BARULLO NA AREA
Coido que existe un grupo de seareiros do noso Celtiña que se
chama “barullo no área” ou algo
semellante, pero este artigo trata
doutra cousa ben diferente…..ou se cadra non tanto.
Nas nosas
praias batémonos de cando en vez con certas tribos de persoas que no canto de
falar entre elas como adoitan facelo nas súas casas, ou mesmo na consulta do
médico, levan o altofalante enriba, poñen o volumen a todo meter e cóntannos a
súa vida envorcando as propias miserias, e mesmo poñen a feder a todo aquel que
se mova un chisco na súa toalla, sen ter en conta que a menos de metro e medio
pode haber outra xentiña que o que quere simplemente é poder gozar do seu tempo de
lecer en paz, en harmonía e equilibrio coa contorna; dándoche a airexa na cara
e escoitando coma as ondas baten manseliñas na beira do mar; e non estoutro:
Manolito, no molestes aos señores e ven a tomar a merenda, non cho digo dúas
veces!, dito con un ton de voz de contralto para riba.
Certamente
Manolito, os seus curmáns e amigos semella que non teñen nin pais nin nais
coñecidos, e andan ceibes pola areeira coma se de satélites sen planeta se
tratase, xogando á pelotiña de marras, e de paso tocando as pelotas aos
indefensos e pacíficos veciños e veraneantes.
Eu, de ser
concelleiro da areeira na miña Vila, poría un chip intelixente nos bañadores
dos nenos e nenas e conectado co oído medio e interno dos seus pais, para que deste
xeito cada vez que Manolito ou Marisiña, poño por caso, anden amolando aos
sofridores e pacíficos veraneantes, zósquenlles un ouveo enxordecedor que faga
vibrar na octava máis alta da nota Sol maior, o yunque, o estribo e mais a
trompa de Eustaquio.
No hay comentarios:
Publicar un comentario