PRESAXIO-POESÍA

PRESAXIO

                                                                                           (Moderato)

                              Sempre estás aí, perto do meu corpo,                             

collendo o bafo da miña inquedanza;

pero non son quen de dicirche nada.

Sinto a túa preocupación

reflectida nos meus soños intermitentes;

pero bates no muro da palabra entrecortada.

A parálise teimosa, os acenos amedrentados,

acochando quizais unha falla primitiva;

pero non son quen de dicires nada.

Advirto no ar infectado

pola chuvascada serodia do verán

un recendo murcho a terra mollada;

e no luscofusco acolledor e vermello

presaxio respostas esgotadas

e receos infundados

que podrecen as veas salitrosas.

A treboada ven chea de novas inquedantes

que descargan no horizonte notas dominantes

de dor ferida soterrada.