III. Os habitantes da illa
Pasou un día
e a súa noite antes de que o noso Bardo
Molinguer atopara ao primeiro habitante da illa; mais ben foi ao contrario.
O noso bardo estaba demasiado canso despois da axitada travesía e ficou
esgotado na area a durmir perto da súa embarcación.
Escoitou ao lonxe o asubío de alguén; ergueuse
con preguiza e mirou coma achegábase un neno que non tería más de oito anos de
idade. Ao contrario dos seus paisanos en Galwing
que coma el tiñan o cabelo loiro e a faciana branca, este pequeno habitante
tiña o cabelo mouro coma o chamizo, en punta coma un ourizo cacho, ollos
grandes e pel morena. Estaba fraco coma un pito do cairo e ao seu carón Cosus, unha pequena cadela negra coma a
noite agás unha pequena pintiña branca no rabo, seguíano a todas partes e
choutaba leda xogando coas ondas do mar. Vestía o noso pequeno Brión unha especie de
saia curta feita de coiro de ovella e levaba os pés descalzos.
Morlinguer daquela pensou que acadara de achar
unha nova illa, fóra das rutas marítimas coñecidas e polo tanto él sería o seu único
descubridor e conquistador pacífico. Moitos
anos despois seica un tal Mil, neto
de Breogán e da tribu celta dos Milesianos partíu de Brigantia (que é un nome enteiramente
Celta) coas súas dornas guerreiras e
invadíu Ériu, non tan pacíficamente se facemos caso ao que nos contan uns monxes
irlandeses aló polo século XII no “Lebor
Gabala” que ven a ser o libro das invasións de Irlanda: “Cousas da vida”.
O cativo mirou de esguello a Morlinguer e inocentemente preguntoulle,
coma si non lle fose o conto:
- e ti de onde saes?, dito en un idioma distinto do Gaélico que en principio era descoñecido
para o mestre Bardo, pero coma
coñecedor de varias linguas extranxeiras non tardou moito en entendelo, non sen
certa dificultade.
-Contoulle unha trola:
“Pois andaba navegando por estes mares facendo
unha regata con un arroaz; pegou un chimpo xogando con unha onda brincadeira e esvaeuse
mar adentro; entón eu perdino de vista definitivamente e puxen rumbo a esta
illa para repousar un chisco”.
Estaba demasiado esgotado pola viaxe e non
tiña o bafo suficiente para explicarlle a súa teima e o motivo polo que tivo
que deixar a súa aldea aló en Galwing,
na costa oeste de Ériu. O pequeno Brión andaba na beira do mar na
procura dunhas ameixas e navallas e
xogando ao mesmo tempo coas ondas do mar facendo reinos de area que axiña eran desmontados polas ondas.
Morlinguer preguntoulle:
- Onde están teus país, meu? O pequeno contestoulle:
- Miña nai chámase Eburia
e anda arrepañando castañas na fraga e o meu pai que se chama Calviño e mais catro compañeiros andan
nas rochas batidas polo mar ferido collendo percebes e mais ostras.
O pequeno Brión deseguida puso a súa mirada na
pequena embarcación feita de pólas de
salgueiro e coiro de boi que estaba esnaquizada e barada na area e preguntou:
- Non me digas que chegaches nese cortiza? Pero iso frota?
- Morlinguer
díxolle que na súa aldea era normal estas lanchas e que se chamaban curraghs e que eran moi mariñeiras e con
elas percorrían longas distancias acadando mesmo outras illas afastadas. Morlinguer seguía a preguntar:
- Cántos habitantes ten esta illa?
O pequeno Brión non soubo dicirlle se eran neste
intre douscentos vinte catro ou douscentos vinte cinco porque seica algún que
outro morrera nontronte cando perto do muiño da Cova esborrexou un brión e
bateulle na fronte unha póla de salgueiro: ficou no chan coma un paxariño,
díxolle o pequeno Brión. Fixéranlle o
enterro seguindo o ritual da tribo que
era meter ao difunto nun cadeleito sen tapa feito de tronco oco de carballo e
deixalo no fondo dun burato, máxico para os habitantes da illa, que lle
chamaban o burato do infernum que era
unha cova de máis de cen metros de profundidade situada nun lugar da illa chamado Fedorenta,
perto da enseada de Barcelo e que comunica directamente co mar. Cando a
marea está baixa descenden o cadaleito dende enriba con cordas feitas de pólas
de vimbios e queda pousado nas rochas. A marea alta entra despois no burato e
leva o cadaleito ao xeito dunha dorna
alén do mar, fora do anel de brétema que protexe á illa.
Despois deste breve encontro o pequeno Brión levou a Morlinguer a súa aldea.
No hay comentarios:
Publicar un comentario