Díxome onte o meu amigo Carballo: Disque escribiches un artigo adicado ao sentido do olfacto. ¿Non
si? ¿ E mesmo serías quen de escribir un encol da vista? Feito, díxenlle, o que
ocorre con este noso sentidiño, é que ten moitas variantes, porque coma vostedes comprenderán, non é o mesmo ver que
mirar. ¿Ou si? Confeso que eu sempre teño dúbidas ao respecto. Coma sempre utilizaremos o noso dicionario máis
universal, o Xerais da Lingua. Comezamos.
Ao meu ver, nesta querida España, noutrora fixéronse unhas
falcatruadas de moito nabo; e claro, agora pasa o que pasa. Deixárona coma un
coadoiro con tanto desbaldido en tódolos puntos cardinais. Tanta alegría, tanto
fachendear; mesmo alguns viron o argueiro
no ollo alleo e non viron no seu fungueiro; e agora os nosos políticos, para
remediar tanto desmadre, nos din que hai que apertarse o cinto deica o talle 36, que xa é dicir. ¡Magoa que nos quitaran ata o Pontus Veteris, para poder desfilar pola pasarela!
Fixéronnos crer que o mundo era “el Dorado”, e ademais in aeternum. Xa alguns adiantados daquela época víronlle os ollos á curuxa,e o dicíano de boca para fóra, iso
si, non vaia ser que lles prendesen lume coma fixeron coa coitada de María
Soliña. E daqueles argueiros viñeron estes
sumidoiros; e agora, moitos de nós estamos a velas vir.
Xa non digamos dos casos de corrupción que zarrapican os
periódicos e medios de comunicación en xeral-non entendo o que queren decir co
dos medios. ¿É que están no medio?¿ de que ou de quen?; pero isto é outra
historia-. Ergues un pouco a túa alfombra, ou a do veciño, si che deixa facelo,
en nun chiscar de ollos saen pitando
unha morea de presuntos estigmatizados facinorosos, que mesmo póñenche
os ollos de boi.
Bo, coido que estou xa esbardallando, e téñome que debullar os ollos. Somentes dígovos para
rematar unha cousa: ¡Ollo ao piollo!,
en non creades todo o que vos digo, non vaia ser que vos poñan un ollo á funeraria.
Por min, doulle o visto
e prace ao meu artigo. Ata máis ver!
Despois de dicires isto, o meu amigo Carballo díxome, mirándome de esguello: Qué xeito tes de
decires as cousas. ¡Menudo Tío Vivo estás feito!
1 comentario:
Está ben Milucho, gústame como articulaches o texto dotándoo dunha gran carga de "galleguidad filosófica" que me retrotrae a tempos pasados en que era frecuente asistir a este tipo de razoamentos tertulianos feitos sen présa ao rededor dunhas cuncas de viño.
Por certo a cantas persoas lle resultará estraño isto das cuncas de viño?
Publicar un comentario