1ª PARTE
I. Na aldea de Galwing
Todo comezou nunha aldea situada na costa oeste de Ériu chamada Galwing; unha pequena tribo celta de non máis de duascentas persoas que vivía da pesca, da caza e o cultivo dos froitos que lle ofrecía as súas leiras e fragas, e de cando en vez andaban en liortas cos seus veciños: máis das necesarias diría eu. O rei deste clan chamábanlle Meigang, era feo coma un corno e tiña unhas greñas que lle chegaban ata os pés. Eu coido que non se lavou na súa vida agás cando nacera e a súa nai mergullouno a modo de bautizo no frade que era un regato pequeno que atravesaba o poboado. Despois estaba a nobreza representada polos guerreiros da tribo e a continuación os druidas a secas e mais os druidas bardos.
Os druidas eran a caste sacerdotal superior, os que se encargaban da relixión e dos sacrificios públicos e privados nas ofrendas que adoitaban facer ao deus Lung nun claro da fraga chamada Nemeton, e tamén eran revirados de mais. Non se lles podía levar a contraria. Os druidas bardos pola contra adicábanse a laboura de estudar a astronomía, a filosofía, o dereito, a literatura e a mitoloxía e a ensinar aos máis pequenos na arte da oratoria: eran os Mestres da aldea ademais de poetas e músicos. Coma tiñan una morea de traballo enriba e non daban feito dividíronse en: os fileas, que eran os poetas; os Breehons que viñan sendo os xuízes e os Seanachas que eran coma os fedatarios públicos, para entendernos, eran os notarios de hoxe. Aos bardos non lle gustaba nadiña aquelo de facer sacrificios (sacrum facere, coma dicían os romanos) de animais e as veces ata de humáns; somentes admitían as ofrendas dos froitos da natureza: o millo, as castañas, os peixes e mariscos. Non teño que dicir que entre os Druidas e os Bardos había un pouco de envexa e algunha que outra cambadela por gañar o afecto do seu rei e acadar algún día o poder que lle confería o trono.
O noso vello bardo Morlinguer non facía maxia, nin boa nin mala, nin tiña poderes sobrenaturais nin variña máxica coma o mago Merlín. Era un home garrido, e ía vestido con un camisón de cor almafí que lle chegaba ata os nocellos, pelo gris, mostacho e barba brancas porque xa andaba polos sesenta anos de idade e calzaba unhas sandalias abertas coma as dos apóstolos centos de anos despois. Tamén tiña un caxato de buxo que lle axudaba a camiñar porque as súas forzas non respondían tan ben coma cando era mozo.
Ocurríu un día coma outro calqueira que o druida de máis sona na aldea chamado Coedio levantou falso testemuño contra o noso Bardo Morlinguer por mor dunha liorta xudicial entre lindeiros de dúas leiras veciñas. Este foi condenado en xuízo sumarísimo ao desterro e a non voltar endexamais a súa tribo, e polo tanto tivo que coller o seu petate e marchar da aldea de Galwing, deixando atrás todo canto el amaba, pero sobor de todo aos seus benqueridos discípulos, nenos e nenas. Morlinguer entón tomou unha determinación: quería esquecer as envexas e os malos momentos vividos e percorrer un pouco de mundo na procura da paz e a amizade que lle foi negada na su aldea.
Colleu a súa embarcación feita de pólas de salgueiro branco trenzadas e recubertas de coiros de bois cosidos ao redor e provista de un mástil de madeira de buxo con unha vela relinga feita de liño e botouse ao mar. A súa idea era percorrer a costa de Ériu na procura doutras aldeas onde poder traballar no que máis lle gustaba: o ensino. Non debería afastarse moito e aventurarse a navegar longas distancias, porque o noso amigo Bardo Morlinguer non era precisamente o que se di un avezado mariñeiro. Coidaba moito facelo perto da costa observando os fachos que de cando en vez alumeaban a noite e que viñan das aldeas que zarrapicaban a costa abrupta.
Coma era principios do verán non contaba con atopar mal tempo no mar agás algunha pequena ondada que de cando en vez batía con forza aos esgrevios cantís.
Pero unha mañá, ao comenzo do terceiro día dende que saira da aldea de Galwing, unha tormenta con treboada incluida sacudíu a súa fráxil embarcación. Non puido controlar a vela e o timón, partíu o mastro polo medio e rachou a vela, e ficou á deriva no ponto inmenso do Atlantis, deixándose levar pola corrente do mar dos sargazos.
Azoutado por Rudra o vento Aquilón da tempestade, alexouse definitivamente da costa poñendo rumbo a un mar descoñecido que o levaría quén sabe onde.
A travesía durou maís de nove lúas. Ao décimo, case sen auga e sen comida envolveuno unha espesa brétema e pensou que era xa o final da súa existencia. Deitado e cos ollos pechados na súa esnaquizada nave batida unha e outra vez polas ondas do mar e o vento pensaba no Sid- que en idioma gaélico quere decir “o outro mundo”, a paz definitiva onde moran os seus devanceiros.
