rachas torrenciales,
con su espaciosa jerarquía
el orden de las soledades.
(Vienen los pájaros. Canto general, Pablo Neruda)
No hay comentarios:
Publicar un comentario