A NOITE Á ESPREITA
Dende a miña pequena atalaia
vexo pasar xente miúda
ata esvaerse na recta infinda.
Un can ladra a refoladas
con un son aguzado e rouco;
pombas revoan no meu tellado;
serpea o camiño empinado
ata esmorecerse co soutelo
de eucaliptos e piñeiros.
O facho, co seu escintileo compasado
guía a miña ollada
cara á illa enfeitizante.
O balbordo da vida da paso
á noitiña silandeira,
e a lúa espreguízase aos poucos
do seu escondedoiro segredo.
Lámpadas febles alumean
os vieiros impenetrables das herdades.
A noite á espreita.
No hay comentarios:
Publicar un comentario