Unha brisiña morna espertouno. Incorporouse e debullándose os ollos viu ao lonxe o contorno esvaecido e lene dunha illa non moi grande. Tiña coñecemento que na súa aldea os mariñeiros máis vellos falaban dunha illa misteriosa no medio do Atlantis, pero ninguén ata o de agora fora quen de atopala. Chegara sen sabelo á illa de Aunios. A súa feble embarcación bateu manseliña na area da praia de Lagoelas.
Os druidas eran a caste sacerdotal superior, os que se encargaban da relixión e dos sacrificios públicos e privados nas ofrendas que adoitaban facer ao deus Lung nun claro da fraga chamada Nemeton, e tamén eran revirados de mais. Non se lles podía levar a contraria. Os druidas bardos pola contra adicábanse a laboura de estudar a astronomía, a filosofía, o dereito, a literatura e a mitoloxía e a ensinar aos máis pequenos na arte da oratoria: eran os Mestres da aldea ademais de poetas e músicos. Coma tiñan una morea de traballo enriba e non daban feito dividíronse en: os fileas, que eran os poetas; os Breehons que viñan sendo os xuízes e os Seanachas que eran coma os fedatarios públicos, para entendernos, eran os notarios de hoxe. Aos bardos non lle gustaba nadiña aquelo de facer sacrificios (sacrum facere, coma dicían os romanos) de animais e as veces ata de humáns; somentes admitían as ofrendas dos froitos da natureza: o millo, as castañas, os peixes e mariscos. Non teño que dicir que entre os Druidas e os Bardos había un pouco de envexa e algunha que outra cambadela por gañar o afecto do seu rei e acadar algún día o poder que lle confería o trono.
O noso vello bardo Morlinguer non facía maxia, nin boa nin mala, nin tiña poderes sobrenaturais nin variña máxica coma o mago Merlín. Era un home garrido, e ía vestido con un camisón de cor almafí que lle chegaba ata os nocellos, pelo gris, mostacho e barba brancas porque xa andaba polos sesenta anos de idade e calzaba unhas sandalias abertas coma as dos apóstolos centos de anos despois. Tamén tiña un caxato de buxo que lle axudaba a camiñar porque as súas forzas non respondían tan ben coma cando era mozo.
Ocurríu un día coma outro calqueira que o druida de máis sona na aldea chamado Coedio levantou falso testemuño contra o noso Bardo Morlinguer por mor dunha liorta xudicial entre lindeiros de dúas leiras veciñas. Este foi condenado en xuízo sumarísimo ao desterro e a non voltar endexamais a súa tribo, e polo tanto tivo que coller o seu petate e marchar da aldea de Galwing, deixando atrás todo canto el amaba, pero sobor de todo aos seus benqueridos discípulos, nenos e nenas. Morlinguer entón tomou unha determinación: quería esquecer as envexas e os malos momentos vividos e percorrer un pouco de mundo na procura da paz e a amizade que lle foi negada na su aldea.
Colleu a súa embarcación feita de pólas de salgueiro branco trenzadas e recubertas de coiros de bois cosidos ao redor e provista de un mástil de madeira de buxo con unha vela relinga feita de liño e botouse ao mar. A súa idea era percorrer a costa de Ériu na procura doutras aldeas onde poder traballar no que máis lle gustaba: o ensino. Non debería afastarse moito e aventurarse a navegar longas distancias, porque o noso amigo Bardo Morlinguer non era precisamente o que se di un avezado mariñeiro. Coidaba moito facelo perto da costa observando os fachos que de cando en vez alumeaban a noite e que viñan das aldeas que zarrapicaban a costa abrupta.
Coma era principios do verán non contaba con atopar mal tempo no mar agás algunha pequena ondada que de cando en vez batía con forza aos esgrevios cantís.
Pero unha mañá, ao comenzo do terceiro día dende que saira da aldea de Galwing, unha tormenta con treboada incluida sacudíu a súa fráxil embarcación. Non puido controlar a vela e o timón, partíu o mastro polo medio e rachou a vela, e ficou á deriva no ponto inmenso do Atlantis, deixándose levar pola corrente do mar dos sargazos.
Azoutado por Rudra o vento Aquilón da tempestade, alexouse definitivamente da costa poñendo rumbo a un mar descoñecido que o levaría quén sabe onde.
A travesía durou maís de nove lúas. Ao décimo, case sen auga e sen comida envolveuno unha espesa brétema e pensou que era xa o final da súa existencia. Deitado e cos ollos pechados na súa esnaquizada nave batida unha e outra vez polas ondas do mar e o vento pensaba no Sid- que en idioma gaélico quere decir “o outro mundo”, a paz definitiva onde moran os seus devanceiros.
No hay comentarios:
Publicar un comentario