O bardo da illa de Aunios-1ª Parte-V.-A Ofrenda e a Esmorga

V. A Ofrenda e a esmorga 

Coma xa coñecedes  os celtas, porque estamos a falar dos pobos celtas,- ¿ou pensades que estamos a falar dos bosquimanos?-, facían ofrendas de animais  aos seus deuses, inclusive de persoas, dependendo da gravidade dos pecados cometidos. Tamén creían no Alén, no maís alá e na inmortalidade da alma, e que un día algunhas partes diminutas da mesma espallábanse polo ceo acadando as de outro home, muller, ou neno. (Despois xa coñecemos que un tal Demócrito, filósofo grego do século V a. XC. explicou case mil anos despois a súa teoría dos átomos; pero iso é outra cousa).

            Os preparativos eran frenéticos e a Morlinguer non lle deixaron facer nadiña. Os Brións puxeran a vestimenta de gala e as súas millores xoias e abelorios: diademas, torques, pendentes, etc. Todos de ouro macizo de vintecatro quilates.

 Dixéronlle: Ti hoxe eres o noso convidado  e vaste encargar a partires de agora de coidar aos nosos nenos e nenas e ensinarlles os teus coñecementos para que sexan mulleres e homes  de ben no futuro. Tamén de paso na clase de adultos pódenos instruir a todos no mundo enfeitizante e misterioso da filosofía e tamén da astronomía.

            A ofrenda fíxose coma sempre nun lugar no medio da fraga chamado Nemeton-Leboreiro, e cando Morlinguer abriu os seus ollos non podía dar creto ao que estaba a mirar: estaban todos, os douscentos vinte catro ou douscentos vinte cinco, non o sabemos con exactitude porque coma xa coñecemos os nosos antepasados celtas non adoitaban a ser fachendosos nin ter escribanos, nin a escribir en poemas as súas proezas e larpeiradas senón que estas historias eran transmitidas oralmente polos séculos dos séculos ás novas xeracións. Coido que os nosos furanchos teñen algo ou moito que ver con aquelas ceremonias.

 Nunha laxe, en col de un mantel de fentos había unha sinfonía de mariscos que na súa vida vira xuntos o noso Bardo irlandés: centolas, lumbrigantes, ostras, percebes, camaróns, nécoras:¡Unha mariscada de medo! 

Ao soar a buguina tocada con maestría polo músico da aldea, Ebunia, a Xefa dos Brións tomou a palabra: 

 “Meus benqueridos paisanos e conveciños. Estamos aquí reunidos neste día para nós venturoso. Os deuses trouxéronos do alén a compaña dun home que chegou doutras terras, canso, maltratado pola vida e os seus “elementos” (referíase a certas persoas “reviradas” da aldea de Galwing). Na súa aldea seica non atopou o agarimo e a comprensión que nós ímoslle dar incondicionalmente nesta illa de Aunios. Somos un grupo reducido pero sólido. Xa sabedes que  temos como norte na nosa vida a fraternidade, a axuda mutua e o respecto á nosa natureza, coma corresponde a un pobo civilizado. Nós non premiamos aos pillabáns e castigamos aos máis febles. Todos, e cando digo todos quero dicir todiños, somos iguales ante os deuses. Xa sabedes que cando algún membro fai algunha falcatruada deixámoslle espido nos cantís dous días e dúas noitiñas seguidas para que aprenda a lección; pero é un tormento que nada ten que ver cos sacrificios humanos que seica fan noutras tribos según nos conta o noso convidado e agora amigo para sempre Morlinguer. De non ser deste xeito o noso pequeno clan esvaeceríase nun chiscar de ollos e ninguén contaría algún día que nesta illa de Aunios houbo un pobo amante da natureza, que non andaba en liortas con outros e o único que quería neste mundo é vivir en paz, porque xa sabemos que no Sid, no mundo da Paz eterna, onde  non existen as xerarquías sociais nin rexe o espacio e o tempo convencionais, a lei diviña tamén é igual para todos”.  

            Despois e sen máis preámbulos Ebunia dixo:

- Xa abonda de tanta leria: A comer que se quenta o marisco e despois non presta.

Para baixar pola gorxa a abondosa mariscada puxeron nunhas cuncas feitas de madeira de carballo  un caldo de cor tinto vermello, afroitado que deixa un sabor lene na boca do ceo, e que mesmo fixo perder o tino a máis dun Brión. Coido que daquela xa coñecían a “sede Celta” e a súa famosa expresión que chegou sorprendentemente ata hoxe: “teño una sede que morro”. Non había culler nen garfo. Despois contoume Calviño, o pai do pequeno Brión, que esta pócima seica máxica que ten por nome “tintafemium” somentes bébena os maiores e sírvena en días especiais i en ceremonias coma esta porque a diario beben a auga doce procedente do lago de lavetremias e mais xarope de mazás das maceiras que hai perto da aldea. Todo esta larpeirada tiña que ser acompañada por bolas de pan de millo corvo, coma mandan os deuses, porque os Brións son uns panadeiros de moito coidado e andan rillando pan todo o día. Todos sin excepción botáronlle  os dentes a esta mariscada sen precedentes que mesmo chegou a ser contada e cantada en églogas i epopeas moitos centos de anos despois polos gregos e romanos nas súas famosas ilíadas.

            O noso amigo bardo sumouse a festa rachada tocando a ocarina e mais a “rotta” que era unha especie de cítara, mentres o pequeno Brión zurraba no pandeiro con cadencia pautada de mañoso percusionista. E todos, todiños cantando, alumeados pola fogueira que deseguida prendeu, avivecida de cando en vez pola brisa da noite. 

 O noso Bardo Morlinguer estaba abraiado i emocionado por seren  agasallado deste xeito, e mesmo estivo a piques de bagoar, esvarándolle algunha bágoa que outra pola meixela, enchoupando o seu mostacho e  pingando polo efecto da gravidade  á nécora que tiña nas súas mans, botándolle máis salitre e sabor, se cabe, ao tan prezado crustáceo.

 Pensaba que estas viandas ben saborosas  estaban destiñadas únicamente aos deuses do Alén coma acontecía na súa aldea. Ebunia, a Xefa, vendo o desacougo do noso Bardo dixolle, poñéndolle a man no seu hombreiro:

- “Non sei coma sería na túa aldea, meu amigo Morlinguer, pero aquí nesta illa de Aunios comemos todos e de todo, cadaquén según as súas posibilidades de bandullo e de fame. Temos que aproveitar estes intres ben fermosos que nos ofrece o mundo que estamos a vivir, porque no outro, que xa sabemos que existe, canto máis tarde veña millor: Quén sabe se daquela  haberá marisco, tintafemium ou qué centella acontecerá!  Creer creemos, pero se cadra……

            Non houbo palabras de agradecemento de Morlinguer; a emoción do momento impediuno, porque ás veces non fai falla dicir nada para agradecer a hospitalidade da xente. Somentes tiñades que ver a faciana de ledicia do vello bardo iluminada pola luzada escintilante da fogueira para comprender que este ía ser o principio dunha fermosa amizade.